Η εξουσια είναι γλυκιά γι’ αυτούς που την κατέχουν, περισσότερο για όσους τη διεκδικούν. Ετσι οι “εκπτώσεις” που κάνουν προεκλογικά κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, συμπεριλαμβάνονται στο πολιτικό τους “παιχνίδι”.
Οσο για τις έξωθεν λεκτικές ή γραπτές παρεμβάσεις των Ευρωπαίων στον έντυπος ή ηλεκτρονικό Τύπος/ΜΜΕ, γίνονται, ως συνήθως, για λόγους ψυχολογικής πίεσης των ψηφοφόρων. Τα ίδια είχαμε και το 2012 (με το Grexit).
Εξαλλου, είναι γνωστό πως έξοδος μιας χώρας από την Ευρωζώνη δεν προβλέπεται στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Είναι αμετάκλητη. Προβλέπεται μόνον έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εκτός κι αν, μια χώρα θελήσει από μόνη της να βγει από το ευρώ! Σε μια τέτοια περίπτωση το κόστος για την Ευρωζώνη θα ήταν τεράστιο, ανυπολόγιστο δε για τη χώρα.
Οι δυο γραμμές που χαράσσονται μπροστά μας είναι:
– η της συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) που επιθυμεί συνέχιση της παρούσας κατάστασης, με διατήρηση των συμφωνηθέντων μέτρων λιτότητας και ελάχιστες ελαφρύνσεις, και
– η του ΣΥΡΙΖΑ που επιθυμεί μεν τη συνέχιση της οικονομικής βοήθειας, χωρίς όμως λιτότητα!
Αυτο που ενδιαφέρει, βέβαια, τους πιστωτές, δηλαδή τις ευρωπαϊκές χώρες που μας δανείζουν, δεν είναι το ποια κυβέρνηση θα προκύψει, αλλά αν θα επιστρέψουμε τα χρήματά τους. Θα τους είναι αδύνατο να αποδεχθούν παροχή “οικονομικής βοήθειας, χωρίς λιτότητα”, διότι δεν θα μπορούν να εξηγήσουν μια τέτοια… λογική στους φορολογούμενους τους. Ούτε φυσικά θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν στις χώρες της κρίσης (Πορτογαλία, Ιρλανδία κ.λπ.) που τήρησαν τα συμπεφωνημένα, μια “διαφορετική” στάση τους απέναντι στην Ελλάδα.
Μεχρι να βρεθούμε, συνεπώς, πάνω από την κάλπη θα έχουμε συνεχείς αλλαγές στον πολιτικό λόγο. Ηδη ο Αλέξης Τσίπρας μετριάζει τον λόγο του: ενώ το 2012 μιλούσε για μονομερή καταγγελία των ελληνικών υποχρεώσεων, σήμερα μας λέει ότι θα “διαπραγματευθεί” με τους πιστωτές. Οτι θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, μόνο αν αναγκαστεί (εννοείται από τους πιστωτές).
Σε περιπτωση κυβέρνησης (ή συγκυβέρνησης) της Ν.Δ., είναι γνωστός ο μονόδρομος, με τα διαπραγματευτικά ατού της. Σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (ή συγκυβέρνησης) είναι αναμενόμενο οι πιστωτές, μετά από “πραγματικές” (;) διαπραγματεύσεις, να «ελαφρύνουν» κάπως τα βάρη που επωμίζεται σήμερα η Ελλάδα. Πώς; Ίσως με τη μορφή μιας νέας χρονικής επιμήκυνσης (που επιδιώκει και η Ν.Δ.) για την εξόφληση του χρέους. Μια “χρυσή τομή” θα είναι το ζητούμενο. Ελπίζουμε όχι η αυτοκαταστροφή μας.
Αν και η κατάσταση είναι ακόμη συγκεχυμένη για όλους, αν και οι πολιτικοί μας απέχουν πολύ από μια στοιχειώδη συναίνεση στην αντιμετώπιση του χρέους, η αίσθησή μας είναι ότι, με τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, η εν γένει κατάσταση δεν θα είναι ίδια με τη σημερινή.
