Πολιτική σάτιρα με αντιπολεμικά μηνύματα

Πολιτική σάτιρα με αντιπολεμικά και αντιφασιστικά μηνύματα στην περφόρμανς του Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη: “Βαβελικά εν ροή” που παρουσιάστηκε το βράδυ της Δευτέρας στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, και θα επαναληφθεί σήμερα και την Παρασκευή στις 9 μ.μ. στο πλαίσιο της έκθεσης: “Οι εικαστικοί των Χανίων ερμηνεύουν τον Πύργο της Βαβέλ”.
Πρόκειται για μια  αντισυμβατική παράσταση που βασίζεται σε δομημένο αυτοσχεδιασμό και πραγματοποιείται με φόντο την εγκατάσταση (installation) του Γιάννη Μαρκαντωνάκη στο ισόγειο της Δημοτικής Πινακοθήκης με την συμμετοχή ανθρώπων της Τέχνης από τα Χανιά.
Είναι βασισμένη στο σπονδυλωτό βιβλίο του Αντόνιο Ταμπούκι, “ο χρόνος γερνάει γρήγορα” και αναφέρεται στην ιστορία “ο κύκλος του βιβλίου” γι’ αυτό και το έργο διαδραματίζεται σε τριάντα οκτώ λεπτά. Τριάντα οκτώ λεπτά λόγου και μουσικής με συνεχείς ανατροπές, άφθονο γέλιο, στιγμές προβληματισμού θέτοντας ερωτήματα για τη σχέση Εξουσίας, Τέχνης αλλά και την “Βαβέλ” της  ζωής μας σήμερα.
Όπως ανέφερε στα “Χ.ν.” ο εικαστικός και εμπνευστής της περφόμανς Γιάννης Μαρκαντωνάκης «όλοι είμαστε βαθύτατα πολιτικά όντα σε σχέση με το παρελθόν μας. Η ίδια η βιωματική  μας σχέση με τα πράγματα, μας το θυμίζει ανά πάσα στιγμή. Όσον αφορά τους ανθρώπους της Τέχνης, τους σκεπτόμενους, πνευματικούς ανθρώπους κατά καιρούς όλος αυτός ο χώρος εγκαλείται ότι δεν παίρνει θέση απέναντι στην εξουσία. Προσωπικά επειδή λατρεύω το έργο του Ταμπούκι, μελετώντας και τα 22 βιβλία του ανασύρω μέσα από αυτά το δίπολο Τέχνης και Εξουσίας. Κάθε λογής εξουσία και ιδιαίτερα η μιλιταριστική, η εξουσία των όπλων, δυστυχώς δεν “πέφτει” με τα όπλα. Αυτό καυτηριάζεται σε μια αντισυμβατική σκηνή όπου η προσπάθεια να πολεμηθεί ο φασισμός με τα όπλα, αποτυγχάνει. Και γι αυτό γίνεται μια συστράτευση στα “Βαβελικά αδιέξοδα” όπου φανερώνει ότι μία λύση είναι η δημιουργικότητα και μάλιστα η έντεχνη δημιουργικότητα».
«Είναι τα “Βαβελικά εν ροή” ένα ηθικοπλαστικό κείμενο;» ρωτάμε τον δημιουργό. «Εμείς δεν κάναμε ένα ηθικοπλαστικό έργο αλλά υπενθυμίζουμε την μεγάλη ευθύνη που έχουμε – και ειδικά όσοι διδάσκουν –  απέναντι σε όσους μεγάλους θυσιάστηκαν στο φασιστικό μόρφωμα. Διότι σήμερα, όχι απλά μιλάμε για την “εκκόλαψη του αβγού του φιδιού”, αλλά για το “τέρας” του φασισμού που βρίσκεται γύρω μας και όχι μακρυά μας. Γι΄ αυτό και πάνω στην σκηνή γίνονται τόσες αναφορές –  εν είδη αναλογίου – στους Μπένγιαμιν, Καμύ, Μπρεχτ, Μπέκετ και τόσους άλλους, παράλληλα με την δράση, για να αφυπνίσει καταστάσεις. Άλλωστε ο ρόλος του θεάτρου θα πρέπει να είναι και αυτός… Οφείλουμε να έχουμε θέση, εκτός από την αντιπολεμική στάση, απέναντι και σε όλα τα άλλα φαινόμενα του ρατσισμού, την ξενοφοβία. Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι μακρυά μας, είναι γύρω μας και οφείλουμε να είμαστε αφυπνισμένοι. Όλα αυτά καυτηριάζονται στην περφομάνς» κατέληξε ο Γιάννης Μαρκαντωνάκης.