Ποτάμι ή ανάχωμα;

Καθ’ οδόν βρίσκεις τον Οδυσσέα σου και πάλι ζήτημα είναι. Θέλει να κοιμάσαι μ’ ανοιχτά πανιά και μ’ ανεβασμένη την άγκυρά σου.
“Εκ του Πλησίον”, Οδ. Ελύτης
Και ξαφνικά μέσα στην απελπισία μας είδαμε φως. Μέσα στην έρημο, να η όαση. Το ποτάμι. Εκεί που είχαμε το απόλυτο αδιέξοδο, πώς να επανορίσουμε την πολιτική από τέχνη του εξαπατάν σε τέχνη για το συλλογικό, να η λύση. Ως θαυματοποιός ο Σταύρος Θεοδωράκης μας υπόσχεται λύση έξω απ’ την πολιτική. Ούτε δεξιά ούτε αριστερά μας λέει. Τότε τι; Εμείς μέχρι τώρα ξέραμε ότι δεν υπάρχει λύση έξω απ’ την πολιτική. Να ανιχνεύσουμε ποια πολιτική αγωνιζόμαστε. Τώρα ο μάγος μας λέει «έξω από την πολιτική».
Οι άνθρωποι που συγκροτούν το ποτάμι αυτοπροσδιορίζονται ως αμόλυντοι, ως παρθενογεννημένοι. Μα, σοβαρά; Όλοι αυτοί και κυρίως οι επώνυμοι, δεν ήταν μέσα στο ευρύ πλέγμα εξουσίας; Αυτό δεν είναι πολιτική; Από πού ήλθαν; Είναι αποενοχοποιητικό να παριστάνεις τον αμέτοχο, αλλά δεν είναι καθόλου ευοδωτικό για μια πορεία αλλαγής κατεύθυνσης. Αν δεν ευθύνονται τα μίντια, οι άνθρωποί τους, οι ισχυροί βραχίονες της εξουσίας, οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αν δεν ευθύνονται οι αξιωματούχοι, ολόκληρο το πλέγμα που ήλεγχε, διαμόρφωνε και εκτελούσε συγκεκριμένες πολιτικές εδώ και δεκαετίες, τότε ποιος ευθύνεται; Ακόμα και για την αλλοτρίωση του πολίτη ο τρόπος διακυβέρνησης έχει μεγάλες ευθύνες.
Λοιπόν μέσα στη δυσκολία μας και μέσα στο αδιέξοδο μας, να η λύση. Μιντιακή, με ωραίο περιτύλιγμα, λαμπερή, θορυβούσα, αλλά κενή περιεχομένου. Καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς. Μα «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε» που μας λέει και ο Σαββόπουλος. Κουτόχορτο δεν τρώμε. Ο Μπερλουσκονισμός δεν περνάει, ακόμα και αν πιάσουμε πάτο ως κοινωνία.
Η πολιτική δεν είναι «επικοινωνία», στιλ, μάρκετιγκ, λαμπερά πρόσωπα, βερμπαλισμός και σωτηριολογικές ιδέες. Είναι κοπιώδης προσπάθεια, να δούμε τα λάθη, να μετασχηματίσουμε όρους, κανόνες και λειτουργίες της άσκησής της, είναι να δούμε με ποιες πολιτικές θα ανορθωθούμε ως κοινωνία, ως χώρα, ως πολίτες. Είναι να σταματήσουμε κυρίως να λειτουργούμε «καταναλωτικά» και στην πολιτική, καλλιεργώντας τις ψευδαισθήσεις της έτοιμης λύσης. Δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, η λύση θα προκύψει μέσα από τη συνειδητή  και όχι μιντιακή δράση  των κοινωνικών υποκειμένων…
Συνειδητή δράση που θα ζητήσει να αλλάξει το σύστημα και όχι να το πακετάρει με νέο περιτύλιγμα κρατώντας το ίδιο περιεχόμενο. Αν υπάρχει ποτάμι είναι αυτό που θα σαρώσει ότι παλιό, μαζί και τα αναχώματα που στήνονται…