[…]Για την Ακρόπολη της Αθήνας που,
δυόµισυ χιλιάδες χρόνια τώρα,
εκφράζει τον έρωτα της σοφίας,τον έρωτα της οµορφιάς…
Μελίνα Μερκούρη
[…] “Κατηφορίζοντας µε το ψιλόβροχο την οδό Μητροπόλεως εκείνο το βράδυ του Μάρτη του 94, να αποχαιρετήσω εκείνη την “κακή µαθήτρια” που µε την απουσία της µας τάραξε πάλι, ένοιωθα την τρελή αυτή διαπίστωση ουτοπία…
Το πρωί ο Υπουργός Παιδείας ανακοίνωσε αυτό που από την αρχή ξέραµε:
-Από σήµερα το Πρόγραµµα για την Εκπαίδευση και τον Πολιτισµό θα φέρει το όνοµά της…
Ρώτησαν οι δηµοσιογράφοι:
-Θα είναι ξεχωριστό µάθηµα?
-Θα εξετάζεται?
-Θα έχει σχέση µε την εισαγωγή στα Πανεπιστήµια;
Κι ανατριχιάσαµε…..
-Θέλω όλοι να µ’ αγαπάνε…
-∆εν θέλω να είµαι µόνη µου…
-Τα τραγούδια µας µιλάνε για τον έρωτα και τον θάνατο.Τα αγαπηµένα µας µιλάνε και για τα δύο!
-Φεύγω ντυµένη στα γαλάζια….
Μάλιστα! Κι ήρθε στα γαλάζια. Και πήγαν όλοι -την αγάπαγαν-Και την υποδέχτηκαν έξω από το “σπίτι” της µε τραγούδια… Λίγες φορές µιλήσαµε για την φίλη µας έκτοτε..Όµως να που το 1995, η µικρή µας φίλη πήγε ξανά σχολείο. Στην Α΄ ∆ηµοτικού! Φωνάξαµε τότε τους δασκάλους της και τους είπαµε να την υποδεχτούν µε υποµονή . Με υποµονή και αγάπη! Τρέχει, παίζει, ξεχνιέται, παθιάζεται… Της αρέσει όµως πολύ να ακούει ιστορίες, να χορεύει, να τραγουδάει, να παίζει θέατρο, να χαζεύει φωτογραφίες. Κι ακόµα πως έχει µεγάλη αδυναµία στον παππού της, που ήταν πολύ µεγάλος και διάβαζε πολλά βιβλία.
Μας ένοιωσαν οι δάσκαλοι. Απλοί, δικοί µας άνθρωποι. Απ’όλη την Ελλάδα. Κατάλαβαν… Και αγάπησαν αυτή την σκανταλιάρα.(Παΐζης, 2000)
Αυτή είναι η Μελίνα µικρή µαθήτρια πάντα σε παροντικό χρόνο… Για τους εκπαιδευτικούς που βίωσαν την πτυχή της “διαφορετικής και ανήσυχης”µαθήτριας µέσα από το όραµα της για τον αέναο διάλογο του πολιτισµού µε την εκπαίδευση από ΝΩΡΙΣ… ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ… Στο γύρισµα του 21ου αιώνα, στο πέµπτο έτος εφαρµογής του, ο Συντονιστής του Προγράµµατος “ΜΕΛΙΝΑ-Εκπαίδευση και Πολιτισµός” στο Πανεπιστήµιου Κρήτης, ο αείµνηστος Νίκος Παΐζης µιλώντας για την µικρή µαθήτρια ΜΕΛΙΝΑ, αφιερώνει την οµιλία του “σε όσους µαθητές οι δάσκαλοι λένε πως είναι κακοί” σφραγίζοντας την µε την πεµπτουσία της φιλοσοφίας του προγράµµατος συµπυκνωµένη σε µικρές ατόφιες φράσεις παραµυθένιας αφήγησης:
Η τέχνη να διδάσκεις και ν α ξεναγείς στο χώρο και το χρόνο,
να αφουγκράζεσαι, να τραγουδάς, να χορεύεις και να παίζεις,
διαβαίνοντας νοερά το ταξίδι της ζωής της ανθρώπινης σκέψης
του παγκόσµιου πολιτισµού, αναζητώντας σε χαρούµενα µάτια ενηλίκων
τη λύτρωση του “ζήσανε αυτοί καλά και εµείς καλύτερα”
είναι η βαθύτερη ουσία της περιπέτειας που λέγεται :
Πρόγραµµα “ΜΕΛΙΝΑ: Εκπαίδευση και Πολιτισµός”
20.000 εκπαιδευτικοί και µαθητές σήµερα από την Ελλάδα και την Κύπρο, από δηµόσια και ιδιωτικά σχολεία, κρατούν 31χρόνια µετά “το ταξίδι” της, κυρίαρχη την εγγραφή της δηµιουργικής παιδικότητας της Μαρίας – Αµαλίας, της µικρής Μελίνας που µετουσιώθηκε σε όραµα δηµιουργικού διαλόγου πολιτισµού και εκπαίδευσης. Της Μελίνας που µάθαινε µε το παιχνίδι και εκφραζόταν µε το θέατρο το τραγούδι τον χορό, τη δηµιουργία, ακούγοντας παραµύθια για του παππού του παππού και της γιαγιάς της γιαγιάς τα χρόνια….”
Ο Γιώργος Τερζάκης από τη στιγµή που ανέλαβε τη θέση ∆ιευθυντή του 36ου ∆ηµοτικού Σχολείου Ηρακλείου µαζί µε το Σύλλογο ∆ιδασκόντων του αποφάσισαν προκειµένου να φωτίσουν την ιστορία του σχολείου τους (το µοναδικό σχολείο πειραµατικής εφαρµογής του ΜΕΛΙΝΑ, 1995-2001 στον νοµό Ηρακλείου) να αιτηθούν σύµφωνα µε τον υπάρχοντα νόµο τη µετονοµασία του σχολείου σε Σχολείο της Μελίνας. Σκοπός να αποδώσουν διαρκή φόρο τιµής στην σπουδαία Ελληνίδα Μελίνα Μερκούρη για το όραµα της στην ευαισθητοποίηση του µικρού παιδιού στον πολιτισµό, αλλά επιπρόσθετα να υπενθυµίσουν το πολύτιµο δώρο της: Τη δυνατότητα ενδυνάµωσης των εκπαιδευτικών λειτουργών δια της τέχνης µέσω του προγράµµατος που έφερε το όνοµα της ένα χρόνο µετά τον θάνατο της και εφαρµόστηκε για µια δεκαετία στη χώρα µας (1995-2004) µε αποδέκτες µαθητές και εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθµιας Εκπαίδευσης.
Με µια ξεχωριστή εκδήλωση παρουσία των αρχών της πόλης, αλλά και στελεχών της εκπαίδευσης, εκπροσώπων φορέων και συλλογικοτήτων, ανοικτή προς όλους τους πολίτες στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο Ηρακλείου, ανακοινώθηκε επίσηµα η ολοκλήρωση της διαδικασίας µετονοµασίας του 36ου ∆ηµοτικού Σχολείου Ηρακλείου σε σχολείο της ΜΕΛΙΝΑΣ.
Η εκδήλωση εντυπωσίασε για την υψηλή αισθητική της και την πρωτοτυπία της. αλλά και για την πολύτεχνη έκφραση όλων των µαθητών του σχολείου που είχαν ρόλο ενεργό, µέσω της εµψύχωσης των δασκάλων τους .Συγκινηµένοι µικροί και µεγάλοι παρέλαβαν στις 6 ∆εκεµβρίου του 2024 επίσηµα τον τίτλο της µετονοµασία και καταχειροκροτήθηκαν!!! Παράλληλα της κεντρικής πανηγυρικής εκδήλωσης µε την επιµέλεια του εκπαιδευτικού Εικαστικών Ιωάννη Σταθογιάννη οι µαθητές παρουσίασαν έκθεση ζωγραφικής µε τίτλο “Η φιλµογραφία της Μελίνας µέσα από τα µάτια των παιδιών”. Η κεντρική ιδέα ήταν να παιδιά του σχολείου να έρθουν σε επαφή µε τις κινηµατογραφικές επιτυχίες της Μελίνας µέσα από τις αφίσες των 18 καταγεγραµµένων ταινιών της. Παρουσιάστηκαν έτσι 12 αφίσες στο κοινό του Ηρακλείου είτε διασκευασµένες, είτε σε απόδοση απο τις προυπάρχουσες αφίσες. Συγκεκριµένα από το 36ο ∆ηµοτικό φιλοτεχνήθηκαν 10 αφίσες ενώ απότο ∆ηµοτικό Σχολείο Μυρτιάς 2 αφίσες, έπειτα από εικαστική αδερφοποίηση των δυο σχολείων µε την πρωτοβουλία του εκπαιδευτικού Ιωάννη Σταθογιάννη που εργάζεται και στα δύο σχολεία.
Συνοµιλήσαµε στον χώρο του Σχολείου της Μελίνας µε τον κ. Τερζάκη και τον ευχαριστώ θερµά για τον χρόνο από τον πολύτιµο της απαιτητικής καθηµερινότητας του σχολικού χρόνου που µου αφιέρωσε µαζί µε το δώρο του παιδαγωγικού στοχασµού του που τελικά µε έκανε να παρασυρθώ βάζοντας και τη δική µου θέση-απάντηση στη συζήτηση µας.
Μ.∆. Για τους εκπαιδευτικούς της γενιάς µας το όραµα της Μελίνας άφησε ανεξίτηλο αποτύπωµα µε τη δεκάχρονη εφαρµογή του εθνικού προγράµµατος “ΜΕΛΙΝΑ-Εκπαίδευση και Πολιτισµός” Πόσο εύκολο θεωρείτε ότι είναι για τη νέα γενιά των εκπαιδευτικών να εµπνευστεί από µια σπουδαία Ελληνίδα που επένδυσε την στρατηγική της στην ενδυνάµωση της εκπαίδευσης και στην άρρηκτη σχέση του πολιτισµού µε την εκπαίδευση µε όχηµα την τέχνη;
Γ. Τ. Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραµµα ήταν πραγµατικά εµβληµατικό!! Ένα πρόγραµµα το οποίο 20 χρόνια µετά το σταµάτηµα του, εξακολουθεί ακόµα για αυτόν που θέλει να ψάξει, να συγκινεί πολύ, να δίνει ερεθίσµατα και να είναι αφορµή για δηµιουργία εξαιρετικών σχεδιασµών στην εκπαίδευση, τα οποία έχουν γνήσια και µεγάλη απήχηση και στα παιδιά και στους εκπαιδευτικούς!!! Εµείς είχαµε ένα επιπλέον κίνητρο γιατί στο σχολείο µας εφαρµόστηκε το πρόγραµµα και αυτό ήταν εξάλλου και το έναυσµα για να επιχειρήσουµε την µετονοµασία του που έγινε πράξη και η διαδικασία της ολοκληρώθηκε πέρσι τον Μάιο του 2024.
Εγώ θα ήθελα να τονίσω αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό και είναι σηµαντικό κατά την γνώµη µου. Είναι η σύνδεση που έκανε η Μελίνα µε την εκπαίδευση,τον πολιτισµό, αλλά και την πολιτική. Μια βασική της ρήση είχε να κάνει µε την ευαισθητοποίηση του παιδιού από νωρίς στον πολιτισµό. Αν επιτευχθεί η ευαισθητοποίηση του παιδιού στον πολιτισµό θα δηµιουργηθεί µια άλλη κοινωνία µια άλλη νοοτροπία µια άλλη πολιτική. Πολιτική µε την έννοια της κρίσιµης επιρροής στη ζωή µας, είτε το θέλουµε να το παραδεχτούµε, είτε όχι. Ναι επηρεάζει τη ζωή µας, είτε τη δυσκολεύει, είτε τη διευκολύνει!! Έχει σηµασία όµως να πούµε ότι η δηµιουργία τέτοιου τύπου πολιτικής, όπως την εµπνεύστηκε η Μελίνα θα εφαρµοζόταν από ανθρώπους που θα ήταν πραγµατικά και στυλοβάτες και οραµατιστές και στο επίπεδο της παιδείας και της κοινωνίας. Αυτό είναι σπουδαίο για µένα και αυτό είναι ένα ερέθισµα έµπνευσης για τους νέους συναδέλφους που θα µπορούσε να τους δώσει ώθηση, ώστε να δουλέψουν µε µεγαλύτερο πάθος και όραµα για την εξέλιξη της κοινωνίας.
Μ.∆. Με ποιους τρόπους θα µπορούσε όµως να υλοποιηθεί σήµερα αποτελεσµατικά;
Γ.Τ. Οι τρόποι για να συµβεί στην τυπική εκπαίδευση είναι δεδοµένοι: Επιµόρφωση, προγράµµατα σπουδών στα Πανεπιστήµια και βέβαια οι πρωτοβουλίες που µπορούν να πάρουν οι θεσµοί της εκπαίδευσης χωρίς να υποτιµούν την αυτοµόρφωση, δηλαδή την προσωπική αναζήτηση, το ερέθισµα να ψάχνει κάποιος µόνος του. Για να ερευνήσει και να εµπνευστεί…
Μ.∆. Όµως η εφαρµογή των πολιτικών, όπως πολύ σωστά επισηµάνατε, έχει να κάνει µε τους θεσµούς, τον σχεδιασµό που ακουµπά σε όλες τις βαθµίδες, τα προγράµµατα σπουδών. Αλλά για εκείνη την εποχή το σηµαντικό και νοµίζω µοναδικό µέχρι στιγµής και µακάρι να ξανασυµβεί, ήταν η συνέργεια των δύο Υπουργείων Πολιτισµού και Παιδείας µε ενιαία στρατηγική. Αυτό κ. Τερζάκη θεωρώ στην χώρα µας ότι δεν έχει ξανασυµβεί,γιατί µάλλον ο όρος “συνέργεια” στην εποχή µας νοηµατοδοτείται µε διαφορετικούς τρόπους. Ποια είναι η άποψη σας;
Γ.Τ. Κουβεντιάζοντας µε τον Χάρη Αθανασιάδη -που ήταν ο βασικός οµιλητής στην εκδήλωσή µας και είµαστε και συµµαθητές παιδιόθεν- για το ποιοι είναι οι βιώσιµοι θεσµοί σήµερα που ευνοούν αυτόν τον γόνιµο διάλογο, η πρώτη µας κοινή σκέψη ήταν η εξής: “Σε αυτόν τον τόπο µην ψάχνεις θεσµούς, αλλά ψάχνε ανθρώπους!”. ∆ιότι δυστυχώς πολύ συχνά δεν λειτουργεί ο θεσµός, αλλά υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις. ∆ηλαδή άνθρωποι που παίρνουν ρίσκα και πρωτοβουλίες και φέρνουν στο πεδίο συνέργειες και συνεργασίες που κανονικά θα έπρεπε να θεωρούνται δεδοµένες θεσµικές διαδικασίες…
Μ.∆. Έχετε δίκιο! Αυτό οφειλόταν πιστεύω και εγώ στην οµάδα εµπειρογνώµων, την Κεντρική Επιτροπή Συντονισµού που ανέλαβε να αφουγκράζεται τον παλµό των εκπαιδευτικών,αλλά και των εργαζόµενων στο Υπουργείο Πολιτισµού. Και µε βάση αυτά τα δεδοµένα να κάνει µια επιτυχηµένη σύνθεση στη συνέχεια και να αναπτύσσει τη στρατηγική µε κύριο στόχο τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και του πολιτισµού.
Γ.Τ. Αυτό ακριβώς είναι! Οι θεσµοί βοηθάνε τους ανθρώπους και οι άνθρωποι εξελίσσουν τους θεσµούς. Αυτό είναι το σωστό και αυτό πρέπει να γίνεται !Αν γίνεται αυτό υπάρχουν και παραγόµενα εξαιρετικά!
Μ.∆. Και έτσι αναπτύσσεται και εξελίσσεται η άρρηκτη σχέση τους και προκύπτουν οι καλές πρακτικές που είναι σηµαντικό να µην απαλείφονται ή να µην παραγκωνίζονται όταν είναι δοκιµασµένες στην πράξη για µια δεκαετία.
Γ.Τ. Ακριβώς!! Κατά κάποιο τρόπο όµως είναι µια δικαίωση το σηµερινό σχολείο του οράµατος της Μελίνας γιατί µε τις δυσκολίες του και µε τα προβλήµατα του εξελίχθηκε! Μπήκαν οι ειδικότητες οι τέχνες στα σχολεία και υπάρχουν σήµερα σχολεία που κάνουν εξαιρετικά πράγµατα σε αυτό το επίπεδο και για τον λόγο αυτό χαρακτήρισα “εµβληµατικό” το πρόγραµµα.
Μ.∆. Η καλλιέργεια της στάσης των µαθητών αλλά των εκπαιδευτικών και ευρύτερα της σχολικής κοινότητας είναι κρίσιµη παράµετρος σίγουρα . Στην πορεία του χρόνου όµως πώς καλλιεργείται όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι για να “σηκώσουν” τις ιδέες? Το είπατε ήδη µε την αυτοβελτίωση . Τι άλλο είναι απαραίτητο;
Γ.Τ Είναι σηµαντικό και απαραίτητο να συναντώνται άνθρωποι που κουβαλούν ιδέες και να µένουν αφοσιωµένοι και συνεπείς.
Μ.∆. Πώς σκέφτεστε αλήθεια τώρα µε το όνοµα της Μελίνας στο σχολείο µετά από αυτή τη σπουδαία εκκίνηση και το δυνατό µήνυµα στην κοινωνία,να συνεχίσετε ώστε να εµπλέξετε ενεργά την κοινωνία και να λειτουργήσουν οι µαθητές ως πρεσβευτές;
Γ.Τ. Η φιλοσοφία µας ήταν να κινηθούµε σε δύο επίπεδα: Προς την κοινότητα αλλά και προς την σχολική µονάδα.
Το µήνυµα προς την κοινότητα επιτεύχθηκε σε χώρο τοπόσηµο του πολιτισµού και της παιδείας για την πόλη του Ηρακλείου, το Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο. Με πρόγραµµα πολύ καλά σχεδιασµένο µε ακρίβεια και επιπλέον κάναµε συνέργεια µε σχολείο της επαρχίας και εµπλέξαµε όλους τους µαθητές. Οι περισσότεροι στην έκθεση ζωγραφικής, στην χορευτική και κινηµατογραφική έκφραση. Αλλά και µε θεατρικό παιχνίδια και µε ερµηνεία στη νοηµατική πολύ σπουδαία προϋπόθεση για την συµπερίληψη Μέληµα µας η εµπλοκή όλων των τεχνών που άγγιξε όλους τους µαθητές και ενέπνευσε όλους τους εκπαιδευτικούς. Συνεχίζουµε τη δράση µε κάθε τµήµα µε αφετηρίες από όλα τα µαθήµατα και η ΣΤ’ τάξη δηµιουργεί ένα µικρό ντοκιµαντέρ για τη ΜΕΛΙΝΑ που θα παρουσιάσει σε όλα τα τµήµατα. Σαφώς η επίσκεψή µας στο Μουσείο Σχολικής Ζωής τον Ιούνιο θα δώσει µια άλλη ώθηση και ένα άλλο ερέθισµα Θα προσεγγίσουµε την Μελίνα ως µαθήτρια που της άρεσε να µαθαίνει µε ένα διαφορετικό τρόπο. Μάθαινε παίζοντας θέατρο σε ανύποπτες στιγµές. Αλλά θα συλλέξουµε και ντοκουµέντα που θα προσφέρουµε στο Μουσείο από από τον διεθνή διάλογο σήµερα για την επανένωση των γλυπτών του Παρθενώνα.
Μ.∆. Η συνέχεια της πρωτοβουλίας σας έχει να κάνει µε τα παιδιά και µε τους εκπαιδευτικούς και είµαι σίγουρη ότι θα την βλέπετε χρόνο µε τον χρόνο να πολλαπλασιάζεται αντάξια µε δράσεις που θα ανθίζουν στην κοινότητα. Πόσο δύσκολη ήταν αλήθεια η διαδικασία της µετονοµασίας του σχολείου σας;
Γ.Τ. Με µια σταθερή ενασχόληση δική µου αυτή η διαδικασία κράτησε ένα χρόνο περίπου. Η γραφειοκρατία είναι πάντα δύσκολη όταν εµπλέκονται τόσοι πολλοί φορείς. Είναι φυσικό… ∆εν αντιµετωπίσαµε όµως αµφισβητήσεις και δυσκολίες για την πρωτοβουλία µας Πρέπει να το πω αυτό!! Ολοι οι φορείς συνεργάστηκαν αρµονικά και είδαν το αίτηµα µας θετικά! Νοµίζω εξάλλου ότι το πρόσωπο της Μελίνας δεν χωράει αµφισβητήσεις Αν κάποιος έφερνε κωλύµατα θα ήταν λίγο έκπληξη απλά για όλους µας.
Μ.∆. Η Μελίνα εκτός όλων που αναφέραµε ήδη είναι η γυναίκα που µίλησε για την επανένωση των γλυπτών θέµα επίκαιρο διαχρονικά και είπε τη φράση ότι τα γλυπτά του Παρθενώνα είναι η ουσία της ελληνικότητας µας. Ποιος να το αµφισβητήσει αυτό; ∆εν ξέρουµε ποια θα είναι η έκβαση των διαλόγων σήµερα, αλλά αυτό που διαφαίνεται είναι θετικό; Η ουσία της ελληνικότητας τι µπορεί να κλείνει για τον µικρό µαθητή για τον δάσκαλο για εσάς όχι απαραίτητα σχετικά µε το θέµα της επανένωσης;
Γ.Τ. Το πιο δύσκολο είναι το πως αντιλαµβανόµαστε εµείς την ουσία της ελληνικότητας για να την µεταγγίσουµε στη συνέχεια στα παιδιά. Αντιλαµβάνοµαι ότι η Μελίνα φυσικά είπε αυτή τη δυνατή και ξεχωριστή φράση έχοντας στο µυαλό της πιο πολύ τη σύνδεση µε τις ρίζες µας και την ιστορία µας που καθόρισε εν πολλοίς όχι µόνο τον ελληνικό αλλά και τον παγκόσµιο πολιτισµό. Νοµίζω ότι σήµερα αυτή την έκφραση πρέπει να τη δει κανείς ως µια σύνθετη και δυναµική σχέση ανάµεσα στην παράδοση αλλά και στη νεωτερικότητα, σε αυτό δηλαδή που συµβαίνει σήµερα στην καλλιτεχνική δηµιουργία σε όλες τις τέχνες, αλλά και στην καθηµερινή ζωή της επιβίωσης στις αξίες στη δηµιουργία µιας κοινότητας στις αέναες προσπάθειες των ανθρώπων να διαχειριστούν τις πολλαπλές κρίσεις. Σηµαίνει τον ζωντανό διάλογο µεταξύ του παλιού και νέου του σύγχρονου και των νέων ιδεών που κατατίθενται και εκφράζονται µε ποικίλους τρόπους. Μέσα από αυτό το πλαίσιο που για µας είναι ελληνικότητα, αλλά για κάθε λαό διατυπώνεται µε άλλο τρόπο. Αν πρέπει να δούµε όµως αυτή τη λογική του οράµατος για το µέλλον πρέπει να επανεξετάσουµε την εκπαιδευτική διαδικασία. Το σχολείο είναι “δυσκίνητο” σε σχέση µε το πως προχωράει η κοινωνία. Εµείς επικεντρωνόµαστε στο τι ακόµα, σε ένα πλαίσιο που η γνώση προσφέρεται αφειδώς, αλλά όχι τόσο στο πως και το γιατί. Αλλά το παιδί πρέπει πρώτιστα να είναι ευχαριστηµένο στο σχολείο. Πρέπει να φτιάξουµε σχολεία µε µαθητές που νιώθουν χαρά και έρχονται χαρούµενοι. Άρα µπαίνουµε σε µια λογική άλλων προγραµµάτων σπουδών;
Μ.∆. Είναι σηµαντικό το παιδί να απολαµβάνει τη διαδικασία της µάθησης αλλά και ο εκπαιδευτικός να λειτουργεί “ως ικανός και ευέλικτος χρήστης µέσων και µεθόδων, ώστε και ο ίδιος µαζί µε τα παιδιά να απολαµβάνει κάθε στιγµή της καθηµερινότητας εντός και εκτός της τάξης” και αυτή η αρχή ήταν βασική προτεραιότητα της επιµόρφωσης του “ΜΕΛΙΝΑ” σύµφωνα µε τον αείµνηστο Νίκο Παΐζη. Και αποτελεί µια σπουδαία κινητήρια δύναµη αν το πετυχαίνουµε και αν το επιδιώκουµε όλοι στο σχολείο!
Γ.Τ. Έτσι ακριβώς!! Και για αυτό έχει σηµασία η οµάδα του σχολείου. Για το πως σκέφτεται Ο τρόπος που στέκεται στους µαθητές, στους γονείς, στην κοινότητα ποιες είναι οι προτεραιότητες… Αγώνας… Αγώνας…
Μ∆ Ένας διαρκής αγώνας που αξίζει να συµβαίνει!!! Και η προσπάθεια να είναι από όλους!!! Σας ευχαριστώ πολύ!
Η αντίστιξη του σκοταδιού µε το φως δηµιουργεί τη δραµατική κορύφωση στη σκηνοθεσία της επίπονης αναπόλησης και του απαραίτητου αναστοχασµού των κοινωνών της ατµόσφαιρας του Μουσείου Σχολικής Ζωής που αναµένεται να βιώσουν τον χώρο του µε απορία καθώς δεν αποκλείεται κανένα χρώµα ακόµα και το µαύρο και οι σκιές και το σκοτάδι εκλαµβάνονται ως χρόνος άσκησης στη δηµιουργικότητα και όχι ως φόβος ή ενδεχόµενη απειλή.
Και έτσι θα αποκαλύπτεται αιφνιδιαστικά προς όλους τους επισκέπτες η υπερβατική δυναµική της ακρίβειας και της αµεσότητας µιας “ασταµάτητης καρδιάς”, αυτής της σπουδαίας Ελληνίδας που δεν µπορεί να προδώσει τα µικρά παιδιά που ελπίζουν και θέλουν “να µπορούν να γνωρίζουν, να µπορούν να νιώθουν να µπορούν να εκφράζονται και να επικοινωνούν”.
Και αυτό το όραµα δεν µπορεί να αγνοήσει ούτε τα ξενύχτια, ούτε τους κόπους, ούτε το πάθος των καλλιτεχνών, αλλά ούτε ποτέ θα προσπεράσει το µεράκι των λειτουργών της εκπαίδευσης, την κατάθεση ψυχής τους, τις αγωνίες τους να τα καταφέρουν…
Αυτό προσκαλούνται κυρίως οι µαθητές και οι παιδαγωγοί του σήµερα να συναισθανθούν στο Μουσείο και στο Σχολείο τους. Το διαχρονικό όραµα της ΜΕΛΙΝΑΣ που ως ευαισθητοποιηµένη και συνειδητοποιηµένη ΕΛΛΗΝΙ∆Α, θα ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ, ενώ τα γλυπτά του Παρθενώνα θα συνδέουν τους ανθρώπους όλου του πλανήτη και εφόσον τα χαµόγελα των παιδιών στην όποια βαθµίδα πολλαπλασιάζονται ταχύτατα καθώς εµπνέονται και βιώνουν µε τόλµη, την αίσθηση της πρωτοτυπίας της προσωπικής και συλλογικής αναζήτησης της ερµηνείας, σε ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ εµπειρίες (σχολικής) ΖΩΗΣ…
*Η Μ.Α. ∆ρακάκη είναι επιµελήτρια του Μουσείου Σχολικής Ζωής ∆ήµου Χανίων
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣ:
Συλλογή αρχειακού και εκπαιδευτικού έντυπου & οπτικοακουστικού υλικού του εθνικού προγράµµατος ΜΕΛΙΝΑ-Εκπαίδευση & Πολιτισµός, Μουσείο Σχολικής Ζωής ∆ήµου Χανίων
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ(1994) , “Τ’Αστέρια λάµπουν για την ΑΚΡΟΠΟΛΗ”, εκδ. ΟΜΕΠΟ,Όµιλος Ενίσχυσης Πολιτιστικών ∆ραστηριοτήτων .
ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ στις διευθύνσεις:
www.school-life.gr
https://www.culture.gov.gr/el/service/SitePages/view.aspx?iID=2581
