Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι…

Η εθνοκεντρική οπτική της μεταπολεμικής εκπαίδευσης ενισχυμένη από τα ελληνοχριστιανικά πρότυπα της χουντικής περιόδου, απέκλεισε την επιλογή μιας ολιστικής προσέγγισης και ερμηνείας της ιστορίας κατά τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που πραγματοποιήθηκαν μέχρι σήμερα.
Eξι χρόνια στο δημοτικό και έξι στο γύμνασιο, οι φουστανελάδες πρόγονοι παρέμεναν “ατσαλάκωτοι” στο πάνθεον των ηρώων που κοσμούσε τις αίθουσες και τους διαδρόμους των σχολικών κτηρίων. Αγριωπές ή μειλίχιες φυσιογνωμίες, πάντα απόμακρες και σιωπηλές, προκαλούσαν δίκαια το δέος και το θαυμασμό μας, μα ως εκεί. Ούτε η περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη μας ξένιζε ως στυλιστικό ολίσθημα, πόσο μάλλον ως αναχρονιστικό, ούτε οι κακόγουστες προτομές του Μεγάλου Αλεξάνδρου που κατέκλυσαν τα δημόσια κτήρια επί χούντας προσέβαλαν την καλαισθησία μας. Αναμφισβήτητα το ένδοξο παρελθόν δομημένο σύμφωνα με τη μανιχαϊστική αντίληψη Ελλην=καλός, μη Ελλην=κακός, βόλεψε και βολεύει πάντα πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες.. Η Ιστορία πάλι ως μάθημα, ακολουθώντας μια γραμμική αφήγηση στοιχειοθετημένη από γεγονότα, ονόματα, χρονολογίες και αποτελέσματα, αποτελούσε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το πιο ανιαρό… σπορ από τα σχολικά θρανία μέχρι τα πανεπιστημιακά έδρανα. Το σπορ της αποστήθισης, της πιστής απομνημόνευσης που θα εξασφάλιζε το ανάλογο της σχολικής βαθμίδας έπαθλο. Τις δάφνες της νίκης με πολλές πιθανότητες μελλοντικών διαταραχών μνήμης… γιατί περί ουσιαστικής γνώσης, κριτικής ικανότητας και ολιστικής αντίληψης της εξέλιξης του ανθρώπου και εν προκειμένω του Ελληνα ούτε λόγος. Η αποσπασματικότητα, η επιλεκτικότητα, η έλλειψη χρόνου και μεθόδου αποδείχτηκαν αξεπέραστα εμπόδια ακόμα και για γερούς… άλτες…
Κι ύστερα εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ένα νέο βιβλίο εμφανίστηκε στη λίστα των σχολικών εγχειριδίων για να κερδίσει αρχικά τις εντυπώσεις. Η “ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ” συνδέοντας σε παγκόσμια κλίμακα την πολιτική και στρατιωτική ιστορία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με τις κοινωνικές και οικονομικές δομές, την τεχνολογία, τις επικοινωνίες, την εκπαίδευση, τον καταναλωτισμό, την μετανάστευση κ.α. επιχείρησε μια συνολική θεώρηση της εξέλιξης του ανθρώπου. Εβγαλε από τη ρομαντική αχλή τους νυσταγμένους ήρωες της κορνίζας και τους κάλεσε σε ένα ειλικρινή τετ α τετ διάλογο για το “πώς” και το “γιατί”, καθώς το “πότε” και το “πού” όσο κι αν προβάλλουν αξιόλογες πράξεις, μειοδοτούν, ως παρελθόν, σε σχέση με τα μέσα αντιμετώπισης των απαιτήσεων του μέλλοντος.
O συγγραφέας του οραματίστηκε τον άνθρωπο ως πολίτη του κόσμου που διατηρεί την πολιτισμική του ταυτότητα και επιδιώκει την εξέλιξη και πρόοδό του μέσα από το τρίπτυχο Δημοκρατία – Εκπαίδευση – Ενημέρωση. Εθεσε θέματα διαχρονικά για συζήτηση και προβληματισμό όπως η προέλευση των ειδών διά της φυσικής επιλογής, η χειραγώγηση των ΜΜΕ, οι πολιτικές παρεμβάσεις των ισχυρών χωρών στον Τρίτο κόσμο (διευρυμένο σήμερα), η δράση του ΔΝΤ (προφητικό), καταναλωτισμός, μετανάστευση κ.α.
Παρόλα αυτά ή ακριβώς γι’ αυτά, το βιβλίο προκάλεσε αντιδράσεις που εκφράστηκαν τόσο από του άμβωνος, όσο και από τα έδρανα της Βουλής.
Συντηρητικές αλλά και προοδευτικές δυνάμεις υπέγραψαν την… καταδίκη του (καθένας με τον πόνο του) και απεσύρθη αισίως το 1990.
Αλλωστε στη Χώρα των Ελλήνων Χριστιανών και των Εποίκων της η τακτική του “ ΠΟΝΑΕΙ ΚΕΦΑΛΙ, ΚΟΨΕΙ ΚΕΦΑΛΙ” είναι παλαιά, προσφιλής και ιδιαιτέρως ασφαλής…