Kύριε διευθυντά,
«τρεις ημέρες αντίλαλοι από τη Βουλή των Ελλήνων σ’ εμάς, που δίνουμε μάχη για ζωή, στην ίδια τη ζωή σαν δώρο του νέου χρόνου που διανύουμε». Με τραυματισμένη την ΥΓΕΙΑ αποδυναμώνουμε την ΕΛΠΙΔΑ. Με διαταραγμένη την ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ συγκρουόμαστε στην ιδεολογία. Με συσκοτισμένη ιδεολογία, φουρτουνιασμένη ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Συγκρούσεις θέσεων, αντιθέσεων για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Πανδημία στην υγεία με κρούσματα, διασωληνωμένους, θανάτους. Μεταλλάξεις στα μικρόβια, αλλαγές στις ονομασίες, ταχύτητα μετακινήσεων των μικροβίων από τον έναν στον άλλον. Τίποτα, όμως για τις αιτίες γέννησης, διαιώνισης και υποκρυπτόμενους υπευθύνους. Δεμένοι με αλυσίδες μεταξύ τους οι τομείς που συνυπάρχουν και αλληλοεπηρεάζονται (υγεία – οικονομία – πολιτική).
Η υγεία ζητά βοήθεια από την οικονομία και διαχειριστικό σχέδιο από την πολιτική. Αντί αυτών, ο παραγόμενος πλούτος μειώνεται και τα ενδιαφερόμενα κέρδη συσσωρεύονται όλο και σε λιγότερα χέρια από την ανακατανομή του. Τα αναγκαία αγαθά στην υγεία μετατρέπονται σε εμπορεύματα, που διακινούμενα μεταβάλλουν την άμυλα σε ανταγωνισμό κερδοφορίας των διακινητών· ο τομέας της ΥΓΕΙΑΣ ζητά βοήθεια από τον τομέα της οικονομίας. Ο τομέας της ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ απαιτεί σχέδιο πορείας από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ των πολιτικών που βρίσκονται στην κυβέρνηση και στα κόμματα τα αντιπολιτευτικά.
Όλοι αυτοί οι τομείς και άλλοι σ’ άλλους χώρους διαμορφώνουν πεδία δράσης στον προσανατολισμό της κοινωνίας του μέλλοντος μας. Τι κοινωνία μελλοντική ζητάμε; Θέλουμε;
Πώς τη χτίζουμε; Με ποια αξιακά υλικά, αρχές τη διαμορφώνουμε όλοι μαζί, οι άλλοι αλλά και εμείς μαζί; Ποιοι είναι οι άλλοι και ποιοι εμείς; Στο εμείς και οι άλλοι εάν πορευόμαστε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, τι υποκρύπτουν οι μεν για τους δε;
Τη διάσωση και την προοπτική ή τον θάνατο σου με τον θάνατο, πικρό και για τους δυο. Ποτέ δεν είναι αργά για διδάγματα, ακόμη και από βαρβάρους, εάν δεν σταματούμε, στα γεγονότα της καθημερινότητας που μας συμβαίνουν και δεν μελετούμε σε βάθος τις αιτίες που τα δημιουργούν. Αυτό ήταν, νομίζω, το νόημα της συζήτησης στη Βουλή που ανάγκασε το ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡ. ΣΥΜ. να κάνει ως αξιωματική αντιπολίτευση. Ο τελευταίος από τους πολιτικούς ηγέτες, που έκλεισε τον τριήμερο διάλογο, σύμφωνα με τις αρχές λειτουργίας της Βουλής, ήταν ο πρώτος στην κοινοβουλευτική ιεραρχία, αρχηγός του κόμματος της Ν.Δ. που μας κυβερνά. Διάλογος τρεις ημέρες με καυστικές επισημάνσεις από εκπροσώπους βουλευτές όλων των κομμάτων. Οι μεν να ξεδιπλώνουν τις αδυναμίες αυτών που μας κυβερνούν και οι δε να τις διαστρεβλώνουν ή και να τις αποκρούουν, μεταφέροντας τις υπάρχουσες ευθύνες σε άλλους εκτός τους εαυτού τους.
Οι τηλεθεατές από το σπίτι τους παρακολουθούν το κανάλι της Βουλής, στο βαθμό ανοχής που έχουν να ακούν τις μεταξύ τους ανοχές στις επισημάνσεις ευθυνών των υπευθύνων. Οι κ.κ. με θράσος και και τεχνική παραπλάνησης να αποστρέφονται τις ευθύνες και όχι μόνο, αλλά και να τις καταλογίζουν σ’ αυτούς που τις επισημαίνουν. Το τέλος του παραλόγου, ο διάλογος των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κατά ιεραρχία κομμάτων. Στο ακραίο τέλος των κ.κ. Τσίπρα – Μητσοτάκη γίνεται προσπάθεια από τον κύριο υπεύθυνο Μητσοτάκη να ξεπλύνει την υποκρύπτουσα βρομιά με τεχνική παραπλάνησης που έχει σπουδάσει.
Υ.Γ. Όμως, αυτός που μάχεται δικαιώνεται. Αυτός που παραπλανά βρομίζεται. Η δικαίωση ελκύει, η βρομιά αποκρούει.
Παντελής Χίνος
