Πότε θα ξανανοίξουνε οι πόρτες των σπιτιών μας
και θα ξαναντικρίσουμε το βλέμμα των παιδιών μας;
Πότε θα ξανασφίξουμε στην αγκαλιά τα εγγόνια
“παππού”, “γιαγιά” ν’ ακούσουμε απ’ το γλυκό τους στόμα;
Πότε με φίλους και δικούς θα ξανανταμωθούμε
τα χέρια μας να σφίξουμε, να ξαναφιληθούμε;
Όλοι μαζί να κάτσουμε στο ίδιο το τραπέζι
και τση χαράς η μουσική μελωδικά να παίζει;
Πότε κοπέλια θα βρεθούν και πάλι στα σχολεία
το μάθημα να κάνουνε στην τάξη με βιβλία;
Να μη θωρούν τη διδαχή μεσ’ από την οθόνη
οι δάσκαλοι κι οι μαθητές να ‘ναι στα σπίτια μόνοι.
Πότε θα πάμε στσ’ εκκλησιές, στη θεία Λειτουργία
αντίδωρο να πάρουμε και θεία Κοινωνία;
Πότε οι γάμοι τσ’ εκκλησιές και πάλι θα φωτίσουν
στσι νιόνυφους να ευχόμαστε αρμονικά να ζήσουν;
Πότε θα δούμε το παπά να βάνει Άγιο Μύρο
στση βάφτισης τω κοπελιώ το ιερό μυστήριο;
Τρισάγιο να κάνουμε στσι τάφους των γονιών μας
κηδείες και μνημόσυνα στ’ όνομα των δικών μας;
Πότε στσι δρόμους ξένοιαστους θα δούμε τους ανθρώπους
για βόλτα να πηγαίνουνε και σ’ όποιους θέλουν τόπους;
Χιλιάδες αυτοκίνητα εις τη κυκλοφορία
δίχως ελέγχους και “γιατί” απ’ την αστυνομία;
Πότε και πάλι με καλό θα πάμε στα χωριά μας,
εις το βουνό, στη θάλασσα, στα όμορφα νησιά μας;
Πότε στσι παιδικές χαρές θα ξαναβγούν κοπέλια
να τρέχουνε, να παίζουνε και ν’ αντηχούν τα γέλια;
Πότε θα πάμε λεύτεροι σε κάθε ασχολία
δίχως χαρτιά και sms, δίχως δικαιολογία;
Σε κάθε εκδήλωση ζωής να ‘μαστε μαζεμένοι
μακριά από μίση κι έχθρητες στ’ αλήθεια αγαπημένοι;
Πότε θα δούμε το κακό που ‘φτασε να κοπάζει
πάλι προς το καλύτερο τον κόσμο να αλλάζει;
Γιατί τώρα σα λεύτεροι ζούμε πολιορκημένοι
Θεέ μου τι να κάνουμε, Θεέ τι απομένει;
Όλες τσ’ ελπίδες στρέφουμε στη χάρη Σου τη θεία
στον κόσμο σου ολόκληρο να βασιλέψει υγεία.
Άνοιξ’ απλόχερα Θεέ τη θεία σου αγκάλη
και ευλογία χάρισε παγκόσμια και πάλι.
Το όπλο στο “φονιά ιό” γρήγορα να το βρούμε
σ’ όλο το κόσμο θύματα άλλα να μη θρηνούμε.
Τσ’ ελπίδες μας μη σβήσεις Θε κι άκου τη δέησή μας
και διάλυσέ το το κακό που μπήκε στη ζωή μας.
