Πολιτικός κυνισμός και δημόσια περιουσία

Η μεταβίβαση σχεδόν του συνόλου των κρατικών ακινήτων συμπεριλαμβανομένων ακινήτων ιστορικής, πολιτιστικής και περιβαλλοντικής σημασίας στον μηχανισμό εκποίησης του δημόσιου πλούτου δηλαδή στο λεγόμενο υπερταμείο δεν είναι ούτε ψευδή είδηση ούτε πολύ περισσότερο μία συνωμοσία για να πληγεί η κυβέρνηση. Είναι μία πολιτική και νομική πραγματικότητα η οποία έχει δύο, μεταξύ άλλων, σημαντικές πτυχές.
Η πρώτη είναι ότι η κυβέρνηση υποχώρησε ιδεολογικά και πολιτικά στο θέμα της υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος και κυρίως στην άνευ όρων υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας και του κοινωνικού πλούτου συμπεριλαμβανομένων και νεότερων μνημείων υψηλής ιστορικής και πολιτιστικής σημασίας. Ο γράφων θα συμφωνήσει ότι δεν θα εκποιηθούν απαραίτητα όλα τα δημόσια ακίνητα και ιδιαίτερα οι αρχαιολογικοί χώροι. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση και ο βασικός κομματικός σχηματισμός που την αποτελεί επί της ουσίας προσχώρησαν στην άποψη τόσο της συντηρητικής παράταξης όσο και των υπολοίπων κομμάτων του επονομαζόμενου μεσαίου χώρου τα οποία είχαν υιοθετήσει και εφάρμοσαν τις ακραίες μνημονιακές πολιτικές. Επισημαίνεται ότι στον πυρήνα αυτών των πολιτικών ήταν η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας προκειμένου να ικανοποιηθεί η απαίτηση των δανειστών για την καταβολή των 50 δις.
Η δεύτερη είναι ότι δίπλα στην ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση αναδύεται ένας πολιτικός κυνισμός με βασικούς πρωταγωνιστές τον συντοπίτη μας υπουργό, βουλευτές αλλά και τοπικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Διότι δεν μπορείς να ψεύδεσαι δημοσίως ότι ορισμένες κατηγορίες θα εξαιρεθούν όταν είναι γνωστό ότι συγκεκριμένα νεότερα μνημεία και διατηρητέα αλλά και ακίνητα ιδιαίτερης περιβαλλοντικής σημασίας έχουν ήδη εκποιηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία εκποίησης. Και πολύ περισσότερο να είσαι ενάντια στην απαράδεκτη, πράγματι, απόφαση της προηγούμενης πρυτανικής αρχής του Πολυτεχνείου Κρήτης να εκχωρήσει τα ιστορικά δημόσια κτήρια ιδιοκτησίας του Ιδρύματος στο Λόφο Καστέλι για να γίνουν ξενοδοχείο και την ίδια στιγμή να αποδέχεσαι ή να κωφεύεις για την εκποίηση αντίστοιχων δημόσιων ακινήτων σε άλλες περιοχές της χώρας όπως για παράδειγμα στην Κέρκυρα, την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα.
Αλλά εντύπωση όμως προκαλεί ταυτόχρονα και ο πολιτικός κυνισμός του τέως πρυτάνεως του Πολυτεχνείου Κρήτης ο οποίος σε πρόσφατη του αρθρογραφία (σ.σ υπογράφει και με αυτή του την ιδιότητα) ενώ πράγματι αναπτύσσει μία ενδιαφέρουσα και μάλιστα ορθολογική επιχειρηματολογία για την μεταβίβαση των εν λόγω δημόσιων ακινήτων συμπεριλαμβανομένων και νεότερων μνημείων υποστηρίζει ότι οι ενέργειες του για εκχώρηση των μνημείων στο Λόφο Καστέλι προκειμένου να μετατραπούν σε ξενοδοχείο είναι ‘καλύτερες’ και πιο ‘συμφέρουσες’ από αυτές της κυβέρνησης. Εδώ, εν ολίγοις, ο κύριος τέως πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης συναγωνίζεται την κυβέρνηση για το ποιος εκχωρεί δημόσια περιουσία με καλύτερους όρους!!!
Δεν είμαι σίγουρος αν οι τοπικοί θεσμοί εξουσίας μπορούν να κινητοποιηθούν αποτελεσματικά προκειμένου να επανέλθουν τα δημόσια ακίνητα στο ελληνικό δημόσιο.
Αυτό είναι επιθυμητό και θα πρέπει να ασκηθούν πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Για αυτό όμως που είμαι σίγουρος είναι ότι οι τοπικές κοινότητες μπορούν και πρέπει να αναπτύξουν μηχανισμούς αντίστασης στην υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου και να απαιτήσουν την άμεση επαναφορά των εν λόγω ακινήτων εκεί όπου ανήκουν δηλαδή στη χώρα και στους πολίτες της.