Διαβάζω στην εφημερίδα. Σεργιανίζω στο Ιντερνέτ. Βλέπω στην τηλεόραση. Καθημερινά. Σωρός τα εγκλήματα σε βάρος της ανθρώπινης ζωής. Σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
Διαφορετικές αφορμές, αλλά το ίδιο αίτιο, η απληστία και η ζήλεια, οπλίζουν τα χέρια των ανθρώπων και τους στρέφουν, κάθε μέρα, ανά τη Γη, σε βάρος των συνανθρώπων τους. Τελικά, η ομολογουμένως σημαντική εξέλιξη στην επιστήμη και στην τεχνολογία των ημερών μας αντί να ωφελήσουν το κοινωνικό σύνολο και τα μεμονωμένα άτομα, τους έβλαψαν, σπρωχνώντας στο κυνήγι κάθε εφήμερου (πλούτος, δόξα, εξουσία, δύναμη π.χ.) τον ένα άνθρωπο εναντίον του άλλου;
Και ψάχνω απάντηση στην Ιστορία! Στην προσπάθειά του, όπως διαβάζω, ο πάπας Ουρβανός ο 2ος να πείσει τους Ευρωπαίους, στα τέλη του 11ου αιώνα, να τον ακολουθήσουν στην Α’ αντιμουσουλμανική σταυροφορία, την οποία είχε στο νου του, ανάμεσα στα άλλα, τους έλεγε: «Πάψτε πλέον τις εχθρότητες μεταξύ σας, ας σταματήσουν οι διαφωνίες σας κι ας πάρουν τέλος οι πόλεμοι. Αφήστε κάθε μίσος και διχογνωμία να κοιμηθούν!»
Επισημαίνω για όσους δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται πώς ξεκίνησαν οι σταυροφορίες των βυζαντινών χρόνων ότι οι προθέσεις του Ουρβανού, στα 1095, ήταν η ενότητα και η ομόνοια των χριστιανών μικρομέγαλων ηγετών της Ευρώπης για την «απελευθέρωση» των Αγίων Τόπων από το βέβηλο μουσουλμανικό χέρι. Μα τα τόσο ωφέλιμα για κατάπαυση των πολέμων, που κατέστρεφαν ανθρώπους και κράτη στην Ευρώπη του 11ου αιώνα, λόγια του ίσως και τώρα, στο χάραμα του 21ου αιώνα, να μας χρειάζονται, αν και ο στόχος μας (πρέπει να) είναι διαφορετικός…
Εννοώ πως παραμερίζοντας τους εγωισμούς και τις μωρές ατομικές φιλοδοξίες, με άλλα λόγια διώχνοντας από τη ζωή μας όλα τα αρρωστημένα πάθη της ψυχής μας που μας απομακρύνουν από τον κοινωνικό μας περίγυρο, περισσότερο από παλαιότερα, σήμερα, με τα τόσα προβλήματα, που, παρά τη θέλησή μας, μαστίζουν τις ανθρωπωκοινωνίες, μάς χρειάζονται η ειρήνη, η ομοψυχία, η αληθινή αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, ανεξάρτητα από χρώμα, ηλικία, φύλο, οικονομική και κοινωνική τάξη. Πρέπει να εκλείψουν τα μίση και να πάψουν οι εχθρότητες, οι κρυφές και οι φανερές, που διχάζουν τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τους λαούς και τα κράτη σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, επιβάλλεται αντ’ αυτού να αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας να έρθει ο Θεός και να μας διδάξει την αληθινή αγάπη και τα αγαθά που αυτή χαρίζει.
Ό,τι, λοιπόν, δεν αφήνει τους ανθρώπους πραγματικά να προκόβουν στο παρόν και να αισιοδοξούν για το μέλλον ως φίλεργα μεμονωμένα άτομα και ως δραστήρια μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή τους αν και φαινομενικά ευημερούν, είναι η απουσία του Θεού από τη ζωή τους. Κυνηγώντας μανιωδώς τα πρόσκαιρα και επίγεια και πατώντας επί πτωμάτων για να τα αποχτήσουν, οι άνθρωποι «εκπαραθύρωσαν» το Θεό από τη ζωή τους και η κάθε ημέρα τους μοιάζει, αν το καλοδείς, σαν τη Λερναία Ύδρα…
Μα έτσι, προσπαθώντας να βρεις και να δώσεις λύση σε κάποιο από τα προβλήματα του καιρού μας για να ξεπαστρέψεις το θηρίο, δυστυχώς κόβεις το ένα μονάχα κεφάλι του και – εφόσον δεν υπάρχουν αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων κι αληθινή θεόπεμπτη σύνεση και αγάπη και ομοψυχία, αλλά ανόητη διχογνωμία, στείρος φανατισμός και ανελέητο κυνήγι του εφήμερου προσωπικού συμφέροντος – πετάγονται χίλια άλλα: τρομοκρατία, ανεργία, φτώχεια, πείνα, ναρκωτικά, απαιδευσιά, εγκληματικότητα, αρρώστιες, αχαλίνωτα πάθη κ.α.
Μα μόνον εάν αφήσουμε το Θεό να ξαναγίνει οδηγός και πυξίδα μας, σαν στοργικός πατέρας και συνετός καπετάνιος της ζωής μας, θα τα καταφέρουμε να αντιμετωπίζουμε επιτυχώς τα προσωπικά και τα κοινωνικά μας προβλήματα και ο καθένας και όλοι μαζί… Εσείς τι λέτε;
