Είναι στιγμές που αηδιάζεις, τρομάζεις, απογοητεύεσαι και τέλος πάντων δεν ξέρω ακριβώς τι παθαίνεις, αλλά το σίγουρο είναι πως φτάνεις σε ένα σημείο να θέλεις να εξαφανισθείς.
Κλείνεις την τηλεόραση και το ράδιο για να σταματήσει η πλύση εγκεφάλου, για να μην βλέπεις τόσο αίμα. Δεν θες βρε αδερφέ να βλέπεις άλλο αίμα. Πνίγεσαι. Λες «Ως εδώ!! Φτάνει!!».
Κόβεις και τις πολλές – πολλές παρέες, γιατί συζητούν όλο για τα προβλήματα και τα δυσάρεστα. Και όσο πιο δυσάρεστα είναι τόσο περισσότερο ανάβουν οι συζητήσεις.
Γαλλία νεκροί. Γερμανία νεκροί. Συρία νεκροί.
Παντού νεκροί.
Αν στους θανάτους υπάρχει και κάποια τραγική σύμπτωση ή το αίμα κάποιου δικού μας ή κάποιου Ελληνα τέλος πάντων, το ενδιαφέρον πολλαπλασιάζεται.
Να κάνω κανένα άθλημα λες.
Είναι και συμβατό με την περήφανη καταβολή μας.
Θες να φεύγεις σε άγνωστους τόπους να μην γνωρίζεις κανέναν. Πώς να σου πιάσει κουβέντα κάποιος που δεν σε ξέρει. Καλή ιδέα!
Να πας και στο χωριό.
Και αυτή καλή ιδέα.
Στο βουνό απάνω, παρέα με τα δάση και τις πέτρες όπου σε ομαλές συνθήκες ούτε αυτά μιλούν. Σε αφήνουν στην ησυχία σου. Σε χαλαρώνουν και σε αφήνουν στην ησυχία σου.
Εκεί λοιπόν σε ένα καλυβάκι θα βλέπεις από το παράθυρο τα πουλιά.
Το δροσερό αεράκι θα σε χαλαρώνει.
Το βραδάκι θα βάζεις τη λάμπα και θα φωτίζουν όλα τα ράφια με τ’ αγαπημένα σου βιβλία εκείνα που μιλούν για την αγάπη, την ηθική, τη φιλοσοφία, την ποίηση. Που έχουν ιστορίες ανθρωπιάς και καλοσύνης.
Τι άλλο θέλεις!!
Όμως και πάλι κάτι δεν πάει καλά.
Αυτό πραγματικά είναι από τ’ ανεξήγητα!!
Γιατί το αίμα των αδικοσκοτωμένων ανθρώπων του κόσμου ρέει κάτω από την πόρτα, στο ξύλινο πάτωμα;
Γιατί όλο και πλησιάζει για να ματώσει τα γυμνά σου πόδια;
Πώς στο καλό έφτασε στο βουνό;
Πώς σε βρήκε;
Υ.Γ. Κείμενο εμπνευσμένο από το ποίημα «Αναχωρητής» της συλλογής «Στ’ Ακρωτήρια της Ύπαρξης» – Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2003, του Γιώργη Μανουσάκη…
*οικονομολόγος Ανωτάτης
Βιομηχανικής Σχολής Θεσ/κης
E-mail: eurohania@yahoo.gr
