Αναρωτιέµαι όπως τόσες άλλες χιλιάδες ή και εκατοµµύρια συνανθρώπων µου, πόσο δύσκολο είναι τα µάτια και το ενδιαφέρον της επίσηµης πολιτείας, των κυβερνώντων, όλων όσων µπορούν να διαχειρίζονται το σήµερα και το αύριο των πολιτών και των κοινωνιών, να κοιτάζουν ευθεία µπροστά τους, αποκλειστικά και µόνο ΕΜΑΣ.
Κουρασµένος από τις αναλύσεις στα τηλεοπτικά πάνελ για τις πολιτικές εξελίξεις, για το αν τελικά ο Παλαιοχριστιανός Μανώλης πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει τεστ DNA και για τις διαφορές µεταξύ αγροτικών κινητοποιήσεων Ελλάδας – Γαλλίας – Γερµανίας – Βρυξελλών, πάτησα το κόκκινο κουµπάκι στο τηλεκοντρόλ και συνδέθηκα µε ERTFLIX.
Η ταινία ”Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ” βραβευµένη µε Χρυσό Φοίνικα σε σκηνοθεσία Κεν Λόουτς και πρωταγωνιστή τον Ντέιβ Τζονς, µε καθήλωσε, µε συγκίνησε, µε τρόµαξε, µε προβληµάτισε, µε άφησε ξάγρυπνο.
Πρόκειται για τον πολίτη που είναι µακριά από τη γενιά και τη χρήση του ίντερνετ, οι υπηρεσίες πρόνοιας τον υποχρεώνουν, µετά από πρόβληµα υγείας το οποίο τον καθιστά σύµφωνα µε τους γιατρούς ανήµπορο να εργαστεί, να ακολουθήσει τις αυστηρές τυπικές, απρόσωπες χρονοβόρες διαδικασίες ώστε να λάβει το επίδοµα πρόνοιας.
Οι καταστάσεις που βιώνει τον οδηγούν αρχικά στην άρνηση, µετέπειτα στην αντίδραση και τελικά στο θάνατο από ανακοπή. Η κηδεία του γίνεται πρωί στις 9.00 από το τµήµα άπορων…
Λιγοστοί φίλοι του, µία υπάλληλος της πρόνοιας η οποία όµως για λόγους αυστηρής τυπολατρίας δεν µπόρεσε να τον βοηθήσει, ακούνε από τα χείλη της καλής φίλης του Ντάνιελ Μπλέικ πως επρόκειτο για έναν πολίτη ο οποίος: «…δεν ήταν άπορος για µας τους φίλους του. Μας έδωσε πράγµατα που δεν αγοράζονται µε χρήµα. Ήταν ο άνθρωπος που πάντα έγραφε µε µολύβι. Ένας υπέροχος άνθρωπος που είχε να δώσει πολλά περισσότερα και όπως έλεγε το κράτος θα το οδηγήσει πρόωρα στο θάνατό του».
Ο ίδιος ο Ντάνιελ Μπλέικ έγραψε στο χαρτί που θα διάβαζε:
«∆εν είµαι πελάτης αγοραστής ούτε χρήστης υπηρεσιών. ∆εν είµαι φυγόπονος, τσαµπατζής, ζητιάνος µα ούτε και κλέφτης. ∆εν είµαι ένας εθνικός αριθµός ασφάλισης ούτε και ένα στίγµα σε µία οθόνη. Πλήρωσα τις υποχρεώσεις µου και µε το παραπάνω και είµαι περήφανος γι’ αυτό. ∆ε ζητάω ειδική µεταχείριση και κοιτάζω τον γείτονα µου στα µάτια και όποτε µπορώ τον βοηθάω. ∆εν δέχοµαι ούτε ζητώ ελεηµοσύνη. Το όνοµά µου είναι Ντάνιελ Μπλέικ είµαι άνθρωπος, δεν είµαι σκύλος, και ως άνθρωπος διεκδικώ τα δικαιώµατά µου. Απαιτώ να µου φέρεστε µε σεβασµό, γιατί εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ, είµαι πολίτης. Τίποτα περισσότερο, Τίποτα λιγότερο».
Αυτή η φράση µε άφησε ξάγρυπνο… “Είµαι πολίτης. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο”.
