Ο Πιλάτος ήταν Σαβίνος. Ας μου επιτρέψει ο αναγνώστης να αναφέρω μερικά πράγματα, για τον λαό αυτό των Κεντρικών Απεννίνων. Όταν οι Ρωμαίοι εποίκησαν τον Κυρηνάλιο λόφο, δεν είχαν γυναίκες. Γνήσιοι ληστές, άρπαξαν τις θυγατέρες τους. Το 460 π.Χ. οδηγούμενοι από τον Άπιο Ερδόνιο, εισέβαλαν στην Ρώμη. Κατέλαβαν το Καπιτώλιο. Παραδόθηκαν, έπειτα από σύντομη πολιορκία.
Σύμφωνα με το λεξικό του Ηλίου, πρόκειται για το ίδιο έθνος με τους Σαμνίτες. Κατά τον Ροστοβτσεφ (Ρωμαϊκή Ιστορία), αποτελούσαν μια από τις Σαμνιτικές φυλές. Πολέμησαν πολλά χρόνια ενάντια στην Ρώμη. Ακριβό το έπαθλό της Νότιας Ιταλίας. Υπέκυψαν οριστικά το 280 π.Χ. Ενσωματώθηκαν στο Κράτος των νικητών, με ελλιπή πολιτικά δικαιώματα. Χωρίς ψήφο στην λαϊκή συνέλευση. Κανονικοί Ρωμαίοι πολίτες, έγιναν μετά το 86 π.Χ. Έδωσαν τους τρεις Αυτοκράτορες της Πρώτης Φλαβίας δυναστείας, τον Βεσπασιανό, τον Τίτο και τον Δομιτιανό.
Ο ήρωας μας διετέλεσε διοικητής της Παλαιστίνης από το 26 μέχρι το 36 μ.Χ. Έφερε τον τίτλο του Επάρχου, όχι του Επιτρόπου (Προκουράτορα). Τα πεπραγμένα του περιγράφουν, εκτός από τα Ευαγγέλια και οι Εβραίοι ιστορικοί. Ο Φίλων και ο λίγο μεταγενέστερος του Ιώσηπος, στα βιβλία του «Ιουδαϊκή αρχαιολογία» και «Περί του Ιουδαϊκού πολέμου». Τα γραπτά και των δυο δεν διακρίνονται από αντικειμενικότητα και αμεροληψία. Επί πλέον, έχουν υποστεί και αλλοιώσεις, από ασυνείδητους αντιγραφείς.
Η διοίκηση του Πιλάτου στιγματίζεται ως ωμή, τυραννική, διεφθαρμένη και βάρβαρη. Προσέβαλε την θρησκευτική ευαισθησία των Ιουδαίων, εξωθώντας τους σε στάσεις. Οι διορατικοί πολιτικοί, Ιούλιος Καίσαρ και Οκταβιανός Αύγουστος, κατοχύρωσαν νομοθετικά, την ιδιαιτερότητά τους. Ο Φίλων αφηγείται πως θέλοντας να τους θίξη, ετοποθέτησε στην Ιερουσαλήμ επίχρυσες ασπίδες. Έφεραν επιγραφές που εξυμνούσαν την θεϊκή καταγωγή του Τιβερίου. Πράγμα μη επιτρεπόμενο, από την συνθήκη υποταγής στην Ρώμη. Ακολούθησε μεγάλη αναταραχή. Ο Αυτοκράτορας Τιβέριος επενέβη, επιπλήττοντας τον ανόητο έπαρχο. Διέταξε να μεταφερθούν οι ασπίδες στην Καισάρεια.
Κατά τον Ιώσηπο, για να προκαλέσει τον υπόδουλο λαό, κουβάλησε στην Ιερουσαλήμ τις σημαίες των λεγεώνων. Οι στρατιώτες τους απέδιδαν θρησκευτική λατρεία. Υπανεχώρησε έπειτα από γενική εξέγερση. Έβαλε χέρι στο απαραβίαστο Ταμείο του ναού του Σολομώντα. Τελικά έφαε το κεφάλι του. Στο ιερό όρος Γαραζίν, Ειρηνικοί Σαμαρείτες προσκυνητές, δέχθηκαν επίθεση του Ρωμαϊκού στρατού. Εκατοντάδες αθώοι σφάχτηκαν. Ο προϊστάμενος του διοικητής της Συρίας Βιτέλλιος, επενέβη Τον έπαυσε. Επέστρεψε στην Ρώμη. Εκεί κατά μερικούς εκτελέστηκε.
Ας έρθουμε όμως στην δολοφονία του Χριστού. Και τα τέσσερα Ευαγγέλια (Κατά Ματθαίο, κατά Μάρκο, κατά Ιωάννη και κατά Λουκά) αναφέρουν ότι ο Πιλάτος, κατάλαβε αμέσως πως ο κατηγορούμενος είναι αθώος. Προσπάθησε να τον βοηθήσει. Προσέκρουσε στην μοχθηρία των Εβραίων. Είδε πως δεν γίνεται τίποτα. Φοβήθηκε στάση. Θέλοντας και μη, επικύρωσε την άδικη καταδίκη. Σύμφωνα με το κατά Ματθαίο, η σύζυγός του, του παράγγειλε να μην τον θανατώσει.
Το ίδιο Ευαγγέλιο λέει, ότι έπλυνε τα χέρια του και είπε «Νίπτω τα χείρας μου, από του αίματος του αθώου τούτου». Και ο όχλος από κάτω ούρλιαξε «Το αίμα του ανθρώπου τούτου, εφ’ ημάς και επί τα τέκνα ημών».
Κατά την διαμονή μου στην Ιερουσαλήμ, είδα απ’ έξω το Πραιτόριο, όπου δικάστηκε ο Ιησούς. Η πολεοδομική μορφή του μέρους άλλαξε. Σήμερα βλέπει σε στενό σοκάκι, όχι σε πλατεία.
Ο Γάλλος θρησκειολόγος Έρνεστ Ρενάν, δέχεται πως τα ιερά κείμενα αποδίδουν, μέσες άκρες, την πραγματικότητα.
Αντίθετα άλλοι φρονούν, ότι παραποιούν την αλήθεια για να καλοπιάσουν την Ρωμαϊκή εξουσία (Καρλ Κάουτσκυ, Γιάννης Κορδάτος). Η Χριστιανική εκκλησία, χρειαζόταν ένα Κωνσταντίνο.
Κατά την γνώμη του BRANDON τα Ευαγγέλια και ιδιαίτερα τα κατά Ματθαίο γράφτηκαν λίγο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (71 μ.Χ.). Οι συγγραφείς τους, έπρεπε να αποφύγουν τον κίνδυνο, να χαρακτηρισθούν οι οπαδοί του Ναζωραίου, συνένοχοι των νικημένων. Τα στρίψανε έτσι ώστε να αμβλύνουν τις αντικαθεστωτικές αιχμές τους.
Τα Απόκρυφα Ευαγγέλια που εμελέτησα, δεν αφηγούνται ολόκληρη τη ζωή και διδασκαλία του Θεανθρώπου. Μόνο στιγμές και αποσπάσματα. Το κατά Νικόδημο, γράφτηκε λίγο μετά τα γεγονότα, υποτίθεται από το γνωστό Φαρισαίο φίλο του Χριστού. Ο νομομαθής έπαρχος Ανανίας, το μετέφρασε στα Ελληνικά, τα χρόνια των Αυτοκρατόρων της Κάτω Περιόδου Φλαβίου Θεοδοσίου και Φλαβίου Ουαλεντινιανού. Την ίδια περίπου εποχή που γράφτηκε από το Φαρισαίο Νικόδημο το πιο πάνω Ευαγγέλιο και ο Ρωμαίος τοπάρχης Νικόδημος παρακάλεσε τον Αινέα, Εβραίο αυτόπτη μάρτυρα, να συντάξει το ομώνυμο Ευαγγέλιο. Έπειτα το μετέφρασε στα Λατινικά.
Και στα δυο, η περιγραφή των παθών και του τελικού θριάμβου του Υιού του ανθρώπου, είναι εκτεταμένη. Αναφέρονται γεγονότα που δεν υπάρχουν στα κανονικά βιβλία της Καινής Διαθήκης. Περιστατικά που επιτείνουν την ευθύνη του Πιλάτου. Όταν ο Χριστός οδηγήθηκε στο πραιτώριο, οι σημαίες έπεσαν από τα χέρια των στρατιωτών που τις κρατούσαν. Τον προσκύνησαν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και όταν οι σημαιοφόροι αντικαταστάθηκαν. Αρκετοί από τους αρρώστους που εθεράπευσε, προσήλθαν ως μάρτυρες υπεράσπισης. Ο Πιλάτος παρατήρησε, πως ανάμεσα στον όχλο, οι περισσότεροι ήταν δακρυσμένοι. Κάποια στιγμή χάνει την αυτοκυριαρχία του. Καταριέται τους Εβραίους, για την αγνωμοσύνη τους προς τον Μωυσή. Τελικά όμως υποκύπτει στους εκβιασμούς ιερέων και Φαρισαίων. Και εδώ νίπτει τας χείρας του.
Η απόκρυφη Αναφορά του Πιλάτου προς τον Τιβέριο, σε δυο σχεδόν όμοιες μεταξύ τους παραλλαγές και η συνέχεια της, Παράδοση του Πιλάτου αποτελούν αφελή θρησκευτικά παραμύθια. Βασανιζόμενος από τύψεις, έγραψε στον ηγεμόνα. Του εξομολογήθηκε πως, επειδή φοβήθηκε στάση, καταδίκασε τον κραυγαλέα αθώο Ιησού. Εκείνος εξαγριώθηκε. Τον ανακάλεσε σιδεροδέσμιο στην Ρώμη Τον αποκεφάλισε.
Στην δίκη τον αποκαλεί δυσεβέστατο. Τα μετεωρολογικά φαινόμενα που ακολούθησαν την σταύρωση, συνέβησαν και στην Ρώμη. (Εξαφάνιση του ήλιου στην μέση της ημέρας. Επανεμφάνιση του, τα μεσάνυκτα της επομένης με φωτεινότητα εφτά φορές πιο εκτυφλωτική από την κανονική). Η Πρόκλα συμπαραστάθηκε στον σύζυγό της. Όταν ο Θεός έστειλε τους αγγέλους, να δώσουν σημείο πως τον συγχώρεσε, πέθανε από την χαρά της. Ετάφη μαζί του. Η Ορθόδοξη εκκλησία, την ανακήρυξε αγία. Η Αιθιοπική, αγιοποίησε και τον Πιλάτο.
Στη συνέχεια ο Τιβέριος, διέταξε τον έπαρχο Λικιανό, να διασκορπίσει τους κακούργους Ιουδαίους ανά τον κόσμο. Να τους καταστήσει δούλους των λαών. Στην πραγματικότητα η διασπορά συνέβη εκατό περίπου χρόνια αργότερα. Το 135 μ.Χ. επί Αδριανού. Μετά την καταστολή εξέγερσής τους.
Στο απόκρυφο βιβλίο της Καινής διαθήκης «Διήγηση του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας» ο Πιλάτος καταδικάζει τον Χριστό χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Δεν καταβάλλει καμιά προσπάθεια να τον σώσει. Ούτε ανοίγει διάλογο μαζί του, ή με το πλήθος.
Ίσως σ’ αυτό στηρίχθηκε το έργο του Ανατόλ Φράνς που επικαλείται ο ΒΡΑΝDΟΝ, χωρίς να το κατονομάζει. Ο Πιλάτος, απόστρατος, περπατάει στην παραλία των Βαΐων. Κάποιος τον σταματά. Τον ρωτάει για τον Χριστό. Ο Πιλάτος του λέει ποιον, τον Ιησού τον Ναζωραίο; Ειλικρινά δεν τον θυμάμαι. Έτσι είναι άραγε η πεζή πραγματικότητα;
Μέχρι την επικράτηση του Χριστιανισμού, πατέρες της εκκλησίας και απολογητές, μεταχειρίζονταν τον Πιλάτο με επιείκια, ως μάρτυρα της αθωότητας και της θεϊκότητας του Ιησού. Ο Τερτυλιανός, γράφει πως στα μύχια της ψυχής του ήταν ήδη Χριστιανός. Υποστηρίζει και αυτός, πως έστειλε την αναφορά προς τον Τιβέριο.
Με την τελική νίκη της νέας θρησκείας, η χρησιμότητα του έληξε. Οι μετά τον Ευσέβιο συγγραφείς, τον τοποθετούν στις πραγματικές του διαστάσεις. Ο Ευσέβιος πρώτος, αναφέρει πως τιμωρήθηκε από τον Θεό.
Κατά μια παράδοση, γυρίζοντας σαν τρελός και καταδιωκόμενος από τους δαίμονες, γκρεμίστηκε από την κορυφή του όρους Πιλάτος, πάνω από την Λουκέρνη της Ελβετίας. Σε αυτή την πόλη έχω διαμείνει. Το βουνό το είδα.
Κατ’ άλλους όμως η ονομασία οφείλεται στο σχήμα του. Θυμίζει καπέλο (Πίλος στα λατινικά PILUS).
O Πόντιος Πιλάτος, ανάξιος και κατάπτυστος δικαστής αν και αντιλήφθηκε την αθωότητα του κατηγορουμένου, τον καταδίκασε από φόβο και δειλία. Καθολικός ψυχολογικός τύπος, απαντάται σ’ όλες τις χώρες και εποχές. Πολύ διαφορετικός από τον δικαστή που πλανάται καλόπιστα. Τα βδελυρό του έγκλημα, τίποτα δεν το ξεπλένει.
Στο μυθιστόρημα του Καζαντζάκη «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», ο Τούρκος Αγάς αποτελεί χοντροκομμένο τύπο Πιλάτου.
Κλείνοντας το άρθρο μου, θα έρθω και στο θέμα του καταραμένου λαού. Από την ανάγνωση των Ευαγγελίων, Κανονικών και Αποκρύφων, βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι Ιταλοί είναι οι φυσικοί αυτουργοί της σταύρωσης του Χριστού (Πιλάτος, στρατιώτες και αξιωματικοί της σπείρας). Οι Εβραίοι οι ηθικοί. Η κριτική ανάλυσή τους, δημιουργεί την πεποίθηση πως τον Χριστό τον σκότωσαν μόνο Ιταλοί. Η πανάρχαια κατακραυγή σε βάρος των Εβραίων είναι άδικη. Δυστυχώς προκάλεσε πάρα πολλά ανθρώπινα δράματα. Μεταγενέστερες παραδόσεις ανακάτεψαν και τους Τσιγγάνους. Έφτιαξαν τάχα τα καρφιά του μαρτυρίου. Κατηγορία κραυγαλέα αβάσιμη. Ήρθαν στην Παλαιστίνη χίλια τρακόσια χρόνια αργότερα.
Οι λόγοι αυτής της αναίσχυντης πλαστογράφησης της ιστορικής αλήθειας, είναι τούτοι. Όταν οι Ιταλοί γίνηκαν Χριστιανοί, οι παντοδύναμοι Πάπες ερμήνευσαν το Ευαγγέλιο, σύμφωνα με τα φυλετικά τους συμφέροντα. Επί πλέον, διαθέτουν μοναδική ικανότητα, να σκεπάζουν τις αθλιότητές τους.
Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέπραξαν με τους Γερμανούς. Σκότωσαν, λήστεψαν και βασάνισαν αθώους ανθρώπους. Καταδίκασαν χιλιάδες Ελληνόπουλα σε θάνατο από άβιτα μίνωση. Μόλις οι σύμμαχοί τους άρχισαν να την πίνουν, τους εγκατέλειψαν. Προσεχώρησαν στους Άγγλους, τους Αμερικανούς και τους Σοβιετικούς (Σεπτέμβρης του 1943). Από τότε, παρουσιάζονται χωρίς ντροπή σαν αντιστασιακοί. Θα αναφέρω τα κινηματογραφικά έργα «Οι τέσσερις φυγάδες» με τον Αλμπέρτο Σόρντι, «Ο στρατηγός Ντέλα Ρόβερε» με τον Βιτόριο ντε Σίκα, «Ο επαναστάτης», «Ο φασίστας», το μυθιστόρημα «Το εκκρεμές του Φουκό» του Ουμπέρτο Έκο, το τραγούδι Μπέλα Τσάο. Οι Κνίτες το μετέδιδαν στις εκδηλώσεις τους, όταν είμαστε γείτονες στα Χανιά, στην πλατεία Κοτζάμπαση.
ΤΕΛΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Α. Άμεσες Πηγές
1. Τα τέσσερα Ευαγγέλια
2. Τα απόκρυφα Ευαγγέλια εκδοθέντα με επιμέλεια του Κων/νου Τισσεντορφ
Β. Έμμεσες Πηγές
1. Άρθρα στις Εγκυκλοπαίδειες του Ηλίου και του Χάρη Πάτση για τον Πιλάτο, τους Σαμνίτες και τους Σαβίνους
2. Άρθρο του S.G.F. BRANDON στην ιστορία Εικονογραφημένη Τεύχος 10 σελίδα 24 για τον Πιλάτο
3. Ροστοβτσεφ Ρωμαϊκή Ιστορία
4. Καρλ Καουτσκυ. Η καταγωγή του Χριστιανισμού
5. Γιάννη Κορδάτου «Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός».
