Πώς διασταυρώνουν τις διαδρομές τους αναγνώστης και βιβλίο;

Τελικά, είν’ ο αναγνώστης που ανακαλύπτει το βιβλίο (τ’ όποιο βιβλίο) ή είν’ το βιβλίο που ανακαλύπτει τον αναγνώστη;
Το ερώτημα αυτό που θέτουν πολλοί αναγνώστες κι «ειδικοί» της λογοτεχνίας δεν τίθεται σωστά κι επομένως οι απαντήσεις σε αυτό μαζί με τις προκαλούμενες διαμάχες είν’ ανόητες. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει καν λόγος για ανακάλυψη, ιδιαίτερα στην περίπτωση του μέσου άρα και περιστασιακού «αναγνώστη» (δηλαδή στην περίπτωση της πλειοψηφίας των «αναγνωστών»), ο οποίος επιλέγει βιβλία στη βάση της προπαγάνδας που του γίνεται απ’ τους τάχα επαΐοντες αναλυτές κι «ειδικούς» κριτικούς.
Μπορεί όμως να γίνει λόγος για αμοιβαία κίνηση των δυο (αναγνώστη και συγγραφέα ή βιβλίου του) με σκοπό κάποτε την συνάντηση τους. Ο κάθε συγγραφέας μέσω ενός συγκεκριμένου έργου του καταφέρνει να δώσει στερεό σχήμα και περιεχόμενο σε μια ιδέα ή αντίληψη που ακόμα δεν είναι σαφής και ξεκαθαρισμένη στον αναγνώστη αλλά ενυπάρχει μέσα του σε σπερματική μορφή. Το ίδιο μπορεί να συμβαίνει με μια κάποια τάση που μπορεί να κουβαλάει κάποιος αναγνώστης η οποία νάναι απλά δυνάμει κι όχι ακόμα εν ενεργεία, δηλαδή να μην έχει εκδηλωθεί.
Επομένως, αυτό που συμβαίνει μες απ’ τη συνάντηση βιβλίου κι αναγνώστη είν’ η απόκτηση, από μέρους του αναγνώστη, συνείδησης πλευρών του εαυτού του ή κι όλου του είναι του ακριβώς γιατί ανακαλύπτει μέσα του εκείνες τις τάσεις και τις ροπές του προς ιδέες και στάσεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήσαν ανενεργές και δεν μπορούσε να τις υποψιαστεί καν ή τουλάχιστον δεν ήταν σε θέση να τις διατυπώσει με ακρίβεια και πληρότητα – να τις εκφράσει μέσω της αντίστοιχης συμπεριφοράς με ενάργεια κι απόλυτη αμεσότητα.
Ο συγγραφέας ή το βιβλίο του (το ίδιο κάνει) πετυχαίνει ν’ ανασύρει μες απ’ τον αναγνώστη του ό,τι ο ίδιος δεν κατάφερνε μέχρι τώρα να το ανασύρει από μόνος του, για διάφορους λόγους, και να το υποστατικεύσει, να το νιώσει πλήρως, να το συνειδητοποιήσει κι έτσι ίσως να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να το μετατρέψει σε έμπρακτη ενέργεια.
Το σημείο συνάντησης, λοιπόν, του αναγνώστη και του βιβλίου είν’ εκείνος ο γνωσιολογικός τόπος όπου ο αναγνώστης αναγνωρίζει κι αισθάνεται ότι το τάδε ή το δείνα βιβλίο μπορεί να πετύχει μια τέτοια ανάσυρση κι όπου το βιβλίο δίνει στον αναγνώστη εκείνες τις ιδέες που τελικά υπήρχαν σε αυτόν ανενεργές κι ανέκφραστες. Δεν πρόκειται περί ανακάλυψης ενός κάποιου βιβλίου απ’ τον αναγνώστη αλλά περί συναντήσεως και μάλιστα τυχαίας κι αδόκητης.
Έτσι, το προαναφερόμενο ερώτημα πρέπει να διατυπωθεί διαφορετικά τώρα: Σε ποιο σημείο και πότε συναντάει ο αναγνώστης το βιβλίο και το βιβλίο τον αναγνώστη;