∆ρόµοι παλιοί κι ανθρώπων βήµατα σε βασανισµένη χώρα.
Ανθρώπων που προτίµησαν να καούν παρά να βαλτώσουν.
Γι’ αυτό, µην τους αναζητήσεις στις ρωγµές της συλλογικής µνήµης.
Θα τους βρεις, σε απόσταση αναπνοής από την ιστορική συνείδηση.
Συµβάντα επιφανείας χρόνια τώρα.
Τα λόγια τρύπια και οι λέξεις σηµαδεµένες κι ανορθόγραφες.
Οι ρητές µας αρνήσεις εµπεριέχουν, κατά κανόνα,
άρρητες – ανοµολόγητες καταφάσεις και το αντίστροφο.
Ζούµε ψευδώς, σε διαρκή εναγώνιο Ενεστώτα,
γράφοντας την αλήθεια µε άλφα κεφαλαίο αντί για άλφα µικρό.
“Αποµείναµε σώµατα µε ψευδώνυµα ονόµατα” κατά έναν υπέροχο στίχο.
Μπορούµε να ελπίζουµε, στη σοβαρότητα των παιδιών της σχολικής ηλικίας,
στο Κεφάλαιο που είναι οι κεφαλές των παιδιών,
στη ∆ηµοκρατία που είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.
Μπορούµε να ελπίζουµε στα πάντα, να “φοβόµαστε” τα πάντα,
παραµένοντας “δεσµώτες τοις ένδον ρήµασι.”
Στο δρόµο της λήθης, προηγείται η µνήµη του βήµατος.
Το βήµα των ανθρώπων σε στέρεα γής
αποταµιεύει στον ψυχισµό τους εγχαράξεις “ανώνυµα θεϊκές”,
εγγράφοντας στη συνείδησή τους το πριν και το µετά αµετάκλητα.
