Πολιτική βούληση

Στην Ελλάδα του μνημονίου, της φτώχειας και της απελπισίας υπάρχουν δύο κοινωνικές τάξεις αμειβομένων από το Δημόσιο που έχουν καταλάβει τις δυσκολίες και τον αγώνα επιβίωσης που κάνουν εκατομμύρια συμπολίτες μας  μόνο θεωρητικά.
Αναφέρομαι στους πολιτικούς και στους δικαστικούς οι οποίοι αμφότεροι μπορούν να ψηφίσουν ή να αποφασίσουν τις όποιες αυξήσεις θέλουν.
Αφορμή του σημερινού άρθρου είναι η είδηση ότι «οι δικαστικοί λειτουργοί που αποκαθίστανται μισθολογικά με τις τρέχουσες μισθοδοτικές καταστάσεις του Σεπτεμβρίου στα επίπεδα του Ιουλίου 2012, ζητούν την άμεση έκδοση (μέχρι το τέλος του μήνα) της υπουργικής απόφασης για την καταβολή των αναδρομικών (ύψους περίπου 100 εκατ. ευρώ) που υποχρεώθηκαν να επιστρέψουν στο Δημόσιο αχρεωστήτως, αφού ο ν. 4093/12 και οι περικοπές του κρίθηκαν αντίθετες στο Σύνταγμα».
Πολύ σωστά αναφέρονται στο Σύνταγμα, αλλά αυτό δεν ισχύει για όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, για τους συνταξιούχους ή τους ταλαίπωρους αστυνομικούς;
Για όλους εμάς που υφιστάμεθα τρομερές περικοπές  που αναγκάζουν πολλές φορές ανθρώπους να αυτοκτονούν δεν υπάρχει νόμος να μας προστατεύει;
Η απάντηση είναι όχι και το πιο αποκαρδιωτικό πως κανένα από τα πολιτικά κόμματα της Βουλής δεν έχει την ευαισθησία και το θάρρος να ζητήσει ισονομία και δικαιοσύνη μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων ξεκινώντας από τις περικοπές μισθών όλων των προνομιούχων τάξεων του δημοσίου και βεβαίως των πολιτικών.
Από την άλλη παρατηρούμε το φαινόμενο να αρνούνται δήμαρχοι που πρόσκεινται στην αξιωματική αντιπολίτευση την αξιολόγηση των υπαλλήλων τους όταν αποδεδειγμένα γνωρίζουμε πως υπάρχουν δυστυχώς αρκετοί που πήραν προνομιούχες θέσεις είτε με πλαστά δικαιολογητικά είτε με μέσον αδικώντας αυτούς που αφενός είχαν τα προσόντα και αφετέρου την αξιοπρέπεια να μην τρέχουν στα βουλευτικά γραφεία για να διεκδικήσουν το αυτονόητο, την ισονομία.
Αλλά δυστυχώς το σύστημα δεν επέτρεπε σε αυτό τον τόπο (με τις όποιες εξαιρέσεις) να προχωρήσουν οι ικανοί, αλλά μόνο οι εκλεκτοί του συστήματος διαπλοκής όπου ήταν αναμεμιγμένοι εκτός τους πολιτικούς και οι ισόβιοι συνδικαλιστές.
Οι ρίζες του σάπιου συστήματος είναι βαθιές και αντιδρούν σε οποιαδήποτε αλλαγή προωθείται και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται είναι εάν υπάρχει πολιτική βούληση για κοινωνική δικαιοσύνη όχι μόνο τον υπαλλήλων του Δημοσίου, αλλά και των χρυσοπληρωμένων τάξεων του Δημοσίου κάτι που μέχρι σήμερα τουλάχιστον δεν φαίνεται.