Τι σχέση έχει ο Βούδας µε τον Κούδα; Πώς είχε γράψει άραγε ο Μανώλης Ρασούλης αυτούς τους περίεργους στίχους του τσιφτετελιού που τραγούδησε ο Νίκος Παπάζογλου και αγάπησε όλη η Ελλάδα;
Την απάντηση την έδωσε ο συνθέτης Πέτρος Βαγιόπουλος και αποκάλυψε την αστεία και ενδιαφέρουσα ιστορία του τραγουδιού, στην εκποµπή της ΕΡΤ “Μουσικό Κουτί” µε το Νίκο Πορτοκάλογλου και τη Ρένα Μόρφη. Η εκποµπή ήταν αφιερωµένη στον Ηρακλειώτη συγγραφέα, τραγουδιστή και στιχουργό Μανώλη Ρασούλη.
Ο Ρασούλης είχε µεγάλη αγάπη για το ποδόσφαιρο. Έπαιζε µπάλα στα δεύτερα του Ηροδότου και µάλιστα είχε γράψει και τον ύµνο του ΟΦΗ.
Η ιστορία του “Πότε Βούδας” ξεκινάει όταν ο Πέτρος Βαγιόπουλος αγόρασε ένα µικρό µπουζούκι.
Εξερευνώντας το βγήκε το κουπλέ του “Πότε Βούδας, πότε Κούδας”. Έψαχνε το Ρασούλη για να του το παίξει και να του έρθει έµπνευση για τους στίχους, όµως, δεν τον έβρισκε πουθενά. Έκανε τηλεφωνήµατα στο Ηράκλειο, στη Θεσσαλονίκη, σε φίλους, και γνωστούς, αλλά ο Ρασούλης ήταν άφαντος. Παίρνει, λοιπόν, το περιοδικό “Αυγό”, που εξέδιδε τότε ο Ρασούλης, το ανοίγει σε µια τυχαία σελίδα και διαβάζει: «Πότε Βούδας, πότε Κούδας έχω καταλάβει ήδη, Πότε Ιησούς κι Ιούδας, της ζωής µου το παιχνίδι». Του έκανε το κλικ. «Μπράβο αυτογνωσία ο Ρασούλης», σχολίασε και το κράτησε. Μετά έψαξε όλο το περιοδικό προκειµένου να βρει δίστιχα, τα οποία να ταιριάζουν µε το πρώτο. ∆ιαβάζει, λοιπόν, τι έγραψε ο Ρασούλης για έναν γνωστό καλλιτέχνη: «Άκουσες τη συνέντευξη που έδωσε; Ποια συνέντευξη; Όλο ίδια και τα ίδια του µυαλού του ροκανίδια». Το παίρνει κι αυτό. Μοντάζ στίχων κανονικό! Μετά βλέπει µια φωτογραφία του τότε υπουργού Γιάννη Καψή που είχε λίγο πεταχτά µάτια και γράφει ο Ρασούλης από κάτω: «Α, ρε Υπουργέ, άλλο ο ανοιχτοµάτης κι άλλο ο αβγουλοµάτης». Όµως, χρειαζόταν κι άλλα, µε αποτέλεσµα να καταλήξει στο πιο ξεκαρδιστικό. Όπως είπε ο Βαγιόπουλος: «Ο Ρασούλης έµενε σε ένα ηµιυπόγειο, έξω από το παράθυρο του οποίου κάθε πρωί, 7 η ώρα, πήγαιναν οι γειτόνισσες και κουτσοµπόλευαν. Όµως εκείνος που κοιµόταν 4-5 το πρωί τους έλεγε “πηγαίνετε λίγο παρακάτω να µπορέσω κι εγώ να κοιµηθώ”. Όχι µόνο δεν έφευγαν, αλλά του είπαν µια µέρα: “Οι έντιµοι άνθρωποι δεν κοιµούνται τέτοια ώρα, τέτοια ώρα δουλεύουνε”. Το επόµενο πρωί που τον ξύπνησαν βγαίνει ο Ρασούλης χωρίς ρούχα µπροστά τους και τους λέει: “Βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη”. Εκείνες αναστατωµένες τράπηκαν σε φυγή…». Τα ενώνει, λοιπόν, ο Βαγιόπουλος όλα αυτά, έρχεται ο Μανώλης από το Λονδίνο τελικά, τού το βάζει, το ακούει και λέει ενθουσιασµένος: “Αυτό είναι σουξέ!”.
Μάλιστα ο Ρασούλης, είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του πως ο Κούδας τρόµαξε όταν άκουσε στο ραδιόφωνο για πρώτη φορά το τραγούδι, ενώ όταν ρωτήθηκε για την έµπνευση του να “ταιριάξει” τον Βούδα µε τον Κούδα, είχε απαντήσει: «Η ουσία του βουδισµού είναι να παίρνεις τη ζωή σαν παιχνίδι. Ο Βούδας από τη µια πλευρά το δίδασκε αυτό και ο Κούδας από την άλλη δίδασκε το ίδιο, αλλά στο ανθρώπινο επίπεδο: Πως το παιχνίδι είναι η ξανακατακτηµένη παιδικότητα που ονοµάζουµε βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο…».
Να πούµε για την ιστορία πως το περιοδικό “Το Αυγό” ήταν µια εκδοτική προσπάθεια που ξεκίνησε από τον Ρασούλη και τη Βάσω Αλλαγιάννη στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Όπως διαβάζουµε στο www.musicpaper.gr η Αλλαγιάννη έχει πει γι’ αυτό το εκδοτικό εγχείρηµα: «Το πρώτο τεύχος το βγάλαµε το 1979, ήτανε η εποχή που δεν καταφέρναµε να πληρώνουµε ούτε το νοίκι µας, το µόνο που θέλαµε ήτανε να βγάζουµε “Το Αυγό”. Θυµάµαι τα εικοσαύγουστα που κάναµε κάθε χρόνο στην Κρήτη. Ξεκινούσαµε µαζί µε πολλούς αναγνώστες από παντού απ’ όλη την Ελλάδα και κάναµε χάπενινγκ στους δρόµους όλης της Κρήτης. Όπου στη διαδροµή και άλλοι πολλοί µας ακολουθούσαν και έπαιρναν µέρος σε ένα απίστευτο πανηγύρι, από θέατρο δρόµου έως µουσική και τραγούδι. Αναστατώναµε όλη την Κρήτη».
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη
ιστορία µε ρεφρέν!
