Κανένας επιστήμονας, πολιτικός ή άνθρωπος πάνω σε τούτον τον πολύπαθο πλανήτη που ζούμε – και τον λέω πολύπαθο γιατί εμείς οι άνθρωποι του ανοίγουμε κάθε μέρα, με τα διάφορα θανατηφόρα σύνεργα που διαθέτουμε, πληγές – κανένας, επαναλαμβάνω, δεν περίμενε την εμφάνιση του θανατηφόρου κορονοϊού, που θερίζει δίχως έλεος ανθρώπους κάθε ηλικίας σε όλο το μήκος και το πλάτος του.
Τρέχουμε όμως πανικόβλητοι, από την στιγμή που αντιληφτήκαμε ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, να προλάβουμε το θανατηφόρο έργο του, παίρνοντας διάφορα μέτρα. Μέτρα που έπρεπε να τα πάρουμε πριν εμφανιστεί ο άγνωστος κι αθώρητος εχθρός μας. Τρέχουν και δεν φτάνουν οι επιστήμονες ν’ ανακαλύψουν το φάρμακο, τουλάχιστον έτσι λένε, που θα τον αναχαιτίσει στην αρχή και μετά να τον σκοτώσει, ώστε να γλιτώσει η ανθρωπότητα από την καταστροφική του μανία.
Καλά κάνουν οι επιστήμονες, καλά κάνουν και οι κυβερνήσεις που παίρνουν μέτρα και μάλιστα αρκετά αυστηρά, να προφυλάξουν τους ομοεθνής τους από το δρεπάνι του αδελφού του χάρου, έτσι τον λέω εγώ τον κορονοϊό.
Τώρα, ποιος φταίει για την εμφάνιση των διαφόρων, κατά τακτά διαστήματα, θανατηφόρων ιών, δεν είμαι εγώ εκείνος που θα λύσει ετούτον τον γρίφο. Εκείνο όμως που γνωρίζω πολύ καλά και που το παρατηρώ κάθε μέρα, είναι η διαπίστωση που κάνω πως η ζωή είναι τόσο πολύ γλυκιά, που όταν φανεί η στιγμή που νιώθουμε πως το ανελέητο σπαθί του χάρου έχει πλησιάσει πολύ κοντά μας να κόψει το νήμα της, κάνουμε τ’ αδύνατα δυνατά να τον αποφύγουμε. Κι όσο θωρούμε ότι, παρ’ όλες τις προφυλάξεις μας, εκείνος εξακολουθεί να θερίζει ζωές, τόσο πιο πολύ γινόμαστε «νομοταγής» και τόσο πιο πολύ παίρνουμε μέτρα προφύλαξης ώστε να γλιτώσουμε από το ανελέητο χτύπημά του. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές θυμόμαστε ότι επιβάλλεται – και στην προκειμένη περίπτωση με τον κορονοϊό – να φορέσουμε μάσκες, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, τότε θυμόμαστε ότι πρέπει να επισκεφτούμε τον γιατρό μας να γλιτώσουμε από το όποιο νόσημα ή να θεραπεύσουμε το κακό που μας βρήκε.
Απ’ ότι λένε όμως οι γιατροί – γιατί εγώ δεν είμαι γιατρός – το κάθε νόσημα, πριν έλθει στο τελευταίο στάδιο, μας προειδοποιεί. Αυτή όμως την προειδοποίησή του δεν την λαμβάνουμε υπόψη, λέγοντας π.χ. «Α, ένα απλό κρύο είναι … θα περάσει!» κάνοντας την διάγνωση μόνοι μας, που έτσι νομίζουμε εμείς μας βολεύει.
Εκείνο πάλι που διαπίστωσα τώρα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση όσον αφορά τον κορονοϊό είναι ότι, εμείς οι κάπως μεγαλύτεροι σε ηλικία που γνωρίζουμε ότι ο ήλιος μας έχει χαμηλώσει πολύ στην ορθάνοιχτη αγκαλιά της δύσης, φοράμε την μάσκα και παίρνουμε πιο σοβαρά την όλη πολύ σοβαρή κατάσταση, στην οποία, θέλοντας και μη, βαδίζουμε στα μονοπάτια της.
Για κείνο όμως που θλίβομαι ως άνθρωπος είναι, όταν σκέφτομαι εκείνους τους απόμαχους της ζωής που βρίσκονται και κατοικούν στα χωριά τους, μακριά από τις πολιτείες που έχουν νοσοκομεία, και που για να πάνε να τους δει ένας γιατρός πρέπει να πάρουν ταξί, πληρώνοντας βέβαια ένα χρηματικό ποσό, κουτσουρεύοντας την πενιχρή σύνταξή τους. Και λέω ότι παίρνουν αναγκαστικά ταξί, γιατί η συγκοινωνία με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ έχει διακοπεί πριν από πολλά χρόνια από ορισμένα χωριά, όπως π.χ. από την Πολυρρήνια Κισάμου, που εκεί δραστηριοποιούμαι ποικιλοτρόπως.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που για να γλιτώσουν το δεκάρικο που πρέπει να δώσουν στο ταξί, βγαίνουν στο δρόμο και κάνουν ωτοστόπ, όπως κάνουν οι φτωχοί τουρίστες.
Τελειώνοντας δε το σημερινό μου άρθρο, θυμήθηκα τα λόγια μιας ηλικιωμένη γριούλας που πριν από αρκετά χρόνια μου έκανε ωτοστόπ για να γλιτώσει κάπου ένα χιλιόμετρο ποδαρόδρομο. Όταν άνοιξα την πόρτα, γιατί δεν ήξερε από πού ανοίγει η πόρτα του αυτοκινήτου μου, τα πρώτα λόγια που μου είπε πριν με καλησπερίσει ακόμα ήταν: «Όσα ζάλα γλίτωσα παιδί μου για να πάω στο σπίτι μου, τόσα καλά να σου στείλει ο Θεός!» Κι εγώ ενδόμυχα είπα: «Και με τα χίλια βάσανα, πάλι ζωή γλυκιά σε!»
