Πού είναι εκείνο το φως, στο βάθος του τούνελ;

» Νομοτελειακά η ανάπτυξη προϋποθέτει επενδύσεις.
Αυτό είναι ένα δεδομένο που αποδέχεται η σοσιαλδημοκρατία και η Ευρωπαϊκή Αριστερά.
Οφείλουμε στην Ελλάδα που ατονεί να διαμορφώσουμε (προσέξτε!) τους όρους αυξημένων επενδύσεων μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης.
Είναι πανθομολογούμενο απ’ όλους τους διανοητές ότι οι έντονες πολιτικές αναμετρήσεις -όπως αυτές που μανιοκαταθλιπτικά ζούμε τελευταία- δημιουργούν αβεβαιότητα.
Οι επενδύσεις διακρίνονται στις ιδιωτικές και στις δημόσιες.
Μοχλοί για την πραγματοποίηση ιδιωτικών επενδύσεων είναι το ασφαλές περιβάλλον, η διαρκής ρευστότητα, οι αναπτυξιακοί νόμοι.
Ο ιδιώτης επενδυτής αναλύει το εσωτερικό πεδίο, τη δυναμική της αγοράς, την απάλειψη της γραφειοκρατίας, τη θετική ψυχολογία που θεμελιώνει το επιχειρείν.
Ο επενδυτής… “δεν προκύπτει” από ευχολογία ή παρθενογένεση.
Οι δημόσιες επενδύσεις, τώρα, φωτοδότης ανάπτυξης σε ένα αβέβαιο οικονομικό κλίμα προκύπτουν από μια στρατηγική συγκρότησης της καταναλωτικής δαπάνης του δημοσίου και παράλληλη ενίσχυση των επενδύσεών του.
Οι δημόσιες επενδύσεις πρέπει ν’ αποκτήσουν κεντρικό ρόλο στην κυβερνητική πολιτική.
Μέσα από τη συγκρότηση των δαπανών προκύπτουν οι εθνικοί πόροι για ανάπτυξη.
Υποψιάζομαι ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί γι’ αυτό μια άλλη πειστική πρόταση.
Σήμερα η Ελλάδα δεν εφαρμόζει μια εθνική στρατηγική επενδύσεων, αλλά αφέθηκε νωχελικά στην “τύρβη” των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.
Αυτή η εγκατάλειψη από το πολιτικό σθένος του εθνικού σχεδίου, σηματοδοτεί και τη συμβολική υστέρηση της χώρας μας για ανάκαμψη.
Κατ’ ουσίαν ελάχιστοι πια πιστεύουν στις δικές μας δυνατότητες.
Από την Ευρωπαϊκή “γαστέρα” προσδοκούν οι κυβερνώντες!
Αυτό όμως δεν είναι πολιτική· είναι μάχη οπισθοφυλακής…
Αρα πρέπει να υπάρξει άμεσα μια εθνική πολιτική που να στηρίζει τις επενδύσεις με τη διαμόρφωση ευνοϊκών συνθηκών και συγκεκριμένα μέτρα.