ΜΙΑ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗΝ “ΚΑΡ∆ΙΑ” ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ
Πολύ κοντά σε απόσταση (ούτε δίωρο µε το αεροπλάνο) αλλά και σε κουλτούρα, η περιοχή της Νάπολης στην κεντρική-νότια Ιταλία αποτελεί ένα αγαπηµένο προορισµό τα τελευταία χρόνια για όλο και περισσότερους Χανιώτες λόγω και των απευθείας πτήσεων προς και από το αεροδρόµιο “Γ. ∆ασκαλογιάννης”.
Με µεσογειακό ταµπεραµέντο (αυτό µπορείτε να το µεταφράσετε όπως θέλετε) αλλά και ιταλική φινέτσα οι Ναπολιτάνοι/ες. Πολλά τα κοινά ανάµεσα στην Ελλάδα και τον Ιταλικό νότο από την πρώτη στιγµή που θα πατήσετε το πόδι σας στο αεροδρόµιο Capodichino. Οι µεταφορές προς την πόλη γίνονται εύκολα καθώς υπάρχει γραµµή λεωφορείου που σε οδηγεί στο κέντρο αλλά και ταξί, ωστόσο αν συµβεί οτιδήποτε, καλό είναι να γνωρίζετε πως το αεροδρόµιο κλείνει τις βραδινές ώρες που δεν έχει πτήσεις.
Η ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΗΣ
Το πρώτο πράγµα που παρατηρείς στη Νάπολη είναι η καθαριότητα και για την ακρίβεια η… έλλειψη της. Ένα θέµα που θα πρέπει να απασχολήσει τις υπηρεσίες, τους επισκέπτες και τους ντόπιους. Οι κάδοι και τα καλαθάκια είναι µονίµως ξεχειλισµένα είτε πρόκειται για πρωί, είτε για βράδυ, ενώ πλαστικά και χαρτάκια θα βρείτε σε πλατείες, δρόµους, δροµάκια, στενάκια, σχεδόν παντού. Αυτά την καλοκαιρινή περίοδο καθώς δεν έχουµε εικόνα από τους υπόλοιπους µήνες.
Το ιστορικό κέντρο της Νάπολης (αναγνωρισµένο από την Unesco) αποτελεί ένα αληθινό µνηµείο. Οι τεράστιες πολυκατοικίες είναι σε επιεικώς πολύ άσχηµη κατάσταση, η δε έλλειψη πράσινου… βγάζει µάτια ειδικά στο τµήµα του ιστορικού κέντρου κοντά στο Πανεπιστήµιο και την Αρχιτεκτονική Σχολή. Παρόλα αυτά η περιοχή αυτή έχει τη γοητεία της, που σχεδόν σε καλεί να την περπατήσεις…
H εικόνα του ιστορικού κέντρου µας έκανε µεγάλη εντύπωση και απευθυνθήκαµε σε Ιταλό καθηγητή της Αρχιτεκτονικής στο τµήµα της Νάπολης προκειµένου να µάθουµε το γιατί…
Όπως µας εξήγησε για τα µεν ιδιωτικά κτήρια οι ιδιοκτήτες τους ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την εσωτερική τους κατάσταση και όχι για την εξωτερική, τα δε δηµοτικά ενοικιάζονται σε πολύ χαµηλές τιµές από τον ∆ήµο που δεν τον συµφέρει να προχωρήσει στην ανακαίνιση τους!
Το Quartieri Spanioli (η συνοικία που έκτισαν οι Ισπανοί κατά την πολυετή κατοχή της Νάπολης) είναι σε καλύτερη κατάσταση, ελαφρώς πιο περιποιηµένο µε τη Via Toledo, τον πιο εµπορικό και πολυσύχναστο δρόµο της πόλης να συγκεντρώνει χιλιάδες ντόπιους και επισκέπτες καθηµερινά.
Αξίζει µια και περισσότερες περιηγήσεις στο δρόµο, όπως και στη Galleria Umberto I, την αγορά µε εµπορικά καταστήµατα στα πρότυπα της Galleria Vittorio Emanuele του Μιλάνο, καθώς κατασκευάστηκαν την ίδια εποχή (τέλη 19ου αιώνα).
Επειδή όµως η Νάπολη είναι µια Μεσογειακή πόλη η έξοδος στην ακτογραµµή της είναι απαραίτητη.
Ξεκινώντας από τη Piazza del Plebicito κινούµαστε παράλληλα µε το επιβατηγό λιµάνι, φτάνουµε στο “Συντριβάνι του γίγαντα” και έπειτα στο “Κάστρο του Αυγού”, κτισµένο τον 12ο αιώνα στη νησίδα Μεγαρίδα, σε µικρή απόσταση από την ακτή.
Το όνοµα το πήρε από ένα θρύλο ότι ο Βιργίλιος έθαψε ένα αυγό στα θεµέλια του και αν ποτέ σπάσει θα πέσουν πολλά δεινά στη Νάπολη, κάτι που ελπίζουµε να αργήσει ακόµα.
Γύρω από το κάστρο που είναι σε φάση επισκευών, υπάρχει ένας µεγάλος αριθµός εστιατορίων και ψαροταβέρνων. Αν συνεχίσετε ακολουθεί η Riviera de Chiaιa, ένας παραλιακός δρόµος γεµάτο καταστήµατα, ξενοδοχεία, µε µικρή παραλία για κολύµπι αφού κυριαρχούν οι ογκόλιθοι που έχουν τοποθετηθεί για την προστασία της ακτής.
ΕΚΤΟΣ ΚΕΝΤΡΟΥ
Βόρεια του ιστορικού κέντρου σε κοντινή απόσταση βρίσκεται η συνοικία Vomero. Για όσους θέλουν να αποφύγουν τον τουρισµό του ιστορικού κέντρου η περιοχή αυτή είναι ιδανική. Κτισµένη πάνω σε λόφο, µε πολλά αρχοντικά σπίτια του 19ου-20ου αιώνα, νεότερες πολυκατοικίες και νυκτερινή ζωή γύρω από την πλατεία Vanviteli.
Το Vomero συνδέεται µε την υπόλοιπη πόλη µε µετρό, λεωφορεία και τελεφερίκ, το οποίο όµως κινείται σε κλειστή κατασκευή “κρύβοντας” τη θέα προς το κέντρο και τη θάλασσα.
Μια επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης (22 ευρώ το άτοµο δωρεάν τα παιδιά) είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη!
Σε αυτό εκτίθενται από το αυθεντικό ψηφιδωτό της Μάχης της Ισσού (που βρισκόταν στην Ποµπηία) µέχρι και µοντέρνοι πίνακες και ευρήµατα της Ρωµαϊκής περιόδου!
Ξεχωριστή αυτήν την εποχή η έκθεση του Μουσείου για τη Μεγάλη Ελλάδα µε ένα πλούτο εκθεµάτων από όλες τις αρχαίες Ελληνικές πόλεις της νότιας Ιταλίας, (ανάµεσα τους φυσικά και της Νάπολης που κτίσθηκε από µετανάστες από τη Ρόδο).
Μην διστάσετε να αφιερώσετε αρκετό χρόνο στο Μουσείο γιατί το αξίζει και βρίσκεται σε ένα σηµείο προσβάσιµο τόσο µε τα πόδια όσο και το µετρό.
Και βέβαια, Νάπολη χωρίς ναπολιτάνικη κουζίνα φυσικά… δεν γίνεται. Είναι εκατοντάδες τα εστιατόρια και οι πιτσαρίες, τα περισσότερα µε καλά προϊόντα και λογικές τιµές (σε πολλά χαµηλότερες από τα Χανιά). Προσέξτε τον φόρο ανά κεφάλι που µπαίνει σε κάθε άτοµα από 3,4,5 ευρώ ανάλογα το κατάστηµα και µπορεί να σας ξενίσει.
Και φυσικά όταν µιλάµε για Νάπολη, δεν µπορούµε να µην κάνουµε µια αναφορά στο ποδόσφαιρο και στον Ντιέγκο Αρµάντο Μαραντόνα.
Θα τον δείτε σε άπειρες αφίσες, φωτογραφίες, γκράφιτι, σε µπλουζάκια, σε πανό, µε µακριά µαλλιά, κοντά, να ποζάρει, να πασάρει, να σκοράρει, ακόµα και µε φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι του επίγειος “θεός”!
Μοναδική Πομπηία
Το να βρεθείς στην περιοχή της Καµπανίας και να µην επισκεφθείς την Ποµπηία (την αρχαία Ρωµαϊκή πόλη που καταστράφηκε και καλύφθηκε για δεκαετίες από τη στάχτη και τη λάβα του Βεζούβιου µετά την έκρηξη του το 79 µ.Χ. είναι σαν να πας στην Αθήνα και να µην ανέβεις στην Ακρόπολη!
Ένα ζήτηµα που απασχόλησε τον γράφοντα ήταν αν θα παίρναµε Έλληνα ξεναγό. Το να έχεις ξεναγό σε µεγάλες πόλεις και αρχαιολογικούς χώρους αποτελεί πολύ µεγάλο πλεονέκτηµα. Όσο και να έχεις διαβάσει για το µέρος που επισκέπτεσαι ένας καλά ενηµερωµένος ξεναγός µπορεί να σε ταξιδέψει αλλού αλλά και να συµβάλλει στο να αντιµετωπίσεις τα ζητήµατα µε ουρές, εισιτήρια κτλ. που προκύπτουν σε ένα ταξίδι. Το κόστος όµως για Έλληνα ξεναγό ήταν 130 ευρώ το δίωρο. Αν υπολογίσεις ότι αυτό ισούται µε κάτι παραπάνω από δύο ηµεροµίσθια για ένα µισθωτό ακούγεται κάπως υπερβολικό. Βέβαια για τους αγγλοµαθείς υπάρχουν και ξεναγοί στα Αγγλικά ή ακόµα καλύτερα εκδροµές µε τουριστικά γραφεία από τη Νάπολη που σου προσφέρουν µεταφορά και ξεναγό (στα αγγλικά πάντα).
Αν δεν διαλέξετε τίποτα από τα παραπάνω η αναχώρηση τρένων από την Νάπολη προς την Ποµπηία είναι τακτική κοστίζει 6-7 ευρώ το άτοµο µε επιστροφή από το σταθµό Napoli Centrale στο νοτιοανατολικό της τµήµα.
Η είσοδος στο αρχαιολογικό χώρο κοστίζει 22 ευρώ (αν θέλεις να επισκεφτείς και τις βίλες που υπάρχουν σε αυτόν) µε τα παιδιά να µπαίνουν δωρεάν. Προτιµήστε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευµα αν πρόκειται για τους καλοκαιρινούς µήνες διαφορετικά η ζέστη ενδέχεται να σας ταλαιπωρήσει.
Η πόλη, όµως, άψογα διατηρηµένη κυριολεκτικά µαγεύει µε τις ιστορίες που κρύβει κάθε γωνιά της. Μια µέρα δεν αρκεί για να βρεθείς σε κάθε γωνιά της. Ο “Κήπος των Φυγάδων” µε τις φιγούρες ανθρώπων που κάηκαν καθώς προσπαθούσαν να αποµακρυνθούν από την πόλη είναι ένα από τα σηµεία που αξίζει να δεις. Ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες στην “Οικία της Αφροδίτης στο Κοχύλι” και στην “Οικία του Φαυνού”. Απαραίτητη η είσοδος στην “Οικία του Vettii”, στην “Οικία του Φαυνού”, στο Lupanare (έναν οίκο ανοχής της εποχής), στην… και που να πρωτοπάς; Πριν την “Έπαυλη των Μυστηρίων” (διακοσµηµένη µε ξεχωριστές τοιχογραφίες) ένας από τους πύργους περιµετρικά είναι ανοικτός στο κοινό και από εκεί µπορείς να θαυµάσεις από ψηλά την πολιτεία που χάθηκε από την έκρηξη του ηφαιστείου και αποκαλύφθηκε από την αρχαιολογική σκαπάνη.
Στη νότιοανατολική άκρη της πόλης λειτουργεί µεγάλη έκθεση µε εκθέµατα από την καθηµερινότητα των κατοίκων της, ενώ το Αµφιθέατρο της αποτελεί πραγµατικό πόλο έλξης. Σε αυτόν το 1972 ηχογραφήθηκε ζωντανά το “Live at Pompeii” των Pink Floyd µε τη συµµετοχή µόνο των µελών του σχήµατος και των τεχνικών (ή έτσι νόµιζαν τότε).
Φτάνοντας στο αµφιθέατρο ο συντάκτης δεν περίµενε να δει δύο στοές γεµάτες αφίσες, δηµοσιεύµατα εφηµερίδων και περιοδικών, σπάνιες φωτογραφίες, βίντεο και ηχητικά ντοκουµέντα από το γεγονός αυτό στο οποίο οι Ιταλοί έδωσαν τεράστια σηµασία. Στα αξιοθαύµαστα που καταγράφονται στην έκθεση αυτή είναι η αναφορά στην “Παρέα της ανασκαφής” µια οµάδα παιδιών που βρίσκονταν καθηµερινά τον Οκτώβρη του 1972 στο χώρο της ηχογράφησης παρακολουθώντας τα τεκταινόµενα από µια κρύπτη! Το γεγονός µαθεύτηκε 40 χρόνια µετά και η “παρέα της ανασκαφής” αποτυπώθηκε φωτογραφικά όπως και η ιστορία της… Μια πολύ όµορφη καταγραφή της σύγχρονης Ποµπηίας…
Στα κοσμικά…Κάπρι, Ποζιτάνο, Αμάλφι
Η νησίδα του Κάπρι αποτελεί τουριστικό προορισµό εδώ και αιώνες. Βρίσκεται σε απόσταση µιας ώρας µε µεγάλο σκάφος από τη Νάπολη (το εισιτήριο κοστίζει 50 ευρώ πήγαινε-έλα).
Φτάνοντας στο λιµάνι ένα πολύβουο πλήθος βρίσκεται στην προκυµαία, άλλοι περιµένουν για να φύγουν, άλλοι απλά βολτάρουν στην παραλία. Αµέτρητα και ενοικιαστικά ΙΧ για το εσωτερικό του νησιού ή σκάφη µικρά για να επισκεφθείς ένα από τα θαλάσσια σπήλαια µε πιο ονοµαστό το “Μπλέ σπήλαιο”. Στον οικισµό του Κάπρι µπορείς να µετακινηθείς εύκολα και µε λεωφορείο ή το τελεφερίκ. ∆εκάδες καταστήµατα διεθνών οίκων περιµένουν όσους έχουν “γεµάτα πορτοφόλια” ενώ µια µατιά στις τιµές των ξενοδοχείων κάνουν σχεδόν απαγορευτική για έναν πληβείο τη νυχτερινή παραµονή στο νησί… Μέσα από τα στενά µπορείτε να περιηγηθείτε στον οικισµό και να βρεθείτε στο νότιο τµήµα του στους “Κήπους του Αυγούστου” (είσοδος 2 ευρώ το άτοµο). Οι κήποι δεν είναι κάτι το εκπληκτικό, ωστόσο η θέα προς τις πέτρες Faraglioni, τη νότια ακτή και το στόλο των γιοτ και των ιστιοφόρων που έχουν δέσει κοντά στην ακτή είναι σίγουρα από αυτές που θα µείνουν.
Στη εκδροµή για το Ποζιτάνο – Αµάλφι επιλέξαµε τουριστικό γραφείο από τη Νάπολη. Αναχώρηση µε λεωφορείο και διαδροµή προς Σορέντο. Η ενδοχώρα για να φτάσεις στο Ποτιζάνο είναι αδύνατον να µην “κρατήσει” το βλέµµα του επισκέπτη. Αρκετό πράσινο, ωραίοι οικισµοί, ένα µοναδικό “πάντρεµα” γης και θάλασσας που µόνο η φύση µπορεί να κάνει. Όσοι επιλέξουν να νοικιάσουν όχηµα ή δίκυκλο (και είναι πολλοί αυτοί) χρειάζεται πολύ µεγάλη προσοχή καθώς οι δρόµοι είναι στενοί και οι Ιταλοί έχουν σε πολλά σηµεία οδηγική συµπεριφορά ανάλογη µε πολλών Ελλήνων.
Το Ποζιτάνο, κτισµένο κυριολεκτικά στην άκρη των γκρεµνών της Ακτής Αµάλφι είναι ένα γραφικό, παλιά ψαροχώρι, πλέον τουριστικό χωριό. Αξίζει η θέα από ψηλά προς τη θάλασσα όπως και η περιήγηση στους δρόµους του χωριού. Στην ακτή θα βρείτε καταστήµατα σε τιµές Ελλάδας, σχετικά προσιτά για φαγητό ή ποτό. Στα αξιοσηµείωτα το καφέ-club πάνω σε βράχους στο ανατολικό τµήµα της ακτής. Κατάστηµα που να λειτουργεί επί των βράχων, µε είσοδο κ.λπ. νοµίζαµε ότι ήταν ελληνικό… προνόµιο αλλά και οι Ιταλοί δεν πάνε πίσω. Αναµένοντας ένα από τα σκάφη που θα µας έπαιρνε για το Αµάλφι δεν µπορέσαµε να µην ρωτήσουµε την ξεναγό γιατί στο µικρό λιµάνι δεν υπάρχει κάποιο σκέπαστρο για τους πραγµατικά χιλιάδες τουρίστες που συνωστίζονται σε αυτό… Η απορία ήταν και της ξεναγού.
Η διαδροµή προς το Αµάλφι από τη θάλασσα έχει το δικό της ενδιαφέρον καθώς το σκάφος κινείται κοντά στην ακτή και µπορείς να έχεις µια καλή εικόνα της φύσης και των οικισµών που ξεφυτρώνουν σε διάφορα σηµεία.
Φτάνοντας στο Αµάλφι το πρώτο πράγµα που κάνουµε είναι να βρεθούµε στο Duomo Amalfi (τον µεσαιωνικό καθεδρικό ναό). Το εισιτήριο δεν είναι ακριβό και σίγουρα αξίζει και το µουσειακό και το θρησκευτικό κοµµάτι της επίσκεψης στο χώρο.
Ακολουθεί µια επίσκεψη στον οικισµό, γραφικός παρά την τεράστια τουριστική κίνηση. Μην βιαστείτε να ψωνίσετε, ούτε να καθήσετε σε κάποιο από τα καταστήµατα. Ρωτήστε την τιµή πριν αγοράσετε κάτι γιατί µπορεί να βρεθείτε προ… εκπλήξεων όχι και τόσο ευχάριστων. Ένα ποτό στο χέρι για το δρόµο, µε βάση το λεµοντσέλο που θεωρείται το παραδοσιακό της περιοχής µπορεί να κοστίσει και 15 ευρώ, ενώ δύο µπάλες παγωτού ανάµεσα σε ένα λεµόνι θα πληρωθούν και 10 ευρώ! Το λεµόνι κυριαρχεί στα ρούχα και στα εσώρουχα, στα διακοσµητικά, στα σουβενίρ, ακόµα και στις πίτσες, τα ποτά, τα παγωτά αφού είναι το αγροτικό προϊόν του Αµάλφι. Στα εστιατόρια προκαλεί έκπληξη ειδικά για τους θερινούς µήνες η απουσία και του παραµικρού ίχνους κλιµατιστικού, ανεµιστήρα κ.λπ. ενώ οι τιµές στα περισσότερα είναι σχεδόν διπλάσιες από τα Χανιά και τη Νάπολη, είτε µιλάµε για πίτσες, µακαρόνια, µαγειρεµένα φαγητά ή πιάτα της ώρας. Έτσι είναι όµως στα κοσµικά µέρη… Θα πληρώσεις και “αέρα”… Σε κάθε περίπτωση έστω και “εγκυκλοπαιδικά” η Costiera Amalfitana (ακτή του Αµάλφι) έχει τη δική της µοναδικότητα και βέβαια για όσους έχουν σκοπό να την επισκεφθούν πιο επισταµένα σίγουρα θα βρουν και άλλα (και πολύ πιο ενδιαφέροντα) πράγµατα…
