Πολλές φορές κερδαίνουν…

«Ούτε μια νίκη της πολιτικής ελευθερίας πάνω στην τάξη των φεουδαρχών δεν κατακτήθηκε χωρίς απεγνωσμένη αντίσταση. Ούτε μία καπιταλιστική χώρα δεν διαμορφώθηκε πάνω σε μια λιγότερο ή περισσότερο ελεύθερη, δημοκρατική βάση, χωρίς αγώνα ζωής ή θανάτου ανάμεσα στις διάφορες τάξεις της καπιταλιστικής κοινωνίας», πόσο επίκαιρα μοιάζουν στις μέρες μας τούτα τα λόγια του Βλαντιμίρ Λένιν («Oι Τρεις πηγές & Τα Tρία Συστατικά Μέρη του Μαρξισμού», δες ΒΛ. Λένιν, «Collected Works», Progress Publishers, Μόσχα 1977, τόμ. 19, σελ. 21– 28)!
Τι μ’ έπιασε, πάλι, λοιπόν; Κάθομαι στο δωμάτιό μου, η τηλεόραση αναμεταδίδει τις απεγνωσμένες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να αποτινάξει κάθε ξενόφερτο μνημονιακό “ζυγό” και τα λαϊκά συλλαλητήρια στήριξης των προσπαθειών αυτών, ενώ μία φωνούλα μέσα μου μού επαναλαμβάνει το παγκοίνως γνωστό ότι θα πετύχει η τωρινή προσπάθειά μας ως έθνους μονάχα εάν είμαστε μονοιασμένοι και δεν αφήνουμε το ατομικό συμφέρον να ναρκοθετεί το κοινό καλό. Οτι όταν ο καθένας μας, με την αυτογνωσία και τον αυτοέλεγχο, τιθασεύει εκείνα που έχει στον καταταλαιπωρημένο ψυχικό του κόσμο και στο μυαλό του πριχού εξέλθει της οικίας του προς συνάντηση των συνανθρώπων του και τον κρατούν -αν και ζει μέσα σε ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο- απομονωμένο από τους συνανθρώπους του, θα κατανικά μόλις βγει έξω -έστω και με «πύρρεια νίκη»- ό,τι τον σπρώχνει, αντί για τον αγώνα κόντρα στους ταξικούς του αντιπάλους υπέρ του κοινού καλού, συχνότατα να προτάσσει τον εγωισμό του ή τα πρόσκαιρα και επίπλαστα οφέλη, τα ξένα τω όντι προς την κοινωνική του τάξη…
Εχουμε σήμερα “φεουδάρχες”; Όχι με την έννοια που το γράφει ο Λένιν παραπάνω, αλλά με την έννοια, θαρρώ, των οικονομικά και πολιτικά δυνατών – ρυθμιστών των κοινωνικών “δρωμένων” και οι οποίοι θέλουν τα πλήθη παθητικά “έρμαιά” τους.
Δεν είμαστε, όμως, όλοι οι Ελληνες ίδιοι, μήτε σκεφτόμαστε το ίδιο. Επηρεαζόμαστε σίγουρα από τη μόρφωση και την ιδεολογία μας, από την οικογένειά μας, από τον κοινωνικό μας περίγυρο, από την οικονομική μας κατάσταση, αλλά θα έπρεπε σαν μία γροθιά να ενώσουμε, σε αγώνα ζωής ή θανάτου, όλες τις δυνάμεις μας και να αντισταθούμε ενεργά και κάθε στιγμή σε όλους όσοι μας θέλουν “αθύρματά”  τους, ακόμη κι αν είμαστε αριθμητικά λιγότεροί τους ή φαινόμαστε στα μάτια τους σφενδονήτες “Δαβίδ” κι αυτοί φαντάζουν εμπρός μας πάνοπλοι “Γολιάθ”
Έχετε διαβάσει τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη; Θα ’θελα, εν είδει επιλόγου, να σας μεταφέρω τούτο το απόσπασμα, το οποίο αφιερώνω ως ελάχιστο φόρο μνήμης και στο Μακρυγιάννη και σ’ όσους αγωνίστηκαν μαζί του για τις ίδιες ιδέες, για το κοινό καλό και το 1821 και το 1843, αντιστεκόμενοι σε όλους όσοι κρατούσαν υπόδουλο και σε πνευματικά σκοτάδια το ελληνικό έθνος: «…Παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ο,τι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Κι όταν κάνουν αυτήν την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν […].»