Πώς μετράται η ζωή

Είμαστε προϊόντα προς κατανάλωση στα συμφέροντα του καθενός;
Διαβάζοντας ή βλέποντας τις ειδήσεις οποιασδήποτε ημέρας διαπιστώνουμε ένα και το αυτό πράγμα. Ο θάνατος έχει διαφορετική αξία ή διαφορετική καταδίκη. Όχι φυσικά γι’ αυτόν που έχασε την ζωή του, αλλά γι’ αυτόν που ανάγκασε κάποιον ή κάποιους να χάσουν την ζωή τους.
Ποιος για παράδειγμα άκουσε ή διάβασε ότι πολύ μεγάλος αριθμός Χριστιανών σκοτώθηκαν ή αναγκάστηκαν να αλλάξουν τόπο κατοικίας ή πατρίδα στο Ιράκ, μετά την προσπάθεια “εκδημοκρατισμού” της χώρας; Μάλλον κανένας ή ελάχιστοι.
Ποιός διάβασε ή άκουσε ότι στη Συρία εξολοθρεύονται οι Χριστιανοί και δεν αναφέρεται ούτε στα ψιλά σαν είδηση; Διαβάσαμε όμως ότι στη Γάζα σκοτώθηκαν τόσοι ενήλικες, τόσα παιδιά και να φωτογραφίες μικρών παιδιών κυρίως που ευαισθητοποιούν τα συναισθήματα των περισσοτέρων από εμάς. Στο αεροσκάφος που κατέρριψαν στην Ουκρανία υπήρχαν 195 άνθρωποι που τώρα δεν υπάρχουν. Φυσικά καλά κάνουν και μας τα δείχνουν, και μας ενημερώνουν, διότι πρέπει να γνωρίζουμε. Να γνωρίζουμε και ποιοι και γιατί σκοτώνουν και πώς σκοτώνουν, και την αιτιολόγηση των θανάτων.
Διότι έτσι, αναγνωρίζουμε την αξία της ζωής που δίνουν οι διάφοροι κυβερνώντες και οι λαοί τους. Διότι αν ο λαός δεν έχει την αντίθετη άποψη, σημαίνει ότι αξιολογεί την ζωή όπως και οι κυβερνώντες του.
Οι κυβερνώντες γενικώς, αξιολογούν την ζωή ανάλογα με τα θέλω και τα συμφέροντά τους. Ονομάζουν την όποια ωμή σφαγή, άμυνα ή προστασία, και θεωρούν ότι την δικαιολόγησαν. Κάποιοι άλλοι την καταδικάζουν και τάχα κάτι έκαναν.
Όχι κυρίες/οι απανταχού του πλανήτη, ο όποιος άδικος χαμός ανθρώπινης ζωής δεν είναι απλά καταδικαστέος αλλά βαρύνει όλους μας. Μας βαρύνει διότι δεν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τον αποτρέψουμε. Και κάποιες φορές μπορούμε.
Στη Βραζιλία για παράδειγμα ξοδεύτηκαν χρήματα για τους αγώνες ποδοσφαίρου που αν επενδυόταν σε άλλα αναπτυξιακά έργα που θα πρόσφεραν παραγωγικά προϊόντα και θέσεις εργασίας, θα γλύτωνε πολύς κόσμος από τον θάνατο, το έγκλημα, την πορνεία. Κι όμως σχεδόν όλος ο πλανήτης “απόλαυσε” τους αγώνες, κι ας έγιναν σε βάρος της ζωής των κατοίκων αυτής της χώρας.
Κάποιοι πήγαιναν διακοπές ή στις δουλειές τους, με ένα αεροπλάνο εταιρίας και κράτους που τίποτα δεν προμηνύει κάτι κακό. Κι όμως, κάποιος, με το πάτημα ενός κουμπιού και με την ενεργοποίηση ενός πυραύλου, όρισε, ως μικρός θεός, ότι δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν άλλο οι επιβάτες, επειδή αυτός έπρεπε να δείξει στον κόσμο “κάτι”.
Βλακεία σ’ όλο της το μεγαλείο;
Συμφέροντα που χωρίς ανθρώπινες απώλειες δεν θα είχαν τον αντίκτυπο που χρειαζόταν;
Δεν μετρά πλέον η ζωή ως αξία αφού σκοτώνουμε για 10 ευρώ ή άνθρωποι και παιδιά πουλιούνται για λιγότερα.
Η αξία της ζωής του καθενός μας είναι μεγάλη, αλλά έχουμε υποχρέωση, πρώτα ο καθένας μας για την δική του, να αναγνωρίσουμε αυτή την αξία. Αναγνωρίζοντας την αξία της δικής μας ζωής, θα αξιολογούμε ανάλογα και στην ζωή του κάθε ανθρώπου πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Ίσως έτσι αρχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ζωή μας και για την ζωή του κάθε διπλανού μας.
Δεν ήρθαμε στην ζωή σαν κοτόπουλα προς κατανάλωση, (κάθε ζωή είναι υπό συζήτηση). Ούτε ήρθαμε για να γεμίζουμε τον πλανήτη αρνητικότητα, βλακεία και μαυρίλα.
Ήρθαμε εδώ για να παράγουμε θετική ενέργεια με τις πράξεις μας, τους λόγους μας, τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας.
Και η θετική ενέργεια απαιτεί δουλειά για να επιτευχθεί.
Ας μην αφήσουμε την ζωή να περνά και να χάνεται άσκοπα.