Πολιτική και ποίηση

Στη Συριζαϊκή εκλογική επιτυχία του 2015, ζήσαμε το υστερικό «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Αλλά ζήσαμε και αλλοπρόσαλλη συμμαχία δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πολιτικών πεποιθήσεων, επιλογή, που πληρώθηκε νομοτελειακά με τόκο απ’ τον “μικρό” συγκυβερνήτη και που λόγω της διχαστικής σύγκρουσης θα ‘χει αντίστοιχο πολιτικό κόστος στον “μεγάλο”.
Τρίτωσε το “διαζύγιο” του κ. Τσίπρα. Πρώτα με τον Βαρουφάκη, ύστερα με τον Λαφαζάνη, τώρα με τον Π. Καμμένο, είτε με διαγραφές, είτε με αποχωρήσεις, είτε απαλλοτριώνοντας βουλευτές του πρώην συνεργάτη του. Βλέπουμε, ότι μας κυβερνούν άνθρωποι, που έρχονται στη ζωή μας σαν “περιστέρια” και μας επιβάλλουν υπακοή. Τότε η αλήθεια φεύγει και επικρατεί το ψέμα. Ο ευτελισμός των διαδικασιών φθείρει την πολιτική στο Κοινοβούλιο και αυτό διαπιστώθηκε απ’ την κωμική κατάληξη, που είχε η αντιπαράθεση των δύο τέως αγαπητών συγκυβερνητών.
Οι πολιτικοί οφείλουν, να βρίσκουν ψυχικές επαφές και ν’ αποφεύγουν τις παγίδες των μονόπλευρων και μονοκόματων ιδεών. Αν προσπαθούν ν’ αγκαλιάσουν το σύνολο με ρήσεις αρχαίων φιλοσόφων, λογίων και με στίχους ποιητών, επιδεινώνουν ιλαροτραγικά την κατάστασή τους.
Ηταν μοιραίο να καταλήξουν εκεί, διότι ο ένας δεν ήταν καλύτερος από τον άλλον, επειδή ουσιαστικά είναι άλλος ο ένας απ’ τον άλλον, τόσο άλλος, που δεν υπήρξε μέτρο, να γίνει σύγκριση.
Για επιβεβαίωση, δείτε πως απευθύνθηκε ο ένας στον άλλον.
– Π. Καμμένος: «Πήραν το κεφάλι μου και το πήγαν βόλτα στον Ερντογάν κι έφυγε το πρόβλημα από τη μέση».
– Α. Τσίπρας: «Χωρίς να θέλω να μπω σε ψυχιατρικές ερμηνείες, δεν το συνηθίζω, τέσσερις φορές αναφερθήκατε στην ομιλία σας λες και κάποιος σας το ζήτησε, ότι δεν έχετε απλώσει γέφυρες στη Ν.Δ.». «Θα με ευγνωμονείτε, που αντελήφθηκα έγκαιρα τον πολιτικό σας σχεδιασμό, να ανατρέψετε την κυβέρνηση, που στηρίζατε 4 χρόνια, μπροστά σ’ ένα κρίσιμο εθνικό θέμα και θα με ευγνωμονείτε, που απέτρεψα, να καταγραφείτε στα κιτάπια της ιστορίας ως ένας νέος Αντώνης Σαμαράς. Μου ’ρθαν στο μυαλό, οι στίχοι ενός ποιήματος, που σας αφιερώνω κ. Καμμένε, η “Πόλις” του Κ. Καβάφη. “Καινούργιους στόχους δεν θα βρεις, δεν θα ‘βρεις άλλες θάλασσες, η πόλη θα σ’ ακολουθεί».
– Π. Καμμένος: “Θα σας αφιερώσω και ‘γω, όμως, δύο στίχους από ένα ποίημα από τον Ματρόζο. «Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα, καπετανέοι σαν κι εσέ δεν θα φορούσαν στέμα».
Βλέπουμε, ότι η πολιτική ποιητικοποιήθηκε. Τόσο εύστοχοι στοχασμοί δεν μπορεί να επινοήθηκαν στη στιγμή.
Ηταν προγραμματισμένο σενάριο με τις ποιητικές ατάκες. Αν γνώριζαν το ρητό του Σοφοκλή σε γραμματικό σχήμα χιαστί, “τύχη ανορθεί και τύχη καταρρέει, τόν τε ευτυχούντα τόν τε δυστυχούντα” δεν θα μίλαγαν έτσι.
Και μια λαϊκή έκφραση: «Είμαστε δυο κι είχαμε στέμα, απεθαν’ ο “μικρός” κι έμενε το ψέμα».