Που ανήκομε

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα αιώνιο ζήτημα που διατρέχει τις απόψεις γενεών Ελλήνων και τις ιδεολογίες όλων των ελληνικών κομμάτων. Το αιώνιο ζήτημά μας είναι το πού ανήκομε, στη Δύση ή στην Ανατολή! Ένα άλλο βασικό πρόβλημα που μας διακατέχει εμφανίζεται ως δίπολο ρεαλισμού και λαϊκισμού, ως πρόβλημα ανάληψης ή μη ανάληψης της ευθύνης μας.
Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ανήκομε στη Δύση, δηλαδή στην Ευρώπη είναι συνήθως αυτοί που πιστεύουν στον ρεαλισμό, που απεχθάνονται και απορρίπτουν το λαϊκισμό, είναι αυτοί που αρνούνται ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι. Είναι αυτοί που πιστεύουν σε αυτό που διακηρύσσει ο Καζαντζάκης, ο μεγάλος αυτός συγγραφέας στην «Ασκητική», το ότι ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Καζαντζάκης πιστεύει στο ρόλο του απλού πολίτη, στο ότι οι πολίτες φέρνουν τις μεγάλες αλλαγές.
Είναι γνωστό ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μπήκαμε κυρίως για πολιτικούς λόγους, δηλαδή για λόγους εθνικής ασφάλειας, εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, καθώς και για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας μας. Mπήκαμε ασφαλώς σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, που υποσχόταν, όπως το οραματίζονταν οι πατέρες της Ευρώπης Ζαν Μονέ και Ρομπέρ Σουμάν ότι θα γινόταν η Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης με προοπτική την ευημερία. Έτσι είδαν, παρά τις αρχικές μεταξύ τους διαφωνίες, την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σχέση με την Ελλάδα οι ηγέτες της μεταπολίτευσης Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου. Το ίδιο έκανε και ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος μας έβαλε και στο ευρώ, στην Ευρωζώνη, στην καρδιά της Ευρώπης. Όλοι ακολουθήσανε το ευρωπαϊκό όραμα του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου.
Η σκληρή σημερινή πραγματικότητα δείχνει ότι δεν πραγματοποιήθηκε η Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης, ότι δεν προχώρησε η πολιτική ένωση της Ευρώπης, που θα κατοχύρωνε αυτή την αλληλεγγύη.
Το τραγικό είναι ότι τα ελληνικά αντιευρωπαϊκά κόμματα, όπως και τα αδελφά τους κόμματα της υπόλοιπης Ευρώπης, και έχουμε δυστυχώς μια άτυπη συμμαχία ακροδεξιών και αριστερών κομμάτων, δεν ομολογούν ότι για να φτάσουμε στην αλληλεγγύη χρειάζεται περισσότερη Ευρώπη. Δεν ομολογούν ότι χρειάζεται μεγαλύτερη πολιτική ένωση με περισσότερους κανόνες και με κοινό προϋπολογισμό, αλλά υπόσχονται εξαπατώντας τον κόσμο δήθεν απόλυτη και μέγιστη εθνική κυριαρχία και δήθεν υπερηφάνεια, ενώ υπάρχει ήδη η εθελοντική προσφορά μέρους της εθνικής κυριαρχίας των κρατών για να σχηματιστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση!
Η Μεταπολίτευση έφερε ανάπτυξη και ευημερία στην Ελλάδα χάρις και στα ευρωπαϊκά προγράμματα και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις (Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, αγροτικές επιδοτήσεις, ΕΣΠΑ κλπ). Σήμερα έχουμε τη δομική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού, ο οποίος δρα χωρίς να υπάρχει αντίπαλο δέος, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Όμως η μόνη ένωση κρατών που έχει περιθώρια λόγω της ιστορίας της και της φιλοσοφίας των ανθρώπων της που έχουν απόλυτη πίστη στη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη, που μπορεί να παίξει το ρόλο μιας τρίτης υπερδύναμης και να αλλάξει τη μοίρα των λαών είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτή άλλωστε είναι η απαίτηση των ευρωπαϊκών λαών, που με την πάροδο του χρόνου θα επιβάλλουν τη θέλησή τους.
Πρέπει να εξακολουθήσουμε να ζούμε σε καθεστώς ειρήνης και εμπέδωσης της δημοκρατικής ομαλότητας. Είναι οι προϋποθέσεις της οικονομικής ευημερίας. Φέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια ειρήνης στην Ευρώπη, κατά κύριο λόγο χάρις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Μια πρωτοφανής ειρηνική περίοδος.
Θυμάμαι αυτό τον δύσκολο κόσμο στον οποίο έζησα από τότε που οι Γερμανοί ναζί κάνανε επί 12 ώρες εικονική εκτέλεση στα γυναικόπαιδα του χωριού μου. Έζησα στα παιδικά μου χρόνια και την πείνα και τη δυστυχία της Κατοχής αλλά και την ανάταση της Εθνικής μας Αντίστασης. Έζησα στα εφηβικά μου χρόνια την κατάπτωση του Εμφυλίου Πολέμου και της μετεμφυλιακής περιόδου. Έζησα στην ώριμη ηλικία την καταστρεπτική περίοδο της χούντας, που κατέστρεψε ακόμα και τα εθνικά μας θέματα.
Έζησα στην πολιτική μου διαδρομή από κοντά τις μεγάλες προσπάθειες και τα σπουδαία αποτελέσματα της Μεταπολίτευσης. Είδα και τα σημαντικά λάθη της και τις αμαρτίες ορισμένων ανθρώπων της. Άλλωστε ο καθένας δείχνει με τη ζωή του ποιος είναι.
Όμως τώρα σε μεγάλη ηλικία δεν μπορώ να φανταστώ την πατρίδα μου μόνη και ανήμπορη έξω από το ευρώ, έξω από την ευρωζώνη, έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα πρώτα καταστρεπτικά σημάδια μιας τέτοιας πιθανότητας φανήκανε ήδη στην καθημερινότητα των πολιτών, των ανθρώπων του λαού μας.
Στο Δημοψήφισμα της Κυριακής αποφασίζουμε το που ανήκουμε, χωρίς μίσος και διχασμό, και αναγνωρίζοντας τις καλές προθέσεις και των πατριωτισμό των άλλων.
Κάποτε πρέπει να καταλήξουμε οριστικά που ανήκομε. Ανήκομε στην Ευρώπη. Μέσα στην Ευρώπη θα αγωνιστούμε για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας. ΝΑΙ στην Ευρώπη.