Η πολιτική της γης

» Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα στη Μεσόγειο που ξεκινά τις θερμοκηπιακές καλλιέργειες. Καταφέρνει τότε να εισέλθει σε ένα νέο πεδίο και ν’ αντεπιτεθεί αναπτυξιακά στον αγροτικό τομέα. Από τότε μεσολάβησαν πολλά. Πολλές χαμένες προσδοκίες, μια διάτρητη επιδοματική πολιτική, «πολλά μπουζούκια και πολύ χρυσή καδένα». Τώρα χώρες, όπως η Τουρκία, το Μαρόκο και η Τυνησία πρωτοπορούν και η Ελλάδα ασθμαίνει. Η πολιτική της γης περνά μια οιονεί κρίση. Ο αγροτικός τομέας “στραβοπάτησε” από την κρατικοδίαιτη οκνηρία, την έλλειψη ελέγχου και τις στείρες στρατηγικές και η Ελλάδα δοκιμάζεται. Η δουλειά στο χωράφι -ιστορικό εθνικό μας πλεονέκτημα από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου- απαιτεί κόπο, όραμα και σχέδιο. Τα προϊόντα μας, ξέρετε, ότι είναι περιζήτητα παντού. Το ερώτημα είναι ποιος καλλιεργεί τώρα πια, τι εναλλακτικές προτάσεις υλοποιεί, αν το εγχείρημα (κοινωνικά και οικονομικά) είναι ενταγμένο σε ένα συνολικότερο σχέδιο. Η Ελλάδα τώρα πρέπει να σπεύσει πάση δυνάμει. Τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα δεν μπορούν να περιμένουν άλλο…