Δεν τα κατάφεραν να τελειώσουν το σχολείο ή να δώσουν Πανελλήνιες Εξετάσεις στα 18 τους. Οι περισσότεροι έκαναν οικογένεια, βρήκαν δουλειά, όμως το πάθος για να σπουδάσουν, όσο περνούσαν τα χρόνια, γινόταν μεγαλύτερο. Ετσι, άλλοι στα 31, άλλοι στα 43, άλλοι στα 52, μαθητές του Εσπερινού Λυκείου Χανίων όλοι, έδωσαν Πανελλήνιες Εξετάσεις και πέτυχαν! Σπουδαία παραδείγματα επιμονής και θέλησης μιλάνε στα “Χ.Ν.” γι’ αυτό που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο: Να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο.
Γιαγιά, εργαζόμενη… φοιτήτρια
«Ξυπνούσα κάθε μέρα στις 5 το πρωί, στις 5.30 ήμουν στη δουλειά στον φούρνο που εργαζόμουν. Το μεσημέρι επέστρεφα σπίτι, ξεκινούσα τις εργασίες του σπιτιού και έπειτα το διάβασμα μέχρι το βράδυ που πήγαινα σχολείο». Η 52χρονη Ελένη Μανετάκη είναι γιαγιά, μητέρα δύο παιδιών και από χθες και επίσημα φοιτήτρια στο Οικονομικό Τμήμα Πανεπιστημίου Κρήτης. Το χαμόγελο στα χείλη της, η συγκίνηση που είναι έκδηλη στο πρόσωπό της φανερώνει τη χαρά της για την επιτυχία της. Σημαιοφόρος του σχολείου φέτος είχε όλα τα “φόντα”, όπως μας είπαν οι καθηγητές της, για να μπει στο Πανεπιστήμιο.
«Οταν ήμουν 15 ετών, ήθελα να μπω στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. Παντρεύτηκα όμως μικρή, τ’ άφησα όλα στη μέση και ήρθα στην Κρήτη, στα Χανιά, από την Αθήνα που έμενα. Μια ζωή είχα τον καημό να τελειώσω το σχολείο γιατί μου άρεσαν πάντα τα οικονομικά και τα μαθηματικά. Οταν τακτοποίησα τα παιδιά μου, θεώρησα ότι πρέπει να κάνω κάτι για μένα. Αποφάσισα να γραφτώ στο νυκτερινό Λύκειο! Τα παιδιά του το έμαθαν ενάμιση μήνα μετά γιατί ντρεπόμουν να τους το πω! Οταν το έμαθαν, με ενθάρρυναν, το ίδιο και οι φίλοι και συγγενείς. Οι καθηγητές μου από την αρχή μου έλεγαν πως όχι μόνο θα πάρω πτυχίο, αλλά θα πρέπει να δώσω και Πανελλήνιες. Με στήριξαν, πίστεψαν πάρα πολύ σε εμένα καθώς πάρα πολλές φορές δυσκολεύτηκα, ήθελα να τα παρατήσω! Ελεγα πως δεν θα τα καταφέρω, είχα πίεση στη δουλειά, στο σχολείο, ήμουν πολύ αγχωμένη», μας εξηγεί η κα Μανετάκη.
Πλέον ως φοιτήτρια θέλει να απορροφήσει όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις. Σε εκείνους που δεν κατάφεραν να τελειώσουν το σχολείο και το… σκέφτονται η συμβουλή της κας Μανετάκη είναι κάθετη. «Ανεπιφύλακτα να το δοκιμάσουν. Αυτό που μου φαινόταν ένα βουνό, τελικά ήταν τόσο απλό. Μια απλή κίνηση χρειάζεται… απλά να περάσεις την πόρτα του σχολείου, να κάνεις το πρώτο βήμα. Ας μη διστάσουν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους. Αυτό που φαίνεται αδύνατο, μπορεί να γίνει δυνατό», είναι τα λόγια της. Οσον αφορά την επιτυχία της ίδιας, αλλά και πολλών παιδιών του Νυχτερινού Λυκείου Χανίων, η συνομιλήτριά μας εκτιμά πως βοήθησε πάρα πολύ το κλίμα μέσα στο σχολείο. «Ημασταν πάνω από όλα φίλοι, σε οποιαδήποτε δυσκολία οι καθηγητές μας ήταν δίπλα μας. Kάθε φορά που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω, ήταν δίπλα μου να με στηρίξουν. Πραγματικά έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να σταθούν δίπλα μας. Δεν είναι τυχαίο ότι περάσαμε όλοι χωρίς φροντιστήριο. Και αυτό σε αντίξοες συνθήκες, με τεράστια ύλη που θα πρέπει να μας τη δώσουν όλη μέχρι το τέλος της χρονιάς», καταλήγει η κα Μανετάκη, που αφιερώνει την επιτυχία της στον πατέρα της και στην εγγονή της.
Από το ξενοδοχείο
στο μάθημα
Το ότι ήταν μητέρα και εργαζόμενη, το ότι είχε να αντιμετωπίσει τις ανάγκες ενός σπιτιού, αλλά και να εργαστεί παράλληλα, δεν εμπόδισε την ξενοδοχοϋπάλληλο κα Κατερίνα Μαριέττου να τελειώσει αρχικά το Εσπερινό Γυμνάσιο, να πάει στο Εσπερινό Λύκειο και να περάσει στη Σχολή Μοριακής Βιολογίας στην Αλεξανδρούπολη. Η κα Κατερίνα δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο όταν έπρεπε καθώς είχε μείνει σε ένα μάθημα. Ωστόσο, η ιδέα να σπουδάσει δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό της. Ετσι όταν μεγάλωσαν τα παιδιά της, αποφάσισε να επανέλθει… «Ξεκινώντας το Εσπερινό Γυμνάσιο το 2008 ο στόχος μου από την αρχή ήταν να σπουδάσω, να δώσω Πανελλήνιες Εξετάσεις. Οσο περνούσε η σχολική χρονιά είδα ότι είχα τις δυνατότητες, παρότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Λόγω ηλικίας δεν έχεις μόνο τα μαθήματα. Εχεις τις δουλειές του σπιτιού σου, να φροντίσεις τα παιδία, να πας και στη δουλειά. Αν περιγράψω το 24ωρο μου… θα χρειαστεί ένα 24ωρο! Οι ρυθμοί ήταν πολύ δύσκολοι και πολύ έντονοι», μας εξηγεί.
Εχοντας τη στήριξη των δικών της ανθρώπων κατάφερε αυτό που φάνταζε αδύνατο. «Ημουν περισσότερο των θεωρητικών μαθημάτων. Η φυσική, τα μαθηματικά με δυσκόλευαν. Ομως τα κατάφερα! Για μένα είναι πολύ σημαντικό οι καθηγητές να έχουν μεταδοτικότητα. Γιατί είναι διαφορετικό να κάνεις μάθημα σε ενηλίκους από το να κάνεις μάθημα σε μικρά παιδιά. Kαι μάλιστα σε ενηλίκους που άλλοι έχουν αφήσει το σχολείο 10 χρόνια, άλλοι 20, κάποιοι και 30. Γι’ αυτό και κάθε καθηγητής για μένα ήταν ένας αληθινός ήρωας», τονίζει.
Τώρα η κα Κατερίνα ετοιμάζεται για την Αλεξανδρούπολη, αλλά θα παράλληλα θα δώσει εξετάσεις και του χρόνου καθώς η επιθυμία της είναι να εισαχθεί σε Σχολή Λογοθεραπείας. Το πάθος της για γνώση δείχνει ότι μπορεί να κάνει πραγματικότητα και αυτόν τον στόχο…
«Ζω ένα όνειρο»
Για την 43χρονη μητέρα τριών παιδιών Μαρία Χριστοδούλου ο στόχος των σπουδών αποτελούσε κάτι παραπάνω από όνειρο ζωής. «Αρραβωνιάστηκα στα 15 μου και δεν προχώρησα τότε στην εκπαίδευση. Πριν από 5 χρόνια το πήρα απόφαση, πήγα αρχικά Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, μετά στο ΕΠΑ.Λ. και μετά στο Νυκτερινό Λύκειο. Σκοπός μου από την αρχή ήταν να δώσω Πανελλαδικές και να περάσω νηπιαγωγός», δηλώνει στα “Χ.Ν.” εμφανώς ενθουσιασμένη.
«Είναι αδύνατο να περιγράψω τα συναισθήματα που νιώθω. Ακόμα δεν το πιστεύω. Γι’ αυτό και σε ανθρώπους που δεν κατάφεραν να σπουδάσουν αυτό που τους λέω είναι να μην διστάσουν ούτε δευτερόλεπτο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ποτέ δεν είναι αργά για τη γνώση», επισημαίνει.
Και η κα Χριστοδούλου μιλά με τα καλύτερα λόγια για το σχολείο και τους εκπαιδευτικούς του. «Συνέβαλε σημαντικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Η γενική εμπειρία ήταν συγκλονιστική, κοινωνικοποιήθηκα και ενισχύθηκε πολύ η αυτοπεποίθησή μου. Πλέον αισθάνομαι ότι είμαι άλλος άνθρωπος. Πριν το σχολείο ήμουν πολύ πιο διστακτική σε όλα. Πλέον όχι!», εξηγεί η κα Χριστοδούλου που στην προσπάθειά της είχε την απόλυτη συμπαράσταση του συζύγου και των παιδιών της.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισε ήταν τα κενά που είχε που όμως καλύφθηκαν χάρη στις προσπάθειες της ίδιας και των καθηγητών της.
«Είναι σημαντική η βοήθεια που είχαμε από όλους τους καθηγητές μας. Είχαν κατανόηση και μεγάλη υπομονή. Τους ευχαριστώ όλους από το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, το ΕΠΑ.Λ., το Γενικό Λύκειο, το Εσπερινό. Ειδικά φέτος που ήμουν πιο αγχωμένη η συμπαράστασή τους ήταν αμέριστη. Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στην καθηγήτρια μου τη φιλόλογο κα Κνήτου και τη διευθύντρια του Εσπερινού την κα Σαρρή που αγωνιούσε μαζί μας κάθε πρωί στις Πανελλήνιες Εξετάσεις».
Οσο για την κόρη της, την Ειρήνη, φοιτήτρια στο 5ο έτος της Γυμναστικής Ακαδημίας, δηλώνει πως «δεν το πίστευα ούτε εγώ βλέποντας τα αποτελέσματα το πρωί! Χάρηκα πάρα πολύ γιατί αυτό ήταν το πιο μεγάλο όνειρο της μητέρας μου, ειδικά αυτή η Σχολή που πέρασε. Το ήθελε πάρα πολύ και είμαι ενθουσιασμένη που πέτυχε τον στόχο της».
«Αγχώθηκα, αλλά τα κατάφερα»
«Ξεκινούσα τη δουλειά από τις 9 π.μ. έως 5 μ.μ. σε ένα καφέ στη Σαρπηδόνος. Από τις 5 μέχρι τις 7 μ.μ. έκανα βοηθητικά μαθήματα στην “Πολυδράση” με την κα Βαρανάκη. Από τις 7.15 έως τις 10.45 μ.μ. πήγαινα νυκτερινό Λύκειο. Ο ελεύθερος χρόνος ελάχιστος», μας λέει η Αρτεμις – Μαρία Μαραγκουδάκη. Στην ηλικία των 31 ετών αποφάσισε να κάνει αυτό που ήθελε πάντα, να σπουδάσει δασκάλα. «Ξέχασα βόλτες, ξέχασα τα πάντα. Ζορίστηκα πάρα πολύ, αγχώθηκα περισσότερο, αλλά… τα κατάφερα. Ηθελα καθαρά να περάσω Παιδαγωγικό. Ηταν ένα όνειρο ζωής», τονίζει. Ο άνθρωπος που την παρότρυνε να δοκιμάσει ό,τι δεν έκανε στα 18 ήταν η αδελφή της Χριστίνα. «Αυτή μου έδωσε το κίνητρο και ήταν το παράδειγμά μου γιατί είχε προσπαθήσει και τα κατάφερε και η ίδια. Ετσι πήρα την απόφαση, πήγα δύο χρόνια Εσπερινό Λύκειο με αποκλειστικό στόχο να δώσω Πανελλήνιες», αναφέρει. Για την Αρτέμιδα – Μαρία ο φόβος που είχε όταν ξεκινούσε το σχολείο για κάποια άγνωστα μαθήματα, όπως τα Λατινικά και τα Αρχαία, έγινε τελικά μεγάλη αγάπη. «Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Με βοήθησαν πάρα πολύ οι καθηγητές μου και τους το χρωστάω. Ετσι κατέληξαν τα Λατινικά και τα Αρχαία να είναι τα αγαπημένα μου μαθήματα». Οσο για τη δική της συμβουλή σε όσους έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση με την ίδια: «Ποτέ δεν είναι αργά!».
