Ο Ελληνικός Πόντος μίa χώρα με 3.000 χρόνια ιστορία.
Ενας τόπος που διατήρησε τις Ελληνικές παραδόσεις, τη θρησκεία, τη γλώσσα, το τραγούδι,τα μοιρολόγια.
Ο,τι πέτυχαν οι Ελληνες στον Πόντο το πέτυχαν μόνοι τους.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός απομακρυσμένος Γεωγραφικά από την Μητροπολιτική Ελλάδα, δεν είχε ούτε πολιτική ούτε στρατιωτική ηγεσία είχε όμως θρησκευτική που ήταν το στήριγμά του.
Σ’ όλο τον Πόντο λειτουργούσαν 1.047 σχολεία με 1.300 δασκάλους και 16.000 μαθητές και μαθήτριες. Το πρώτο Πανεπιστήμιο το περίφημο “Φροντιστήριο Τραπεζούντας” ή “Φάρος της Ανατολής” όπως χαρακτηρίστηκε, ήταν σχολείο της ελληνικής ομογένειας. Το σχολείο αυτό άρχισε να λειτουργεί κατά τους πρώτους αιώνες της οθωμανικής αυτοκρατορίας, Λειτούργησε παρά τις αντιξοότητες μέχρι το 1922, η δε προσφορά του υπήρξε σημαντική στην πνευματική και ηθική ανάπλαση των Ποντίων και στην ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης.
Στις αρχές του 20ού αιώνα οι κάτοικοι του Πόντου αριθμούσαν περί τα 2.200.000. Εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Κωνσταντινίδης, ο Ιωαννίδης, ο Θεοφύλακτος, ο Ιασωνίδης, ο Κτενίδης, ο Μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος και ο Αμάσειας Γερμανός, προώθησαν την ιδέα της “Ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου” σχέδιο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ εξαιτίας των Μεγάλων Δυνάμεων, του Μουσταφά Κεμάλ και του Τοπάλ Οσμάν που ένωσαν τις δυνάμεις τους για την αποτροπή του.
Ο Πόντος είναι η χώρα που ο λαός της υπέφερε από τη γενοκτονική δράση του Κεμάλ Μουσταφά, αρχηγού των Νεότουρκων. Από το 1914 μέχρι το 1923 ο λαός του Πόντου υπέστη εξορίες, απαγχονισμούς, εκτοπίσεις, τάγματα εργασίας, ληστείες, φυλακίσεις βιασμούς και εξευτελισμούς από τον Μουσταφά Κεμάλ και το πρωτοπαλλήκαρό του Τοπάλ Οσμάν, που με την καθοδήγηση του Γερμανού στρατηγού Λίμαν Φον Σάντερς, ξεκινούν να εφαρμόσουν ένα καλά οργανωμένο σχέδιο.
Το σχέδιο λέει ότι πρέπει να εξαφανίσουν όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Αρμενίους, Ασσύριους και Πόντιους. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσει ο Κεμάλ την εξουσία του .
Οι μέθοδοί τους μπαίνουν σε εφαρμογή Οι εξορίες οργανωμένα απομακρύνουν χιλιάδες Πόντιους από τα σπίτια τους, φυλακίσεις με ανύπαρκτες αφορμές, απαγχονισμοί, εκτοπίσεις, τάγματα εργασίας (τα γνωστά αμελέ “ταμπουρού”) να σπάζουν πέτρες πορείες μέχρι τελικής πτώσεως μέσα στην έρημο με πείνα και δίψα.
Το Στρατόπεδο Τσεβισλίκ και το Γκούλακ νότια της Τραπεζούντας ήταν χειρότερα από το Αουσβιτς.
Τον Δεκέμβριο του 1916 ο Εμβέρ και ο Ταλαάτ εξοντώνουν τους Ελληνες της Σαμψούντας και της Πάφρας.
Ο Μητροπολίτης Πολύκαρπος αναφέρει: «Τα πάνδεινα υποστάντες οι κάτοικοι & διωγμούς & βιασμούς & σφαγές ετάφησαν άκλαυτοι και ακήδευτοι εις τας αφιλοξένους χώρας των Τούρκων».
Στη Σάντα επτά χωριά, Κρώμνη, Λυβερά, Ματσούκα, Γαλίαινα, Γέμουρα, όλοι Ελληνες, 6.000 ψυχές τα έκαψαν και τα διέλυσαν όλα.
Στη Σαμψούντα σε τρεις μήνες γίνονται 9 αποστολές εξορίας και τάγματα εργασίας, από τη Σαμψούντα στη Μαλάτεια, σκοτώνονται χιλιάδες Ελληνες, στο Καβάκ Καβζα Τσορούμ.
Τα τάγματα εργασίας που την αγριότητά τους περιέγραψε ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του “Νούμερο 31328” κατάδικος κι αυτός το 1922, ήταν τάγματα θανάτου.
Στη συνεδρίαση της Τουρκικής εθνοσυνέλευσης 18 – 21 Μάη 1922 ο Ισμέτ Πασάς παραδέχθηκε ότι με κυβερνητική εντολή σφαγιάστηκε ο Ελληνισμός του Πόντου αναφέροντας τα εξής: «Κύριοι σας έχουν ειδοποιήσει ότι σχηματίστηκε μία επιτροπή από Αμερικανούς κατ’ απαίτησιν του Βεκίλ Πατρίκη Προύσαλη να ενεργήσουν ανακρίσεις διά τας σφαγάς του Πόντου. Η σφαγή των Γκιαούρηδων, έγινε όταν οι Ρωμιοί εσήκωσαν επανάσταση», στην ίδια συνεδρίαση ο Χακί Χαμή Μπέης τόνιζε «το πρόσωπό μας θα είναι αιώνια κηλιδωμένο εξαιτίας των εκτοπίσεων, εάν οι εκτοπισμοί γίνονται προκειμένου να δολοφονηθούν ανθρώπινες ψυχές, τότε κύριοι αυτό είναι άκρως αποτρόπαιο ζήτημα, μας κηλιδώνει ενώπιον του σύμπαντος κόσμου»
Αυτά το 1922.
Και αφού συνετελέσθη το έγκλημα και χάθηκαν 350.000 Πόντιοι, ήρθε η ώρα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς για τους εναπομείναντες.
Το Εγκλημα διεπρΑχθη η ΓενοκτονΙα πΕτυχε!
Και αυτόν τον πόνο χρόνια τον κουβαλούσαν οι Πόντιοι μέσα στην ψυχή τους και όταν κοίταζαν με τα μάτια τη ψυχής την πατρίδα έκλαιγαν.
Χρόνια φώναζαν, ό,τι πέρασαν, ό,τι τράβηξαν απ’ τους Τούρκους, τα κλάματά τους για την ευλογημένη γη που έχασαν, για τα ταφία τους, που έμειναν πίσω και όλα αυτά ακούγονταν μέσα στους μαχαλάδες που ζούσαν, μέσα στις παράγκες που έφτιαξαν όταν ήρθαν στην Ελλάδα, πουθενά αλλού δεν ακούγονταν η γενοκτονία, κανείς από το επίσημο Ελληνικό κράτος δεν αναφερόταν σ’ αυτήν τη σφαγή που έγινε σαν να μην έγινε ποτέ. Μία εκκωφαντική σιωπή και πολλές φορές μία εχθρική στάση απέναντι στις ιστορικές αναφορές των γεγονότων.
Και για να δείτε τι δύναμη έχει αυτό το Ποντιακό στοιχείο η κραυγή από τους μαχαλάδες, έγινε Ευρωπαϊκό ζήτημα.
Ναι έγινε παρ’ότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να κρατήσουν μακριά τον Ελληνικό λαό από την ιστορική πορεία.
Οι άλλοι λαοί που έχουν υποστεί γενοκτόνα βία είχαν ημέρα μνήμης γι’ αυτό που τους συνέβη. Εμείς οι Ελληνες καμία αναφορά στα γεγονότα.
Εστω και καθυστερημένα έγινε και στην Ελλάδα. Και έγινε με τον αγώνα, την επιμονή και υπομονή μερικών ανθρώπων όπως του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που φωνάζει 25 χρόνια τώρα ότι πρέπει να διεκδικούμε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου όχι μόνο μέσα στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Με πρωτοβουλία του, μόλις το 1994 πείστηκε ο Αντρέας Παπανδρέου και θέσπισε τη 19η Μάη ως ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας, που αποτελεί την οφειλόμενη απόδοση τιμής στην ιστορική μας μνήμη.
Εμείς οι ίδιοι οι Ελληνες δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε αυτήν την ημέρα. Αντιθέτως να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να την προβάλλουμε.
Οταν εμείς ως λαός διεκδικούμε τη μνήμη μας αυτό μας κάνει να διακρινόμαστε από υψηλό επίπεδο αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης. Ο Κεμάλ Μουσταφά ο δήμιος 353.000 χιλιάδων Ποντίων και 1.500.000 Αρμενίων προβλήθηκε επί χρόνια στην Ελλάδα σαν να ήταν μεγάλος ηγέτης και πολιτικός.
Ο θύτης που σχεδίασε, οργάνωσε και πραγματοποίησε την πολιτισμική, αλλά και φυσική εξόντωση των Ποντίων ήταν ο Κεμάλ Μουσταφά. Οι οπαδοί του συνεχίζουν να είναι λάτρεις του θανάτου ακόμα και σήμερα, ιδεολογία θανάτου με ναζιστικά πρότυπα.
ΙδεολογΙα θανΑτου εΙναι ο ναζισμΟς
Ο Χίτλερ μας έδωσε τα ολοκαυτώματα της Καντάνου, του Χορτιάτη, των Καλαβρύτων, του Διστόμου και ο Κεμάλ την Τρίπολη, τη Σάντα, την Αμάσεια, το Μπεϊαλάν.
Είναι υποχρέωσή μας να προσπαθήσουμε να διαφυλάξουμε την ποντιακή γλώσσα και τον ποντιακή μας συνείδηση.
Ο σεβασμός του ανθρώπου είναι νίκη της ζωής επί του θανάτου. Και εμείς είμαστε λάτρεις της ζωής.
Με φωνή δυνατή προς όλους μέσα και έξω από την Ελλάδα, σε δικούς μας και ξένους λέμε η γενοκτονία ΕΓΙΝΚΕΝ!!!
Το μαρτυρούν 353.000 ψυχές
Και η αναγνώριση από διάφορα κράτη συνεχίζεται.
Μέχρι τώρα έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία η Κύπρος, 20 Πολιτείες των Η.Π.Α., η Αυστραλία, η Σουηδία και προσφάτως η Αρμενία.
«Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ εάν επιλαθώμεθά σου ώ πάτριος Ποντία Γη». Γράφει ο Λεωνίδας Ιασονίδης.
«Να ξεραίνεται η γούλα μ’ ,αν ανασπάλλω την πατρίδα μ’, τον Πόντον». Μεταφράζει στα Ποντιακά ο Κώστας Π. Μαυρόπουλος.
Στην εφήμερη ζωή μας σπάνια ξέρουμε, αν ένας αγώνας αξίζει. Παλεύουμε από ανάγκη δίχως να γνωρίζουμε, αν υπάρχει ένα αξιολογικό στοιχείο που αποδεικνύει με έναν αντικειμενικό τρόπο την ορθολογία της στάσης μας.
Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων ανήκει σ’ αυτές τις περιπτώσεις που η ανθρωπιά αγγίζει την ανθρωπότητα.
«Όταν ένας ολόκληρος λαός έπεσε θύμα της απανθρωπιάς του Κεμάλ Μουσταφά είναι η ίδια η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ που πληγώθηκε».
* Ομιλία που εκφωνήθηκε στις εκδηλώσεις για την
ημέρα μνήμης για τη
γενοκτονία των Ποντίων
** πρόεδρος του Συλλόγου Ποντίων Χανίων ‘ “Παναγία Σουμελά”
