Η Χανιώτισσα συγγραφέας – ποιήτρια Στέλλα Κόνιαρη με πλούσιο έργο, βραβεία, επαίνους, για μια ακόμα φορά δωρίζει στον τόπο που την “άνδρωσε” το πρόσφατο πνευματικό της πόνημα με τίτλο: “Σκέψου”.
Ενδεικτικά παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα και της ευχόμαστε να είναι και αυτό το βιβλίο όπως όλα τα άλλα, καλοτάξιδο.
“Εκεί που άλλοτε σεργιάνιζες τ΄ αστείρευτο που χαράζει η ψυχή σου και παθιασμένα έκοβες τα φανερά, τ΄ αληθινά άνθη από του κόσμου τα μπαλκόνια και μύριζες την θράκα των άστρων της παρθένας αυγής μας, για να ραίνεις μ΄ όνειρα, ελπίδες και έργα το βλέμμα των συνανθρώπων σου, τώρα νιώθεις ένα σαβανωμένο κενό σαν ψέμα να έχει αποκοιμίσει τα πάντα…
Και σου ’ρχεται η Πατρίδα…σαν καθάριο μερτικό στο μέτωπο του ήλιου που πρέπει ανάμεσα σε γένεση και θάνατο να λυτρωθεί…
Εκεί που άλλοτε φουρτουνιασμένος από Έρωντα πάλευες με ισχυρή γοητεία για τα νάματα του αμπέλου και της ελιάς σου…πάνω στις ξακουστές πέτρες μας έγδυνες το γυμνό της αξιοπρέπειας… και το αλάβαστρο των χυμών διαπότιζε την μνήμη…και ανομολόγητοι συντετριμμένοι άνεμοι της προσφοράς σε έχριζαν άξιο του πανάρχαιου αίματος σου και της έκπληξης των πάντων… άξιο περπατησιάς αγνότητας σε μνημεία ζωντανών… τώρα αντικρίζεις το διαμελισμένο ρημαδιό…
Και σου ΄ρχεται η Πατρίδα… και σου ΄ρχεται η Πατρίδα ηνίοχε… και σου ΄ρχεται η Πατρίδα για την επαναξιολόγηση σου… και σου ΄ρχεται η Πατρίδα βρόντος στα σωθικά σου… παλμός στις φλέβες σου και απόλυτη στον νου σου… σαν ανάσα αγωνίας του Κόσμου… σαν αθάνατο γραπτό που διαπερνά τα κύτταρα σου και εξακτινώνει… σαν όρθιος πόνος που ρίζωσε σ΄ οδύνη… σαν νύχτα που αποθέτει σπόρους θανάτων για ν ΄ανυθείς… με δάφνες δόξας στο χιονόλευκο σώμα αφιέρωσης της προσφοράς σου, ξεδιψώντας την ανεμοδούρα των στεναγμών της γης…
Και σου ΄ρχεται η Πατρίδα… σαν κερί λυγμού της βαθιάς σου ύπαρξης… τυφλωμένη απ΄ την πυρά της ζωής σου… να σκορπίζεται στην ντροπή των αντιανθρώπινων, κατασπαραγμένων από τα καταφρονημένα σου αλλογενή αργύρια… σκέψου…”
