Κύριε διευθυντά,
με κινητήρα τη ταξική πάλη και γνώμονα τη διαλεκτική η χιλιοδάκρυτη ροή της ιστορίας πορεύεται ατελεύτητα σε μια τροχιά τεθλασμένη. Γεμάτη πληθώρα αντιθέσεων συνήθως αγκομαχά κατρακυλώντας σε κακοτράχαλους κατήφορους βουτηγμένους σε ερέβη καταπίεσης. Μεσολάβησαν όμως και λυτρωτικές αναλαμπές, όταν χαμογέλασε ζωηρά μιλώντας με μια παράξενη μπολσεβίκικη προφορά, που υπόσχονταν κοινωνική ισότητα, ελευθερία και πρόοδο.
Στην εποχή μας δυστυχώς η ιστορία κρατά ξανά στα ροζιασμένα χέρια της τη πένα γράφοντας με το πιο κατραμισμένο μελάνι νέες σελίδες αδικίας και φρίκης. Επιχειρεί να αποτυπώσει πειστικά δραματικές στιγμές. Παρμένες άλλοτε από μικρά ολοκαυτώματα, όπως στη καταρημαγμένη από κανίβαλους ιμπεριαλιστές Συρία. Ή με φανερή αμηχανία προβληματίζεται πως θα μεταφέρει, όσο πιο πιστά γίνεται, τον πόνο απο τριτοκοσμικές γωνιές της οικουμένης. Εκεί όπου εκατομμύρια ψυχές σβήνουν όχι από μάστιγες οφειλόμενες στην παλιννόστηση της ξεχασμένης μεσαιωνικής πανούκλας. Αλλά μη έχοντας μια φτηνή μπουκιά ψωμιού στο στόμα τους. Και ω τι ειρωνεία, ο πολιτισμένος, ανεπτυγμένος κόσμος ζυγώνει απελπιστικά κοντά σε αυτά τα αποτρόπαια αφρικάνικα σκηνικά.
Δικαιολογημένα ενίοτε σαστίζει η ιστορία. Αναρωτιέται τι να πρωτοδιηγηθεί από όσα συμβαίνουν σε ένα πλανήτη σκέτη κόλαση. Επιπλέοντα προσφυγικά κουφάρια; Φωτιές να λαμπαδιάζουν στη Μόρια πρόχειρα τσαντίρια; Ενώ ανάμικτες κρατικές ενέργειες και φασιστικές απόψεις απανθρακώνουν στη συνέχεια, ότι είχε απομείνει άκαυτο από την ελπίδα των εκπατρισμένων μαζί με τόσα κουρελιασμένα υπάρχοντα τους, ώστε χωρούν άνετα σε μια βαλίτσα. Εργαζόμενους να οργίζονται, επειδή η καπιταλιστική λαίλαπα σαρώνει απομεινάρια δικαιωμάτων προς χάριν του παραπέρα πλουτισμού παράσιτων αφεντικών; Σκουρόχρωμους στις ΗΠΑ να ποδοπατιούνται μέχρι ασφυξίας στο λαιμό σαν σκουλήκια, αν και είναι θεσπισμένη μια νομοθεσία αρκετά αυστηρή για την κακοποίηση ζώων;
Λαχταρά όμως η έρμη ιστορία να αντικρίσει επιτέλους ευοίωνες, χαροποιές καταστάσεις. Εστω λειψές, αποσπασματικές μα συνάμα ικανές να ανοίξουν χαραμάδες για μια πιο ανθρωπινή διαβίωση και προοπτική των κατατρεγμένων. Βρίσκει τώρα τελευταία κάμποσες. Στους φλεγόμενους δρόμους των αμερικάνικων εξεγέρσεων κατά της αστυνομικής δολοφονικής μανίας. Στον βασανισμένο Λίβανο αποσώνει και πυροδοτεί ο ενθαρρυντικός αντίλαλος των συγκρούσεων έξω από τις Χιλιανές φαβέλες. Επίσης οι απόγονοι της παρισινής κομμούνας καθηλώνουν βαρβαρότητες γαλλικών μνημονίων.
Αλλά το Σάββατο βρήκε η παρατηρητική ιστορία και εδώ στα Χανιά μια ακόμη αισιόδοξη και συνάμα αντιφατική εικόνα.
Ένα ποτάμι κυρίως νιότης ξεχυμένο σε δρόμους, όπου συχνά ξεθυμαίνουν και βανδαλίζουν εγκληματικά στοιχεία φορώντας αμερικανονατοϊκές επωμίδες. Κατάκλυσε λοιπόν την πόλη ένα κύμα νεολαιίστικο σφίγγοντας την δυνατά σε ένα κλοιό αμφισβήτησης και δυσαρέσκειας. Προερχόμενο μάλιστα από ένα πληθυσμό αρκετά γερασμένο από την ένεκα οικονομικής δυσπραγίας υπογεννητικότητα και το κατά εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστευτικό (εδώ άραγε ο γαλανόλευκος ρατσισμός τι έχει να δηλώσει;) φυλλορρόημα των μορφωμένων βλασταριών.
Κίνητρο, αίτιο της επιβλητικής (πέντε χιλιάδες κόσμου) συμμετοχής; Η καταγγελία μιας συνεχιζόμενης βάναυσης κατάληψης ή η κατασταλτική διακοπή της άλλης στο κτήριο της Μεραρχίας; Ένα από τα δύο ευθύνεται ή τα δύο μαζί και με ποια ποσοστιαία σχέση μεταξύ τους;
Αξίζει ιδιαίτερα βέβαια να απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Δίχως παρόλο ετούτο να υποβαθμιστεί ή παρακαμφθεί ολότελα το πρωτεύον δεδομένο.
Εκείνη δηλαδή η ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟΤΕΡΗ παράμετρος η οποία λίγο έλειψε να μην ακουστεί καν στη διαδήλωση. Αλλά εξίσου προσπερνιέται στην ομοειδή επιχειρηματολογία της αντιπαράθεσης με τους ιθύνοντες. Ο λόγος που ωθεί την κάθε κυβέρνηση και υπηρέτη του εξαρτημένου κεφαλαίου, τη τωρινή μα και την προηγούμενη, ώστε να δείχνει τα σουβλερά δόντια της. Εκκαθαρίζοντας προς παραδειγματισμό τη μια μετά την άλλη αντιεξουσιαστική νησίδα και η οποία επιζητά μες στο πέλαγος της αστικής απολυταρχίας και της σχεδόν κινηματικής αγκύλωσης μία ασυλία. Πατάσσοντας οποιαδήποτε απείθαρχη φωνή αδιάκριτα πολιτικών κενών και αποτελεσματικά ριζοσπαστικού περιεχόμενου. Ανεξαίρετα κάθε διαφορετική και απείθαρχη ως προς τις αδίστακτες απαιτήσεις και επιλογές του συστήματος κρίνεται επίφοβη και κακουργηματική.
Δεν υφίσταται η πολυτέλεια ανοχής στην παραμικρότερη εστία εναντίωσης. Ειδικά σε μια περίοδο δομικής και υγειονομικής κρίσης με κλιμακούμενους σχεδιασμούς αβάστακτης λιτότητας, κονιορτοποίησης δικαιωμάτων του λαού σε δουλειά, μόρφωση, σύνταξη, περίθαλψη και κλωθογύρισμα πολεμικών περιπετειών, όλα τα κεφάλια πρέπει να παραμείνουν σκυμμένα.
Κατανοούν οι επιτελάρχες των κυρίαρχων πως με την πολιτική τους θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι. Καταφθάνει με καλπασμό στη χώρα μας πρωτόγνωρη πείνα και γενικευμένη δυστυχία. Θωρούν με τρόμο τα ξεσπάσματα καταφρονεμένων σε διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ανησυχούν μήπως έρθει η σειρά τους. Ήδη ο σαββατιάτικος όγκος τους έστειλε ένα ανησυχητικό μήνυμα. Για αυτό άλλωστε το τελευταίο διάστημα η προκλητική παρουσία και περικύκλωση ανάλογων κινητοποιήσεων με γενίτσαρους ροπαλοφόρους, αυτή τη φορά ήταν «συνετά» κάπως διακριτική.
Οπότε χαλυβδώνονται προληπτικά απέναντι στον θανάσιμα εχθρικό λαό. Ελάχιστα σταθμίζουν σαν καίρια απειλή στεγανότητες, μειοψηφίες και περιθώρια. Τουναντίον συνιστούν πιο «εύκολο» στόχο εξάσκησης και προειδοποίησης προς φρονηματισμό των πολλών. Κτυπούν το σαμάρι… Προβάλλουν στιγμιότυπα καθολικών διώξεων από τα προσεχώς.
Ο πάνδημος και οργανωμένος ξεσηκωμός τους πανικοβάλλει. Επομένως το τσάκισμα των καταλήψεων αποτελεί μία ακόμη ψηφίδα στο αντιδημοκρατικό (αυτοί οι κατήγοροι του σοβιετικού «ολοκληρωτισμού») μωσαϊκό. Διευρυμένο με την ουσιαστική απαγόρευση δημόσιων συναθροίσεων, απεργοκτόνα πλαίσια, αλυσσόδεμα του συνδικαλισμού, αφανισμό του άσυλου στα πανεπιστήμια.
Οξύμωρα φυσικά οι μέχρι πρόσφατα επικριτές του τάχατε βολεμένου (πως αλήθεια;), αποχαυνωμένου και μικροαστικοποιημένου κόσμου εντυπωσιάστηκαν με την παλίρροια των συγκεντρωμένων. Με πολιτική μυωπία και δέσμιοι μιας ανεπαρκούς αντίληψης δεν αξιοποίησαν και σε αυτό το επεισόδιο τη σπουδαία προσέλευση των Χανιωτών. Ειδάλλως δεν θα επισκιαζόταν η ουσία της κυβερνητικής ενέργειας με εκφυλιστικά συνθήματα καταγγελίας της πρόθεσης των αρμόδιων περί ξενοδοχοποίσης του οικήματος, ρητορικές «αντιμπατσικές» (μάλλον σε έσχατη αναγωγή της συλλογιστικής τους φταίει το δακρυγόνο και όχι ο Ματατζής). Ούτε θα προσηλώνονταν στην υπεράσπιση του «ιδανικού» των καταλήψεων περιστοιχισμένη με αοριστολόγους πόθους επαναστατικότητας και αταξικότητας. Μέχρι και αδιέξοδα προτάγματα ανατροπής της κυβέρνησης ξεστομίστηκαν. Κουβέντα για τον «φόνο» δε, καμία.
Άφαντη η κρατική τρομοκρατία. Εκτός θέματος η ανεργία, το αφηνίασμα της εργοδοτικής εκμετάλλευσης, η φτώχεια και το αγκαθωτό νομικό οπλοστάσιο. Όσο τώρα για τον αιμοσταγή και αρχιλήσταρχο ιμπεριαλισμό με το στήσιμο του λημεριού του (βάσεις του καρκίνου) λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα από το προσκεφάλι μας κινδυνεύοντας κυριολεκτικά να μπουρλοτιάσει τη γειτονιά, ε ας τον κατακεραυνώνουν δυστυχώς αποκλειστικά οι ελάχιστοι «εμμονικοί» με την εξάρτηση και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.
Όλες αυτές τις αναμενόμενες αδυναμίες και λαθεμένες συμπεριφορές του κινήματος εντόπισε το «ένα κόμμα του λαού και του συνεπούς κομμουνισμού». Ακριβώς όπως και στην έκρηξη των πλατειών. Ως εκ τούτου περιφρόνησε ο ρεφορμιστικός κυματοθραύστης της εργατικής δυσφορίας την εκδήλωση με σεβασμό στις τζαμαρίες της τέως γραμματέας. Επιπλέον «διορατικά» εκτιμά και δεν αναμιγνύεται στην δήθεν εσωτερική διένεξη κράτους και αναρχοαυτονομίας. Φυσικά στις επόμενες εκλογές θα καλέσει τον λαό απλά να διορθώσει με θεόπνευστο τρόπο τα παραπατήματα του και με εργαλείο τη ψήφο!! Αν δεν συμμορφωθεί και πάλι, τότε «καλά να πάθει»!!
Η Πρωτοβουλία Αντίστασης συγκροτώντας ένα μαχητικό μπλοκ δεκάδων συναγωνιστών παρέμβηκε στην πορεία αναδεικνύοντας τη βασική διάσταση του ζητήματος. Κάλεσε τον λαό να θεωρήσει το κλείσιμο της κατάληψης σαν κίνηση εμπέδωσης ενός κλίματος πειθαναγκασμού και σημαντική προϋπόθεση για την ανεμπόδιστη προώθηση μέτρων εξαθλίωσης και αναντίρρητης αποδοχής αντιδραστικών μεθοδεύσεων. Πρόβαλε την αναγκαιότητα οργάνωσης και αντίστασης του λαού σαν μονόδρομο σωτηρίας του.
Έτσι τα είδε και έτσι τα καταχώρησε στα κιτάπια της η απαλλαγμένη παραμορφωτικών φακών ιστορία.
ΚΥΡΙΩΣ δεν κατέβηκε στους δρόμους η παγκρήτια αγανάκτηση για την εκκένωση της κατάληψης της Ρόζα Νέρα με πρωτοβουλία των πιο αισχρών υποστηρικτών της εξόφθαλμης και πολύπλευρης κατάληψης της χώρας μας από τον ιμπεριαλισμό. ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ παρουσιάστηκε μία αφορμή για την παλλαϊκή έκφραση μιας διάχυτης ανησυχίας και οργής για την κατάληψη και φυλάκιση της ίδιας της ζωής. Το τσεκούρωμα ονείρων και δικαιωμάτων. Το προανάκρουσμα χειρότερων δεινών.
Έσπρωξε τη νεολαία στη διαδήλωση η κορύφωση της παραδοσιακής ανεργίας εξαιτίας της πανδημίας. Όμως δεν την τόνισε. Τη θυμώνει η πέρα από κάθε όριο αγριότητα των συνθηκών δουλειάς και εξευτελιστικών αμοιβών με πρόσχημα τον κορωνοϊό. Δεν την καταδίκασε όσο έπρεπε. Αντί της κατακραυγής των νεοχουντικών διαταγμάτων, έβρισε εκτονωτικά το τυφλό, άβουλο όργανο της βίας της πολιτείας. Ακόμη διαισθάνεται την πιθανότητα παρά τις στερήσεις της καθημερινότητας, να συρθεί σε αιματηρά σφαγεία για την υπεράσπιση τρίσβαθων πυθμένων και διακόσια μίλια πέρα από τη στεριά. Γιατί αυτό συμφέρει και διατάζει η ντόπια κεφαλαιοκρατία διεκδικώντας με οίστρο επεκτατισμού και σε αντιπαράταξη με τη Τουρκία ένα ρόλο πιο αναβαθμισμένου θαλαμηπόλου των ευρωατλαντικών κηδεμόνων της. Πλην ημών και κατ’ επανάληψη ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας και οι αστικές μωροφιλοδοξίες εξασφάλισαν το απυρόβλητο των διοργανωτών.
Πολύ κρίσιμες και αφυπνιστικές λοιπόν οι έγνοιες εργαζόμενων και νιάτων. Θαυμάσια η αυθόρμητη και πληθωρική ανταπόκριση. Αναντίστοιχη, πενιχρή η πολιτική ωρίμανση. Οταν ο ήδη σιδερόφρακτος αντίπαλος ασταμάτητα θωρακίζεται είναι κρίμα τέτοιες ευκαιρίες να μη αξιοποιούνται εξαντλητικά συμβάλλοντας στο ανηφόρισμα της πάλης. Το πολύ της οργής να μην μετουσιώνεται σε καταστάλαγμα μετωπικής σύγκρουσης με την κεντρική πολιτική κατεύθυνση. Το ατροφικό της συγκρότησης να μη διερευνά δυνατότητες για πολυεπίπεδα ποσοτικά άλματα.
Όμως οι μισόκλειστες πύλες της εναντίωσης στους προγραμματισμούς του συστήματος άνοιξαν και στα Χανιά λίγο παραπάνω. Σε σχολές, φάμπρικες, χωράφια, στρατόπεδα συσσωρεύεται η απέχθεια. Στους δρόμους εξωτερικεύεται και ζυμώνεται. Απαράβατα εκεί αναζητούνται λύσεις πιο μεστές και σφαιρικές. Ανατροφοδοτείται το προσωπικό με το συλλογικό, το μερικό με το ολικό, το άμεσο με το οραματικό, το μαζικό με το πολιτικό.
Οι απαντήσεις έξω από χρονοδιαγράμματα έρχονται, μιας και τα ερωτήματα προκύπτουν ολοένα πιο πνιγηρά. Οντας άλυτα επανακάμπτουν διαρκώς και δριμύτερα. Εκείνοι που θα τις επεξεργαστούν προχώρησαν χθες σε άλλο ένα καθόλου αμελητέο βήμα. Στο κατάλληλο κιόλας πεδίο όπου εκεί μόνο μπορούν να δοθούν. Εκεί επίσης θα διορθωθούν προγενέστερα λάθη.
Η έκταση του πλήθους μίλησε. Τείνει η οργή στο ασυγκράτητο. Με εκπληκτική ταχύτητα ορμά στην πρώτη ρωγμή. Αλλοίμονο και προς τέρψη των κρατούντων, όχι για να αποσυμπιεστεί άδοξα χαμένη στο κενό των ασυναρτησιών και του συμφιλιωτισμού. Οφείλει να γίνει το «ώριμο τέκνο» του Βάρναλη. Η έκταση είναι χρεωκοπημένη χωρίς βάθος και αυτό μηδενίζεται ελλείψει της πρώτης. Σαν συμπέσουν όμως, τότε όπως λέει ο ίδιος ποιητής ο ανάποδος ντουνιάς «θα ’ρθει ανάποδα». Δηλαδή θα ισιώσει….
Μανώλης Καπετανάκης,
μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
