Πόσο ακόμα;

Πίσω από τη βιτρίνα μιας πόλης που είναι ανεπτυγμένη οικονομικά και τουριστικά, κρύβονται δραματικές ανθρώπινες ιστορίες. Ιστορίες ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Ιστορίες εκείνων που έχασαν τη δουλειά τους και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους: αυτό που απέκτησαν κάποτε με δάνειο, θέλοντας να βάλουν το κεφάλι τους κάτω από ένα κεραμίδι. Ιστορίες απόρων που συναντάμε σε συσσίτια και δομές αλληλεγγύης.
Το ποσοστό αυτών των ανθρώπων έχει αυξηθεί σημαντικά κατά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών μέτρων. Ταυτόχρονα, έχουν δημιουργηθεί και στα Χανιά δομές που καλύπτουν τέτοιες ανάγκες (συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, το Κοινωνικό Ιατρείο – Φαρμακείο Χανίων, κ.α.). Δομές που λειτουργούν χάρη στην ευαισθησία εκείνων που τις στελεχώνουν.
Το ζητούμενο, όμως, στη μεταμνημονιακή εποχή -μολονότι η λεγόμενη οικονομική κρίση δεν φαίνεται να έχει τέλος- είναι η διαμόρφωση κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών που θα είναι πιο κοντά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, στη θέση των οποίων μπορεί να βρεθεί καθένας μας πολύ εύκολα. Με άλλα λόγια, η ουσιαστική ανάκτηση του κοινωνικού κράτους και του κράτους πρόνοιας. Αλλά και η στήριξη της απασχόλησης που, στον σύγχρονο κόσμο, περνάει μέσα και από τη στήριξη της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, η οποία εξοντώνεται φορολογικά.
Γιατί στην πράξη αυτό που επικρατεί από την αρχή των μνημονίων, είναι η σταδιακή φτωχοποίηση του πληθυσμού μέσα από τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και τις αυξήσεις σε φόρους και χαράτσια. Πόσο ακόμα; Και πότε αυτό θα αλλάξει; Ζητείται ελπίς…