Καίριο σύμπτωμα της παρακμής της τοπικής πολιτικής ζωής -και συνεπακόλουθα των προσώπων που πρωταγωνιστούν- είναι πάντοτε ο ανέμελος εθισμός στην απουσία κεντρικού στόχου, σαφούς οράματος για την πόλη και τους ανθρώπους της.
Αυτόν τον πνευματικό, πολιτικό αχταρμά ζούμε σήμερα στα Χανιά.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια αδιέξοδη σύγχυση ρόλων και γλωσσών, την εύκολη καπηλεία του έργου της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής, την κυριαρχία ανούσιων και ασύμπτωτων μονολόγων από τους Τοπικούς Άρχοντες.
Έτσι, χτίζουν μια πολιτική ατομικών προτεραιοποιήσεων που στόχο έχουν να αποδείξουν το μεγαλείο τους.
Τζίφος μια, τζίφος δύο, τζίφος τρεις…
Εκεί εξαντλούνται οι δυνατότητές τους και η ομηρεία του πολιτικού λόγου τον οποίο κρατούν τα Χανιά.
Ούτε λίγο σάλιο δεν υπάρχει για το τι θα απογίνει τελικά με τους εμπιπραμμένους ιταλικούς Στρατώνες, και φέρνω αυτό το παράδειγμα για να δείξω πόσο σβέλτα γλιστρούν από τις ευθύνες τους. Και η ζωή συνεχίζεται.