Πώς αλλάζουν οι καιροί…

Θαρρώ πως αυτή η χώρα δεν είναι πια όπως την ξέραμε.
Ολα άλλαξαν, μεταλλάχθηκαν, υπέστησαν ένα μαρασμό και μια αναγέννηση.
Κεκτημμένα δεκαετιών υποχώρησαν, η ίδια μας η ζωή προσδιορίζεται πια από την αιφνιδιαστική έκπληξη και την ασάφεια.
Ποιος θα έλεγε στη δεκαετία του ’90 σε έναν εργαζόμενο ότι θα έμπαιναν “φρένο” στις απεργίες;
Το λιγότερο θα σε έπαιρνε για γραφικό.
Βρισκόμαστε εν τάξει της αταξίας.
Χωμάτινο σταμνί τα δεδομένα, τρέχει από παντού νερό.
Κι αν στ’ αλήθεια κάποιοι διάλεξαν να βάλουν τις ζωές μας σε νέο δρόμο, επέλεξαν την οδό της τεθλασμένης.
Τι λένε τώρα αυτοί, που άλλοτε έβγαιναν για ψύλλου πήδημα “στα μανταλάκια;”
Τώρα σε ποιον θα τα φορτώσουν;
Ο,τι υπογράφουν, έχουν και την ιδιοκτησια του. Ενα, δυο, τρία, πολλά μνημόνια.
Και το αποτύπωμα όλων έντονο.
Στο τέλος θα μείνουν κάτι βαριεστημένοι υπουργοί και υπουργίσιμοι ν’ αναλύουν τα κατορθώματά τους.
Τα “θαύματα” στην Ελλάδα κρατούν τρεις μέρες.
Κατόπιν τρέμει το ποδάρι μας απ’ όλα αυτά που άλλαξαν.