«Το μέλλον της Ευρώπης είναι ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια δικτατορία, αλλά συνύπαρξη εν ειρήνη και δημοκρατία. Η Ευρώπη βρίσκεται και πάλι σε κρίσιμο σταυροδρόμι», Walter Schwimmer, πρώην Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, στην αναφορά του της 9ης Οκτωβρίου 2018.
Η ικανότητα διακρίσεως δεν είναι απλά μια νομική έννοια, ούτε είναι μια απλή έννοια της ιατρικής επιστήμης, που αφορά τη πνευματική κατάσταση ενός προσώπου.
Η ικανότητα διακρίσεως είναι ευρύτερα μια φιλοσοφική έννοια που αφορά γενικότερα τη σκέψη, την πράξη και τη δράση των ανθρώπων, τις επιλογές και τις αποφάσεις των. Οι άνθρωποι πρέπει να διακρίνουν το γνήσιο από το πλαστό, και να βρίσκουν το σωστό και το πρέπον.
Όταν ένα πολιτικός, ένας επιστήμονας, ένας δημοσιογράφος, ο οποιοσδήποτε αναλυτής των ανθρωπίνων πραγμάτων και καταστάσεων, αλλά και οποιοσδήποτε πολίτης δεν έχει αυτή την ικανότητα διακρίσεως της ουσίας και της αλήθειας των πραγμάτων, τότε αυτός ο άνθρωπος όταν εκφέρει μια απλή γνώμη ή παίρνει μια απόφαση ή προβαίνει σε μία πράξη, μπορεί εύκολα να κάμει το λάθος, μπορεί να ενεργήσει με πνεύμα προκατάληψης.
Παρακολουθώ κάποιες φορές στην τηλεόραση ορισμένους «αναλυτές» στο show, στο θέαμα που προσφέρουν απευθυνόμενοι στο θυμικό των θεατών, να μηδενίζουν τους πάντες. Αυτοί οι ίδιοι γνωρίζουν τα πάντα!
Υπάρχουν βέβαια οι έγκυροι αναλυτές στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και περισσότερο στις εφημερίδες, στα επιστημονικά και λογοτεχνικά περιοδικά. Υπάρχουν οι σπουδαίοι συγγραφείς με τα βιβλία των. Όλοι οι άνθρωποι αυτοί με την απαραίτητη ικανότητα διακρίσεως και χωρίς προκατάληψη προσεγγίζουν υπεύθυνα και με θετικό λόγο την καθημερινή σκληρή πραγματικότητα των ανθρώπων. Είναι αυτοί που εκτελούν με επιτυχία την αναγκαία αποστολή των. Ουαί και αλλοίμονο εάν δεν ελέγχεται η εξουσία. Στην ανθρώπινη κοινωνία, σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επαγγέλματα ανθίζουν όλα τα λουλούδια.
Ζούμε σε μια κοινωνία με τεράστιες ανισότητες και σε μια ιστορική περίοδο, όπου τα μεγάλα οφέλη από την ταχύτατη, την πυραυλική θα έλεγα πρόοδο της τεχνολογίας τα καρπώνονται κυρίως οι άνθρωποι του μεγάλου πλούτου, αυτοί που μένουν συνήθως, λόγω και του ότι είναι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ, εκτός κριτικής των «αναλυτών».
Η μεγάλη οικονομική κρίση της εποχής μας ήταν εξωτερική, διεθνής, μετά το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων στην Αμερική, μετά τη Goldman Sachs και την Lehman Brothers και τη χρεωκοπία τους. Με μια όμως στοιχειώδη ικανότητα διακρίσεως της ουσίας και της αλήθειας των πραγμάτων βλέπουμε και τις αναμφισβήτητες διαχρονικά, τις ξεχωριστές πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες της χώρας μας και πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Ακόμα κι όταν ερχόταν και ήταν φανερή η καταιγίδα της οικονομικής κρίσης το 2008, εμείς περί άλλων τυρβάζαμε. Έλεγε η τότε ελληνική κυβέρνηση ότι η ελληνική οικονομία, παρά το πολύ μικρό μέγεθός της, ήταν πλήρως κατοχυρωμένη! Έτσι όχι μόνο δεν πήραμε τότε τα απαραίτητα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα, αλλά δώσαμε αυξήσεις, κάναμε εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς και αυξήσαμε τις μη παραγωγικές δαπάνες. Διπλασιάσαμε το χρέος. Αποκλειστήκαμε από τις αγορές. Διώξαμε τους επενδυτές. Εννοείται ότι δεν αντιμετωπίσαμε αποτελεσματικά με καμιά κυβέρνηση την τεράστια φοροδιαφυγή των δισεκατομμυρίων, που αυξάνει τις κοινωνικές ανισότητες μεταξύ των πολιτών. Ασφαλώς υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη των φοροφυγάδων. Η κρίση έπληξε ιδιαίτερα τη μεσαία τάξη και χειροτέρευσε τη θέση των αδυνάτων.
Πέρα όμως από την κρίση, αλλά με αφορμή την κρίση απελευθερωθήκανε τα όποια φασιστικά ένστικτα υπάρχουν πάντα σε όλες τις χώρες σε μια μειοψηφία πολιτών. Έτσι σήμερα, λες και ζούμε στη δεκαετία του 1930, βλέπουμε σε παγκόσμιο επίπεδο να κινδυνεύει και πάλι η Ειρήνη και η Δημοκρατία.
Όπως τότε έτσι και σήμερα ήρθαν στην εξουσία με εκλογές πολιτικοί όπως ο Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Σαλβίνι στην Ιταλία, που έχει πρότυπο τον Μουσολίνι, και κάποιοι άλλοι παρόμοιοι στην Αυστρία. Ολόκληρη η κοινωνία στη Βραζιλία είναι έτοιμη να εκλέξει ως πρόεδρο Δημοκρατίας, όπως έγινε με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, έναν κάποιον απόστρατο λοχαγό, που διακηρύσσει ότι είναι οπαδός της δικτατορίας!
Όλοι αυτοί οι πολιτικοί από τώρα κουνούν το δάχτυλο και απειλούν όλους μας, όλους τους διεθνείς οργανισμούς, ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση και ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία. Είναι οι σύγχρονοι αγανακτισμένοι, που κρίνουν και μηδενίζουν όλους τους άλλους, αλλά δεν δέχονται να τους κρίνει κανείς.
Ας μην ξεχνούμε ότι το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα δεν το έλυσαν βέβαια οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος, εκεί όπου αγκαλιάστηκαν άκρως δεξιοί με άκρως αριστερούς, κραυγάζοντας να καεί η Βουλή. Πού βρίσκονται άραγε τώρα αυτοί οι άνθρωποι; Οι λίγοι είναι οπαδοί της Χρυσής Αυγής που διαπλέκεται φανερά με τα μεγάλα συμφέροντα και που τα στελέχη της είναι απόγονοι των ηττηθέντων του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως διακηρύσσουν οι ίδιοι. Οι πολλοί, όμως, είναι, καμουφλαρισμένοι βέβαια, κάτω από κάποιες προστατευτικές πολιτικές φτερούγες.
Τη σημερινή μεγάλη πολιτική και κοινωνική κρίση, που θα αργήσει νε ξεπεραστεί και αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε καθεστώς ειρήνης και δημοκρατίας, τις μεγάλες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και αδικίες, την έλλειψη αλληλεγγύης στο Μεταναστευτικό και Προσφυγικό ζήτημα, την αδυναμία ανεύρεσης κοινά αποδεκτών λύσεων στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οικολογική κρίση και την κλιματική αλλαγή, πρέπει να αντιμετωπίσουν πρώτοι απ’ όλους οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η επιστροφή των ΗΠΑ με τον αγανακτισμένο λαϊκιστή Τραμπ στον προστατευτισμό και τον απομονωτισμό δημιουργεί την ανάγκη αλλά δίνει και την ευκαιρία στην ΕΕ να αντιμετωπίσει με πλήρη δική της ευθύνη την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, την οικολογική κρίση, την κλιματική αλλαγή αλλά και τα προβλήματα που προκύπτουν από την προσπάθεια καθιέρωσης της αναγκαίας ενιαίας και κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας.
Η άνοδος η δημοσκοπική των λαϊκιστικών και εθνικιστικών κινημάτων, το μόνο που μας υπενθυμίζει είναι ο κίνδυνος, εάν επικρατήσουν αυτά τα κινήματα, να πνίξουν την Ευρώπη και τον κόσμο και πάλι στον πόλεμο, στο αίμα και την καταστροφή. Η Κρήτη και ολόκληρη η Ελλάδα έχουν πικρή εμπειρία από την κτηνωδία του φασισμού.
Όλη αυτοί οι άνθρωποι του μίσους και του φανατισμού είναι άνθρωποι ανεπαρκείς και ανίκανοι να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις, όπως έχει αρχίσει να φαίνεται ήδη στην Ιταλία. Είναι έντονα διαπλεκόμενοι με την οικονομική ολιγαρχία, όπως ο πρόγονός τους ο Χίτλερ που απαιτούσε και έπαιρνε ο ίδιος ποσοστά, μίζες, από τους Γερμανούς μεγαλοβιομήχανους, λόγω των πολεμικών εξοπλισμών που έκανε και κανείς δεν μπορούσε να τον κρίνει τότε.
Υπάρχει η τοιχογραφία των αιωνίων παθών και αδυναμιών της ανθρώπινης κοινωνίας, που τόσο ωραία μας παρουσίασε ο Μπαλζάκ, κάτω απ’ τον τίτλο «Η ανθρώπινη κωμωδία». Είναι το χρήμα, η εξουσία, το ερωτικό πάθος. Έτσι θα πορεύεται πάντα ο κόσμος μας.
Πρέπει όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όπως μας αναφέρει στην ΑΣΚΗΤΙΚΗ του ο μεγάλος Καζαντζάκης, διακηρυγμένος εχθρός του λαϊκισμού. Ο καθένας μας πρέπει να πιστεύει ότι αυτός θα σώσει τον κόσμο.
Το αιώνιο πολιτικό πρόβλημα λύνεται, ή μάλλον αντιμετωπίζεται, με πολλούς τρόπους. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε αυτό που μας είπε ο Τσώρτσιλ ότι η Δημοκρατία είναι το λιγότερο κακό πολίτευμα. Ασφαλώς και η Δημοκρατία έχει και αυτή τις αδυναμίες της. Η λειτουργία όμως της ελευθεροτυπίας που υπάρχει με κανόνες στη Δημοκρατία, συμβάλλει στη διόρθωση των αδυναμιών της Δημοκρατίας.
Τα δογματικά και δικτατορικά πολιτεύματα, στην πορεία της ιστορίας, που ήταν πλήρως ανεξέλεγκτα, αποτύχανε παταγωδώς και φέρανε μόνο δυστυχία, αίμα και καταστροφή. Στην Ελλάδα η δικτατορία το 1967 γύρισε την πατρίδα μας 100 χρόνια πίσω σε όλους τους τομείς, ξεθεμελίωσε την μέχρι τότε οικονομική ανάπτυξη και χάρισε στους Τούρκους τη μισή Κύπρο, στην μεγαλύτερη προδοσία του νεότερου ελληνισμού. Εξόρισε, βασάνισε Έλληνες και δολοφόνησε τα παιδιά στο Πολυτεχνείο.
Ας μην ξεχνούμε και τα λόγια του γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης υπέρ της Ειρήνης και της Δημοκρατίας. Δεν είναι μόνο θέμα πεποίθησης αλλά και θέμα εμπειρίας από τη λειτουργία του αρχαιότερου Ευρωπαϊκού Οργανισμού, του Συμβουλίου της Ευρώπης, που στηρίζει ΠΑΝΤΟΤΕ και ΣΤΑΘΕΡΑ τα ανθρώπινα δικαιώματα.
