Βαθιά ήταν η εκτίμηση του προσφάτως εκλιπόντος Ιάπωνα σχεδιαστή μόδας Issey Miyake στον ρόλο που έπαιζε η φωτογράφιση στη δημιουργία ντιζάιν. Η πολύχρονη συνεργασία του με τον φωτογράφο Irving Penn είναι απόδειξη του ότι ο Miyake μπορούσε εκ νέου να δει τη δουλειά του κοιτώντας την μέσα από το δημιουργικό μάτι κάποιου άλλου. Αυτό υποστηρίζει σε άρθρο του στο Aperture ο Alistair O’Neill, καθηγητής Ιστορίας και Θεωρίας Μόδας στο Central Saint Martins του Λονδίνου, μιας εκ των δύο πιο φημισμένων παγκοσμίως σχολών ντιζάιν – η άλλη είναι το Parsons School of Design στη Νέα Υόρκη.
Βλέποντας το πώς ο Penn είχε φωτογραφίσει τις κρεασιόν του για το αμερικανικό Vogue το 1983, ο Miyake αναφώνησε: «Wow! Ποτέ δεν σκέφτηκα να δω ενδύματα με αυτόν τον τρόπο! Στα ενδύματα δόθηκε μια δική τους φωνή!» Οι δυο τους συναντήθηκαν σε δείπνο στο Τόκιο· τις συστάσεις έκανε κοινός φίλος, ο εκδότης Nicholas Callaway. To 1986, o Penn άρχισε να φωτογραφίζει τις κολεξιόν του Miyake στη Νέα Υόρκη· προέκυψαν διαφημιστικές καμπάνιες, εκθέσεις και εκδόσεις.
Ο Miyake επέμενε να δουλεύει ο Penn ανεμπόδιστα και κατά συνέπεια ήταν πάντα απών από τις φωτογραφίσεις στη Νέα Υόρκη. Τον φωτογράφο βοηθούσαν μέλη της ομάδας του Miyake: ο makeup artist και φωτογράφος Tyen και ο hairstylist John Sahag. Ο Penn καθόταν σε ένα τραπέζι με χαρτί και μολύβι και σκιτσάριζε καθώς σκηνοθετούσαν τα μοντέλα τα οποία φορούσαν τις κρεασιόν. Τραβούσαν πολαρόιντ, προετοιμάζοντας την κύρια φωτογράφιση. Στη συνέχεια, ο Penn έστελνε το πλήρες σετ των διαφανειών στον Miyake στο Τόκιο ο οποίος θα τις χρησιμοποιούσε για να ξαναδεί τη δουλειά που είχε κάνει και ως εφαλτήριο για νέες κατευθύνσεις ντιζάιν (https://www.instagram.com/p/ChVi2GtOu8I/?hl=en).
Σε άρθρο του για τον κατάλογο της έκθεσης του 1997 «Irving Penn: A Career in Photography», ο Issey Miyake είχε γράψει: «Μέσα από τα μάτια του, ο Penn-san – έτσι αναφερόταν πάντα στον Irving Penn – ερμηνεύει εκ νέου τα ενδύματα, τους δίνει νέα πνοή και μου τα παρουσιάζει από μία νέα οπτική γωνία – μία για την οποία μπορεί να μην είχα συνείδηση αλλά την οποία προσπαθούσα ασυνείδητα να συλλάβω. Χωρίς την καθοδήγηση του Penn-san, πιθανώς δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να βρίσκω νέα θέματα τα οποία θα έθετα ως προκλήσεις στον εαυτό μου ούτε θα είχα φτάσει σε νέες λύσεις».
