Λίγο έλειψε να ξεσπάσει διπλωματικό επεισόδιο ψες βράδυ με την κερά..απειλώντας με πλαγίως να μου κόψει τσι μαλοτύρες κ τα χαμομήλια που μου κάνει τα βράδια..έτσι για να μάθω.
Μα έχεις κι εσύ χεράκια να τα κάνεις είπε, αλλά όχι με ύφος.
Κι όλα αυτά επειδή της έκλεισα την τιβι την ώρα που έπαιζε την τηλεοπτική σειρά “Σασμός”..
Μόλις που είχα αρχίσει να ξεφυλλίζω το βιβλίο “Πότες θα κάμει ξεστεριά”του φίλου συγγραφέα κ ποιητή, Βαγγέλη Θ.Κακατσάκη κι η Κυρά Μαριώ μου έβαλε στο φουλ την τιβι για να ακούσει τι θα πει η Αργυρώ στον Αστέρη..ποιο σιγά να χαρείς τσι λέω ,αυτή τίποτα, μειώνω την ένταση ,την ανεβάζει, ξαναμειώνω το ίδιο..
Ε δεν κρατήθηκα κι εγώ το πάτησα το κομπάκι κι όπου το βγάλει η βράση..
Ξεκίνησα πρώτα από το γλωσσάρι του βιβλίου να θυμηθώ τσι παλιές λέξεις κ μετά να μελετήσω το εξαιρετικό πόνημα του μουσάτου συγγραφέα από το Νίππος Χανίων..
Διαβάσαμε ιστορικές μνήμες κ αναφορές από την Τουρκιά στα μέρη μας, κάτι δικά του λογοτεχνικά όμορφα, κι αυτά που άκουγε από την γιαγιά στα μικράτα του, καθισμένοι δίπλα στην παρασιά, ανάμεσα σε καπνούς κ καψιλίθρες, για τις βαρβαρότητες των Τούρκων στους ντόπιους χωρικούς, για τις τουφεκόβεργες που κρεμούσαν κομμένα κεφάλια και πολλά άλλα θλιβερά.
Η γραφή του είναι μοναδική, με μια μικρή δόση ντοπιολαλιάς.
“Η Μαριγώ η χήρα ήταν η μόνη στο χωριό, που όχι κανίσκια δεν κουβάλησε στον αγά, αλλά ούτε και καταδέχτηκε να πάει στο κονάκι του να τον παρακαλέσει για τον μοναχογιό της”….
Για το βιβλίο του φίλου μας του Βαγγέλη και για το σύνολο του έργου του έχουν μιλήσει με τα καλύτερα λόγια, και του έχουν απονέμει εύσημα, στρατιές δασκάλων κ φιλολόγων συγγραφέων κ ποιητών λογοτεχνών κ ριμαδόρων..
Συγχαρητήρια κι από μας φίλε,που τα λέμε ντρέτα σκέτα,το βιβλίο αξίζει πολλούς παράδες όπως θάλεγε κι ο αφέντης μου, συνέχισε να γράφεις με το ίδιο μεράκι και πάθος, μα τα δέκα πρώτα βιβλία σου ήταν το δύσκολο..τώρα θα πηγαίνει αμοναχό ντου το μολυβάκι σου ζωγραφίζοντας Αγίους.
Με τον ταλαντούχο γραφιά έτυχε να είμαστε συν επαρχιώτες κοντοχωριανοί και πηγαίναμε στο ίδιο γυμνάσιο Βάμου τότε με τα πόδια, και τα βράδια διαβάζαμε σάικα με την ίδια λάμπα πετρελαίου, κ τον ίδιο λύχνο με λάδι, σαν τα γνωστά μας σήμερα καλιτσούνια λυχναράκια.Δύσκολα χρόνια για σπουδές τότε.
Επειδή κι εγώ ψευτο γράφω ανά φεγγάρια ότι μου κατέβει για να ακονίζω το μυαλό μου,ξέρω πόσο κόπο κ πόσο μεράκι χρειάζεται για να βγάλεις ένα γραφτό που να αρέσει πρώτα σ΄ σένα, και μετά στους αναγνώστες σου..φανταστείτε δα να έχεις και την φροντίδα ενός ολόκληρου βιβλίου μέχρι να κυκλοφορήσει στα πέριξ..όσο λιτό και μιτσιαλό κι ας φαίνεται έχει τα άγχη του..ρωτάτε κι εμένα τον εποχιακό συγγραφέα που έβγαλα ένα όλο κι όλο βιβλιαράκι για την πλάκα μου..αλλά πιο βαριά μου φάνηκε η γραφή παρά η τσάπα, όταν σκαλίζω τον κήπο.
Αυτό όμως το μεράκι του ακούραστου δασκάλου τώρα και πενήντα χρόνια σπανίζει στις μέρες μας..να αφιερώνεις τόσο κόπο κ χρόνο γράφοντας άρθρα κ σχόλια στον Χανιώτικο τύπο, βιβλία με ποιήματα, διηγήματα για την ιστορική μνήμη την λαογραφία την ντοπιολαλιά.. κλπ… γεγονός που το δικαιούται επάξια το βραβείο της χρυσής πένας.
Ευχαριστώ Βαγγέλη για τα βιβλία που μου δώρισες και για την αφιέρωση “Στον Γιώργη του “γομαριού” με εκτίμηση στο πρόσωπο και το έργο του”
Χαιρετώ σε κι αγαπώ σε κι εγώ, όπως συνηθίζεις να λες κι εσύ..!!
