Εσείς μωρέ κοπέλια απού δεν εγεράσετε ποτέ σας δεν τον εκαλογνωρίσετε τον κόημο. Μούδε εμείς απού επολιογεράσαμενε ακόμης δεν τον εγνωρίσαμε.
Κι όμως επεράσαμενε πείνες, φτώχειες, πολέμους, κατοχές, φύλιους πολέμους, χούντες, εφάγαμενε ξύλο απού τσοι Ναζίδες, εχάσαμενε τσ’ αθρώπους μας, εφάγαμενε ξερά τα χορταράκια απού εβρίχναμενε απού το βουνό και απού το γκάμπο, εφάγαμενε τα χαρούπια και κοκκαλιστά, μα και αλέθαμέ ντα και εκάναμέ ντα χαρουπόψωμο, όπως τα κάναμενε ψωμί και τα πρινοβέλανα.
Έπρεπενε όμως να τα φουρνίσομενε πιλιά ομπρός και τα χαρούπια και τα βελόνια να τα ξεφλουδίσομενε τα βελόνια και υποχρεωτικά, για να ζυμώνουνται, έπρεπενε να τα ανακατέψεις και με μιά ουλιά κριθαράλευρο. Όντε δεν είχαμενε σταρένιο γη κριθαρένιο αλεύρι, το καλύτερο ψωμί έκανε η ταή, απού πρι και μετά τη γκατοχή μόνο τα έχνη την ετρώγασι. Επεράσαμενε, γιατ’ απού λέτε τρομάρες και λαχτάρες και βάσανα και υστερήσεις και αγγαρείες τω Γερμανώ απού να μην αφήσει ο θεός αθρώπους γεννημένους να ξαναζήσουνε ετέθοια παθήβολα.
Με ούλα ετούτανιδα εγεράσαμενε και, όσοι είμεστανε ακόμης στη ζωή, απού τσοι προπολεμικούς επολιογεράσαμενε, μα σε σκολειό δεν επηγαίναμενε, εγώ ετελείωσα το δημοτικό μα τα πιλιάτερα κοπέλια γή απού δεν επολιοπιαίνανε στο σκολειό, γή απού δεν το τελειώνανε. Βέβαια δεν ήσανιε ετότες ραδιόφωνα, βέβαια μούδε εφημερίδα δεν εθωρούσαμενε κι απής αναλικώσαμε. Δεν εξεσέρναμενε απού το χωριουδάκι μας και κόημο δεν εθωρούσαμενε. Σαν εμεγαλώσαμε και επήγαμενε στο στρατό ανοίξανε μια ουλέ τα μάθια μας.
Εδικούσασί μας τα στρούσια απού τραβήξαμενε στσοι πολέμους και στην κατοχή μα ήτονε στο μοιρογράφι μας να ζήσομενε και την “επανίδρυση” του κράτους απού τα τσιράκια τση πολιτικής. Ετσά απού γροικώ σ’ ούλο τον κόημο είναι φτώχεια, μα εμείς ήμεστανε σαν το αποστεσιάρι αρνί απού δε μπορεί ν’ ακλουθά στο κουράδι. Μα το καράβι όντε θα χτυπήσει στην ξέρα δε μπάει μοναχό ντου μα φταίει αυτός απού το οδηγά.
Ας είναι δα. Με ούλα τα παραπάνω εμείς μερικοί τα καταφέραμενε και εγεράσαμενε και επολιογεράσαμενε κιόλας μερκοί, μερκοί. Μα όποιος γεράσει και βρίχνεται σε καλή κατάσταση, αυτό είναι κατόρθωμα και ευκή Θεού. Μα όποιος κάμει στην αναπηρική καρέκλα πολλά χρόνια, αυτό είναι καταδίκη και οργή Θεού. Εγώ πιστεύω πως δεν είναι λυπηρό πως ποθαίνουνε οι γι-αθρώποι μα είναι λυπηρό απού γερούνε και, οι πλιά πολλοί, βασανίζουνται και βασανίζουνε κι άλλους. Μα όπως κι αν κατηντίσει κιανείς, ό,τι δε μπορούμε να το διορθώσομε, πρέπει να μπορούμε να το συνηθίσομε.
Μα μπορεί να δούμενε γέρο 50 χρονώ μπορεί και “νέο” να δούμενε ενενηντάρη και δεν είναι μόνο η φθορά απού του φέρανε τα χρόνια. Πολύ μεγάλη σημασία έχει το “ακμαίο ηθικό” απού λένε οι γραμματιζούμενοι. Δεν πρέπει να σκέφτεται κιανείς πως επά είναι με “ημερομηνία λήξεως” και αυτή η ημερομηνία κάπου εδώ κοντά είναι. Κάθε βράδυ και ο γέρος ανάλογα με την αντοχή του πρέπει να προγραμματίσει ίντα θα κάμει αύριο. Α, δε μπορεί να κάμει άλλο πράμα, να γράψει, να διάβασει, να σκοτώσει την ώρα ντου.
Θα ήθελα να ευχηθώ στα νιάτα: Να γίνουνε γέροι και να είνιαι γεροί μ και να των εξηγήσω πως στο γέρο και τα μάθια και τα αφθιά και το θυμητικό φθείρουνται, μα ακόμης και ο χαραχτήρας. Μια παροιμία λέει: «Η θέση ντου τον άθρωπο καλό κακό το γκάνει». Όντεν έχει κιανείς ψυχικά γή σωματικά προβλήματα γίνεται μπρούσκος.
Μα ο γέρος πάντα έχει προβλήματα και συχνά είναι μπρούσκος, και ας τον υπονομεύονται.
ΓΛΩΣΣΑΡΙ
Κοκκαλίζω = το τρώω όπως είναι
Ουλιά και ουλέ = μικρή ποσότητα
Έχνη = ζώα
Δικά = φτάνει
Κόημος = κόσμος
Παθίβολα = βάσανα, ταλαιπωρίες
Τσιράκι = μαθητούδι
Αποστεσιάρι = το αρνάκι που δεν έχει αντοχή να ακολουθεί το κοπάδι
Εδά = τώρα
Μπρούσκος = προσάφορμος, ευέξαπτος.
