Οι πρόσφατες ξιφοµαχίες για την «τοξική αρρενωπότητα» και την «εξωτικοποίηση του καζαντζιδικού κόσµου» µε αφορµή την προβολή της ταινίας ‘‘Υπάρχω’’ για τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη είναι ένα καλό παράδειγµα εκθετικής ανάπτυξης, µέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστηµα, ενός κυκεώνα αναρτήσεων, άρθρων, σχολίων, κοινοποιήσεων, απαντήσεων και ανταπαντήσεων πάνω σ’ ένα θέµα, για το οποίο όλοι θέλουν να έχουν άποψη.
Οι λεγόµενοι πολιτισµικοί πόλεµοι και η κουλτούρα της ακύρωσης µοιάζουν να είναι πανταχού παρόντες και έτοιµοι να ξεσπάσουν, µόλις βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες.
Κι αυτό γιατί το έδαφος είναι ήδη γόνιµο από όλους αυτούς και αυτές που µπροστά στο πληκτρολόγιο θέλουν να δηλώσουν την ύπαρξή τους, συµφωνώντας ή αντιτιθέµενοι στην άποψη που εκφράζεται.
∆εν είναι κακό φυσικά να εκφράζονται απόψεις δηµόσια και να µη κρατά κάποιος την προσωπική του γνώµη για µια συζήτηση στην παρέα.
Σ’ αυτή την εποχή ζούµε. Κακό είναι να ανεβαίνουν ανεξήγητα ψηλά οι τόνοι και να δίνονται πολιτικές και άλλες προεκτάσεις που δεν ταιριάζουν και δεν χρειάζονται.
