» Θεϊκή σπουδή περιβαλλοντικής καθαρότητας – Ουράνια προσέγγιση – “Εργάζεσθαι”
Παραγωγή, παραγωγικότητα, επάρκεια αγαθών για την ανθρώπινη επιβίωση.
Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι μια δίκαιη κατανομή των παραγώμενων αγαθών, χωρίς τη χρήση χημικών και άλλων ανθυγιεινών υλικών, τα οποία ασφαλώς και μολύνουν το περιβάλλον αλλά και αφήνουν επικίνδυνα υπολείμματα για την υγιεινή ζωή των άλλων ζώντων οργανισμών του ίδιου του περιβάλλοντος (ζώα, φυτά, άνθρωποι).
Όταν το περιβάλλον κακοποιείται λέγεται ότι ανταποδίδει εκδικητικά.
Δεν θέλουμε να είμαστε εχθρικοί με το περιβάλλον, μας ανήκει η μεταξύ μας αδελφική σχέση, καθόσον είμαστε δημιουργήματα του ίδιου δημιουργού.
Το περιβάλλον είναι η θεοδώρητη προίκα μας για να ζήσουμε με πλήρη άνεση τη ζωή μας μαζί του, χωρίς να του προκαλούμε ποτέ κανένα είδους οδυνηρών επεμβάσεων.
Το προικοσύμφωνο από πλευράς του Θεού έχει απόλυτη πληρότητα. Το περιβάλλον προσφέρεται από τον Θεό στον άνθρωπο, όχι φυσικά ως ιδιοκτησία, αλλά ως χρήση για να ζούμε με αξιοπρέπεια και σεβασμό πρωτίστως προς το ίδιο το περιβάλλον και κατά μείζονα λόγο και στον ίδιο τον εαυτό μας.
«Εξ ημέραις εργά και ποιήσεις πάντα τα έργα σου, τη δε ημέρα τη εβδόμη, Σάββατα Κυρίω τω Θεώ σου».
Ο θεϊκός λόγος είναι σαφής, απλός και καταννοητός. Μας μιλεί καθαρά ότι μπορούμε να αντλούμε από το περιβάλλον έξι μέρες την εβδομάδα τα αναγκαία της ζωής, ενώ την έβδομη ημέρα, την αφήνουμε στον δημιουργό, γι’ αυτό και την ονομάζουμε Κυριακή, για να αναπληρώσει Εκείνος ό,τι «παρά φύσιν και καθ’ υπέρβασιν εποιήσαμεν ημείς».
Κάθε κατάχρηση δική μας σε βάρος του περιβάλλοντος, είτε στις καλλιέργειες, είτε σε εξορύξεις, ο Θεός αναπληρώνει την έβδομη ημέρα, καθόσον «ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα».
Το πρόβλημα όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι εμείς δεν εργαζόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αλλά σύμφωνα με το δικό μας πλεονεκτικό και ακόρεστο θέλημα, επιχειρώντας να τα κάνουμε όλα δικά μας και της επιφάνειας και του βάθους του περιβάλλοντος.
Ζούμε εν πολλοίς την αφροσύνη του πλούσιου εκείνου του Ευαγγελίου, του οποίου «εφόρισεν η χώρα» και δεν είχε τόπο να αποθηκεύσει τα αγαθά του.
Μία στιγμή είπε, το βρήκα, θα χαλάσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες, να αποθηκεύσω τα αγαθά μου και θα πω στην ψυχή μου, δηλαδή στον εαυτό μου «ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά, φάγε, πίε, ευφραίνου» και την ίδια ώρα άκουσε τη φοβερή φωνή του Θεού «άφρων, απόψε πεθαίνεις, α δε ητοίμασας τίνι έσται». Προς τι η συσσώρευση όλων αυτών των αγαθών, κάνουν ευτυχισμένο τον άνθρωπο ή του κολλούν και του μένει η ρετσινιά της αφροσύνης;
Ακούστε μία άλλη κουβέντα πάλι από το Άγιο Ευαγγέλιο: ένας νεαρός είναι πολύ πλούσιος, έχει χρήματα και κτήματα πολλά, αλλά δεν είναι ευχαριστημένος, αντίθετα ήταν ανήσυχος, είχε μεγάλες ανησυχίες, αυτό που λέμε άγχος, ζούσε βασανιστικά τη ζωή του.
Πηγαίνει λοιπόν στον Χριστό και του ζητά να γίνει μέτοχος της βασιλείας του Θεού και ο Χριστός του απαντά: Έλα μαζί μου, αλλά δεν μπόρεσε να αποχωριστεί τα πλούτη του και έφυγε, γύρισε την πλάτη στον Χριστό, γιατί του φάνηκε βαρύ το τίμημα της ζωής της ευλογημένης βασιλείας του Θεού. Και οι δυο φαίνεται ότι είναι αιχμάλωτοι του πλούτου που δεν λογαριάζουν τίποτε άλλο, παρά μόνο τον εαυτό τους. Αυτό ήταν η δυστυχία τους.
Η χρήση του πλούτου ανοίγει και κλείνει τις πόρτες του παραδείσου, ο πλούτος και σαν καραβόσχοινο στα χέρια και την εξουσία του ανθρώπου του Θεού, περνά από την τρύπα της βελόνας, γιατί στον Θεό δεν είναι τίποτα αδύνατο. Αντίθετα η εξουσία του πλούτου σαν καραβόσχοινο από εγωκεντρικό άνθρωπο, όχι μόνο δεν περνά από την τρύπα της βελόνας, δεν χωρεί στον παράδεισο και αν ακόμα είναι ανοιχτή η πόρτα, και αν ακόμα έχει φύγει η οροφή του παραδείσου.
Δεν αρνούμαστε ότι ο πλούτος και τα αξιώματα είναι δυνάμεις που ελκύουν, αλλά όχι μόνο δεν αναπαύουν και δεν κάνουν ευτυχισμένο τον διαχειριστή τους, έχουν και ημερομηνία λήξης και λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε μεγάλα νοικοκυριά που δεν υπάρχουν, δεν λειτουργούν και δεν ακούγονται τα ονόματά τους.
Αντίθετα, νοικοκυριά μεγάλα που διαχειρίστηκαν τα πλούτη και τα αξιώματά τους θεοπρεπώς οι κατέχοντες, ακούονται τα ονόματά τους και πολλοί απ’ αυτούς μας κάνουν περήφανους για τις μεγάλες προσφορές των, προπάντων στο έθνος και την Πατρίδα (Συγκρός, Αλσάκης, Σίνας, Αβέρωφ κ.ά.). Τιμούμε και καμαρώνουμε τα πρόσωπα αυτά που με αυτή τη δύναμη του πλούτου που είχαν στα χέρια τους πέτυχαν την αξιοποίησή του για το Έθνος και τον λαό και είναι δίκαιη η ανάμνηση, η αναφορά στο όνομά τους.
Το περιβάλλον έχει μια διαχρονική παρουσία ως δημιούργημα του Θεού, για τούτο και έχει αιώνια την ύπαρξη.
Με αυτή τη συνείδηση ατενίζουμε τη φύση και την κτίση και με ιδιαίτερη προσοχή και έκπληξη αναφερόμαστε στην αιωνιότητα του περιβάλλοντος, πρακτική που μας υποχρεώνει να λειτουργούμε και να μεταχειριζόμαστε την περιβαλλοντική παραγωγή με σεβασμό, όχι μόνο προς το ίδιο το περιβάλλον, αλλά προπάντων προς τον δημιουργό του περιβάλλοντος.
Πολιτευόμαστε από τη θέση της προσκαιρότητας της ζωής μας, ως να βρισκόμαστε μέσα στην ίδια την αιωνιότητα, την ευλογημένη βασιλεία του Θεού, γιατί ο ουρανός και η γη είναι δημιούργημα και προϊόν της στοργής και της αγάπης του Θεού, απόλυτα εμπεπιστευμένα σε μας, τον άνθρωπο, προς εργασίαν και πραγμάτωση των εντολών του Θεού, προς ίδιον ημών συμφέρον.
Η έκταση του περιβαλλοντικού μας πολιτισμού εκτείνεται από τη γη ως τους ουρανούς και μάλιστα η γη λειτουργεί ως «ουρανός πολύφωτος», η κοινωνία ως θεανθρώπινη κοινότητα, ως εκκλησία, ως λαός του Θεού.
Ζούμε το παρόν της προσκαιρότητας και έχουμε στόχο το μέλλον της αιωνιότητας.
Το πνευματικό μέρος της δημιουργίας έχει αρχή τον λόγο του Θεού, αλλά δεν έχει τέλος, γιατί και ο λόγος του Θεού δεν έχει τέλος. Είναι διαχρονικός και αιώνιος. Με αυτές τις σκέψεις πολιτευόμαστε και διαχειριζόμαστε το περιβάλλον, πάντοτε με το βλέμμα στραμμένο στην αιωνιότητα. Αυτό είναι εκείνο που λέμε περιβαλλοντικός πολιτισμός, ανάσας και ζωής, με πρόοδο και ανάπτυξη, με σταδιακή ουρανοποίηση της γης, με ανάπτυξη της αιωνιότητας πάνω στην προσκαιρότητα. Με το πνεύμα αυτό θέλουμε να ζούμε το θαύμα της δημιουργίας, χωρίς να την κακοποιούμε, αλλά να τη διακονούμε ως ευλογία και πλούσιο έλεος του Θεού, σε μας και σε κάθε άνθρωπο όπου της γης.
