Στην άκρη του γιαλού η γρα, στέκει και συλλογάται,
τα χρόνια που περάσανε, τα νιάτα της θυμάται.
Που ήταν νέα, όμορφη, λεπτή σαν τη γαζέλα,
την έβλεπ’ ο ντελικανής και της εφώναζ’: Eλα,
στην αγκαλιά μου κοπελιά και θα καλοπεράσεις,
στη χέρα μου θα σε κρατώ, μέχρι που να γεράσεις!
Ζευγάρι γίναν ταιριαστό, ίδιο δεν έχ’ η πλάση,
στον έβδομο τον ουρανό, οι δυό τους έχουν φτάσει!
Πολύ ψηλά ανέβηκαν, οι χρόνοι επεράσαν,
όπως μαζί εζήσανε, μαζί εσωγεράσαν.
Ψάχνει ο γέρος γύρω του, γυρεύει τη γαζέλα,
π’ αγάπησε στα νιάτα του, μα του ‘ρχεται σαν τρέλα.
Καθώς θωρεί στο πλάι του, λούτα ξετελεμένη,
κουτσή, στραβή και άχαρη και σαραβαλιασμένη!
Τα βάζει αυτός με το θεό, ευθύνες του γυρεύει:
Πήρα γαζέλα που ‘τρεχε, ετούτη δεν σαλεύγει!
Κάτω στην θάλασσα η γριά, ακόμα συλλογάται,
το γέρο βλέπει δίπλα της, π’ ολημερνής κοιμάται!
Δεν ψαχουλεύγει, δεν ζητά, ούτε πράμα γυρεύγει,
βούι αυτός ξετέλεψε, που έρχεται και φεύγει…
Θέ μου, πως το κανα εγώ, τόσο μεγάλο λάθος
και τούτονε το μούσκαρο, αγάπησα με πάθος.
Την εγροικά ο γεροντής και τονε πιάνει ζάλη,
το αίμα νοιώθει χοχλαστό, να βγαίνει στο κεφάλι.
Από τη χέρα την αρπά, την πάει στον καθρέφτη,
της λέει να ξανοίξουνε και νάβρουνε τον κλέφτη,
Που πήρε το ντελικανή και τη μικρή γαζέλα,
λίγο πριχού να φαγωθούν και να τους πιάσει τρέλα.
Πες μας καθρέφτη να χαρείς, εσύ που έχεις γνώση,
ποιός έκλεψε τα νιάτα μας, την ομορφιά την τόση;;
Πες μας καθρέφτη να χαρείς, για να μας φύγ’ ο πόνος
και ο καθρέφτης απαντά: Πως κλέφτης είν’ ο χρόνος!!!
Κρινάκη της Θάλασσας
Αθανασία Ατσαλάκη – Χανιά
6ο βραβείο – 6ου Παγκόσμιου Διαγωνισμού «Παύλος Πολυχρονάκης»
