Ο τρόπος που µια κυβέρνηση και µια κοινωνία συζητούν για τη δηµόσια υγεία είναι ενδεικτικός της σηµασίας που δίνουν στα µείζονα ζητήµατα.
Αντί, λοιπόν, στη χώρα µας η συζήτηση αυτή να γίνεται µε όρους σοβαρότητας, άρα να περιλαµβάνει ποιοτικά και ποσοτικά στοιχεία, µελέτες και έρευνες που βοηθούν στο να τεθούν τα θέµατα στη σωστή τους βάση, γίνεται µε όρους (όπως πάντα) καφενείου.
Και µάλιστα µε µεγάλο µέρος της ευθύνης να πέφτει στον επικεφαλής από πλευράς κυβέρνησης, τον υπουργό Υγείας.
Τα θέµατα της υγείας, που µας αφορούν όλους (όλοι νοµοτελειακά έχουµε βρεθεί ή θα βρεθούµε σε ανάγκη των υπηρεσιών αυτών), δεν µπορεί να βαφτίζονται θέµατα ακτιβιστών του ΚΚΕ, ούτε να κατηγορούνται οι νοσοκοµειακοί γιατροί ως “γκρινιάρηδες”, γιατί τα θέτουν στην ατζέντα.
Είναι θέµατα, για τα οποία ως πολίτες οφείλουµε να αντιδράσουµε και να σταθούµε στο πλευρό των λειτουργών της δηµόσιας υγείας, ζητώντας αυτό που µας ανήκει, κι αυτό που µας αξίζει.
Όποια άλλη πλαισίωση των θεµάτων αυτών ως “αριστερών” ή “δεξιών” είναι εκ του πονηρού, εξυπηρετεί µια συγκεκριµένη πολιτική ατζέντα και γίνεται εις βάρος των συµφερόντων των πολιτών.
Παρασκευάς Περάκης και Μιχαήλ Λαμπαθάκης κάνουν… uboxing την επικαιρότητα
