Πότε θα έρθει εκείνη η αυγή που θα γενεί το φως της
βάλσαμο για όλες τις πληγές που αιμορραγούν στην γη
να βρει η ζωή τον ίστρο της και τον γλυκό ρυθμό της
στα τάρταρα να βυθιστούν το μίσος και η οργή.
Να στήσει πάλι η προκοπή τον όριον αργαλειό της
και της ειρήνης τ’ απαλό να πλέξει το χαλί
κι η αγάπη το τραγούδι της να αρχίσει το γλυκό της
χορό να στήσουν ξέφρενο της γης όλοι οι λαοί.
Να κατακάτσει ο κουρνιαχτός να λάμψει πάλι η πλάση
που του πολέμου φονικά σύνεργα τον σκορπούν
της καλοσύνης η ματιά στης προσφυγιάς να φτάσει
τις κατοικιές που η απόγνωση και η πίκρα κυβερνούν.
Πλάστη μου στείλε την αυγή με δέος στο ζητάει
η αμαρτωλή και ανάξια στα στήθια μου ψυχή
μ’ αν είναι αμάρτημα βαρύ, συχώρα την, πονάει
κι αν κρίνεις ρίξε κεραυνό και κάψ’ την, την φτωχή.
