Πολιτικός μαρασμός!

Βρισκόμαστε στο τέλος του 2014, αισίως ή απαισίως! Διφορούμενο δίλημμα για το πώς μπορεί κανείς να καταγράψει τον απολογισμό αυτής της χρονιάς! Τον πολιτικό κυρίως, γιατί τον οικονομικό, τον ηθικό και τον ψυχολογικό τον έχει καταγράψει ήδη στο πετσί του! Μεσούσης, λοιπόν, της ψηφοφορίας για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, η χρονιά αν μη τι άλλο, σφραγίστηκε από τον ξεπεσμό, τη μιζέρια, την υποκρισία και τις δολοπλοκίες της πολιτικής ζωής του τόπου. Η περίφημη ανάπτυξη, το τέλος των μνημονίων, η επάνοδος της χώρας στα επίπεδα του 2009, αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες! Ελπίδες που μοιράστηκαν αφειδώς στο λαό, καλλιέργησαν ένα άκρατο εφησυχασμό, εμπλούτισαν το όνειρο για ένα καλύτερο αύριο! Κάθε ελπίδα, για να δούμε επιτέλους φως στο τούνελ έμεινε μετέωρη και κάθε όνειρο απραγματοποίητο! Φτάσαμε έτσι στο οριακό σημείο να κόπτονται όλοι με την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας. Η αλήθεια είναι διαφορετική από τη βαρύτητα που δίνουν στο θεσμό της εκλογής προέδρου. Το διακύβευμα είναι οι καρέκλες που νιώθουν και οι μεν και οι δε και οι άλλοι, να τρίζουν ολοένα και περισσότερο. Με απλά λόγια το βουλευτιλίκι το θέλουν πολλοί, από τη μια πλευρά κάποιοι δεν επιθυμούν να το χάσουν, ενώ από την άλλη κάποιοι μανιωδώς επιθυμούν να το εδραιώσουν. Καταλαβαίνει κανείς τι μαχαίρια βγαίνουν και τι συναλλαγές πέφτουν κάτω από το τραπέζι! Η εκλογή του προέδρου είναι μια πρόφαση για τις βουλευτικές εκλογές. Άλλοι βολεύονται να γίνουν και άλλοι να μη γίνουν για ευνόητους λόγους! Στο βωμό αυτό «σφαγιάζονται» τα προβλήματα του λαού μας, ενώ η ηθική κατάπτωση της πολιτικής ζωής ζει σε ρυθμούς «ρουλέτας»! Τα πάρε, δώσε, τα πονταρίσματα, οι δολοπλοκίες, οι τοκογλυφικές συναλλαγές είναι στην ημερήσια διάταξη και πρώτο θέμα των ΜΜΕ. Όλα αυτά αποτελούν ένα πολύ βολικό προκάλυμμα για να αποσπάται η προσοχή μας από τα ουσιαστικά προβλήματα της καθημερινότητας! Ένα στημένο, θεατρικό παιχνίδι για να πετύχουν το στόχο τους που δεν είναι άλλος από τη ρίψη στάχτης στα μάτια και από το τάισμα κουτόχορτου της αφελούς κοινωνίας μας! Μια κοινωνία σε λήθαργο, μια κοινωνία θύμα, καθώς λέει και το τραγούδι: «…άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο, αν ξυπνήσεις, μονομιάς, θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…»! Το ζητούμενο είναι το ΑΝ!