Πολιτική με ή χωρίς αρχές;

Ως προς τον πλούτο και το μόχθο, ως προς τις γνώσεις και τις συμπεριφορές, ως προς το εμπόριο και το ήθος, ως προς την επιστήμη και την ανθρωπιά και άλλες υπαρκτές αξίες.
Οι απαντήσεις που δίνονται είναι ανάλογες των γνωστικών και ιδεολογικών υποδομών και των διαβλέψεων που έχουμε. Το νοητικό μας βασίλειο διατάσσει το συνειδησιακό μας σύμπλεγμα λόγω και έργω στα επιδιωκόμενα για τον άνθρωπο και την κοινωνία που θέλουμε να διαμορφώσουμε. Θέλουμε πλούτο οικονομικό και αξιακό με κόπο ή χωρίς κόπο; Οι μεταξύ μας ανθρώπινες σχέσεις σε τι κοινωνία διαβλέπουν; Η επιστήμη και η τεχνολογία, εξελισσόμενη, πού διαβλέπει; Τι καλείται να υπηρετεί; Η συσσώρευση οικονομικού διακριτικά πλούτου αποκομμένη από την κοινωνία των ανθρώπων πού οδηγεί; Με ποια προηγμένη επιστήμη, προάγουμε και αξιοποιούμε γνώσεις, που θα διαμορφώνουν ανθρώπους με συνειδήσεις και νου, που θα οδηγούν τη γλώσσα και την τέχνη σε έργα οικοδόμησης μιας κοινωνίας συνανθρωπιάς, που τα εγώ μας θα είναι μέρος του εμείς, προσθετικά στα εφικτά θέλουμε και μπορούμε στα πρέπει για την κοινωνική μας πρόοδο; Μήπως κάποιες γνώσεις χωρίς ήθος και ανθρωπιά οδηγούν στην αυτοκαταστροφή μέσα από συνειδησιακές διαστρεβλώσεις; Οι πολιτικές μας συμπεριφορές με ήθος και αρχές θα πρέπει να συμβάλουν στην κοινωνική μας πρόοδο.
Η πολιτική τέχνη διαστρέβλωσης αρχών και αξιών οδηγεί συνειδητά ή ασυνείδητα στην ανθρωποφαγία του ενός ενάντια του άλλου. Κάποιες διαχρονικές αλήθειες επισημαίνουμε. Ανοχή γιατί πρέπει να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο; Ή από ανάγκη γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς; ή και τα δύο μαζί; Προσοχή, η αγανάκτηση συνήθως φέρνει την οργή. Η οργή λογικά πρέπει να μετατρέπεται σε αγωνιστική στάση. Οι αγώνες δικαίου συντονισμένα πρέπει να μεταβάλουν την απογοήτευση σε ελπίδα. Στην περίπτωσή μας σαν χώρα, στα τρέχοντα χρόνια απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, τρέχων χρόνος καθημερινότητα και βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο μέλλον, οι, μέσω δανεισμών, σχέσεις μας με τους δανειστές, ξεδιπλώνουν διαβλέψεις αντίθετων συμφερόντων. Πρέπει και επιβάλλεται να διασφαλίζονται τα όποια δυνατά θετικά και να αποφεύγονται τα όποια αρνητικά στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, αναζητώντας το καλύτερο δυνατό.
Η λογική κάποιων δανειστών, εάν έχει να πληρώνεις τα δάνεια, μπορείς να ζεις δανειζόμενος. Εάν αδυνατείς να πληρώνεις, πρέπει να ετοιμάζεται να πεθάνεις χωρίς δάνεια. Η δική μας λογική σαν δανειζόμενοι ποια πρέπει να είναι; Μπορούμε ή δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε; Εχουμε ή δεν έχουμε τη δυνατότητα να σχεδιάσουμε τα μπορούμε; Να φωτογραφίσουμε το ποιοι είμαστε, τι μπορούμε να κάνουμε και τι θέλουμε να γίνουμε; Ολα αυτά, στο ιστορικό αυτό χρονικό σταυροδρόμι των διαπραγματεύσεων, καλούμαστε με γνώση και τεχνική πολιτική τακτική τις επιδιωκόμενες συμφωνίες να τις ολοκληρώσουμε. Με πειστικότητα να μην αποδεχόμαστε τις αντίθετες βλέψεις. Με συνέπεια να προωθούνται οι υποσχέσεις. Με σεβασμό να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις της συνέχειας για μια ανθρώπινη ζωή.
Η κατ’ ανάγκη σύγκληση διαφορετικών απόψεων επί των ζητουμένων απαιτεί τεχνική επικοινωνιακού λόγου. Οι απαιτούντες συνέπεια παρελθόντων συμφωνιών που αυξάνουν τον πλούτο στους δανειστές σε βάρος των δανειζομένων, καλούνται να συμβιβαστούν προς αποφυγή μεγάλων ζημιών που έχουν από τον οικονομικό θάνατο των δανειζομένων. Οι διαχειριστές των πολιτικών μας εξελίξεων θα πρέπει να σταθμίζουν ανάγκες και υποχρεώσεις με γνώμονα τα εφικτά πρέπει και τα δυνατά μπορούμε. Ολα αυτά απαιτούν πολιτικές κινήσεις με πυξίδα προσανατολισμού. Τα ζητούμενα στην αριστερά πρέπει να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα η ύπαρξη αρχών και αξιών, που να φέρνουν το κεφάλαιο άνθρωπος μπροστά από το κεφάλαιο χρήμα. Ο άνθρωπος να είναι αξιοποιητής του χρήματος και όχι επηρεαστής αυτού. Πολιτικοί χαράξετε πολιτική επ’ αυτού.