H πιο αδύναμη ζωή που έρχεται στη φύση
είναι αυτό το νεογνό που έρχεται να ζήσει.
Όπως το μεγαλώνουνε για τρία χρόνια ακόμα
με κουταλάκι το φαΐ του βάζουνε στο στόμα.
Και για να γίνει ικανός να ζει τον εαυτό του
πρέπει να μπει τουλάχιστο εις τα δεκαοχτώ του.
Ενώ τα άλλα ζωντανά μόλις θα γεννηθούνε
για να επιβιώσουνε αμέσως αντιδρούνε.
Τ’ αρνάκι μόλις γεννηθεί το πρώτο που θα κάνει
ξέρει πού είναι το βυζί και πάει και βυζάνει.
Από της μάνας την κοιλιά είν’ ενημερωμένο
ξέρει το γαλατάκι του που είναι κρεμασμένο.
Και αν θα μείνει ορφανό στους δύο πρώτους μήνες
μπορεί να πάρει επάνω του όλες του τις ευθύνες.
Το χελωνάκι μόλις βγει στην άμμο από τ’ αυγό του
ξέρει να βρει τη θάλασσα και τον προορισμό του.
Ο άνθρωπος εις τη ζωή αδύναμος αρχίζει
μα όμως ιλιγγιωδώς προόδους συνεχίζει.
Έχει μυαλό και λογική και πονηριά και χέρια
εις το φεγγάρι επάτησε και πάει για τ’ αστέρια.
Όμως το σπουδαιότερο δε θέλει να το νιώσει
αγάπη και ομόνοια σ’ όλη τη γη να δώσει.
Δεν σέβεται (ως όφειλε) της γης το περιβάλλον
και γίνεται υπεύθυνος καταστροφών μεγάλων.
Οικοδεσπότη εις τη γη τον έφερε ο Πλάστης
μ’ αυτός εγίνηκε της γης αδίσταχτος δυνάστης.
Μολύνει γη και θάλασσα, μολύνει τον αέρα
της ζούγκλας γνήσιο θεριό γίνεται κάθε μέρα.
Γίνεται άγριο θεριό, άνθρωπος στους ανθρώπους
σκάβει το λάκκο ο γεις τ’ αλλού και πάντα βρίσκει τρόπους.
Τι κόσμος θα παραδοθεί εις τη γενιά την άλλη;
πώς εδημιουργήσαμε στον κόσμο τέτοιο χάλι;
