Πληροφορήθηκα από ανακοίνωση της Ενορίας Αλικιανού στα “Χ.Ν.” για τον πανηγυρικό εορτασμό των 150 χρόνων από το μαρτύριο του Αγίου Γεωργίου Διβόλη του εξ Αλικιανού και με την ευκαιρία αντιγραφώ σχετικό κείμενο από το βιβλίο μου
“Σπήλαια στα Χανιά” έκδοση Νομαρχίας Χανιών 2001:
Δυόμιση χιλιόμετρα από τη γέφυρα του Πλατανιά προς το χωριό Βρύσες Κυδωνιάς, στην αριστερή πλευρά του αμαξιτού δρόμου, είναι χτισμένη η όμορφη εκκλησία ενός Χανιώτη Αγίου, που μαζί με τόσους άλλους, μαρτύρησε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Του νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου του Διβόλη από τ’ Αλικιανού. Ο πατέρας του ιερέας Νικόλαος ήταν γεννημένος στην Φολέγανδρο και η μητέρα του Αικατερίνη καταγόταν από το ιστορικό χωριό Θέρισσο και ήταν Μπουζιανοπούλα το γένος. Ο Γεώργιος είχε ακόμη έναν τυφλό αδερφό και μίαν αδερφή. Με την εντατική ασχολία του στις αγροτικές δουλειές δεν είχε το χρόνο να αποκτήσει μόρφωση, είχε όμως μεγάλο ζήλο να διαβάζει τα συναξάρια των Αγίων και δεν τον έπαιρνε ο ύπνος το βράδυ αν δεν διάβαζε τ’ αγαπημένα του ιερά κείμενα. Νέος, δυνατός και γρήγορος όπως ήταν τον χρησιμοποίησαν οι τοπικοί αρχηγοί κατά την επανάσταση του 1866 να μεταφέρει μηνύματα και γράμματα του αγώνα. Έτσι την Κυριακή 5 Φεβρουάριου του 1867, όταν πολυάριθμα τουρκικά στρατεύματα περικύκλωσαν το χωριό Φουρνές και συνέλαβαν πολλούς κατοίκους μαζί μ’ αυτούς ήταν και ο εικοσάχρονος Γεώργιος και σαν γραμματοκομιστής είχε «ιδιαίτερη» μεταχείριση. Οι συμβουλές, οι πιέσεις και οι απειλές του Μουσταφά Πασσά, του Μπαχρή Αγά και ούτε αυτού ακόμη του Χριστιανού αξιωματικού Χατζημανουήλ Φουγλανάκη, τον μετέπεισαν να απαρνηθεί την πίστη του για να αποφύγει έναν μαρτυρικό θάνατο.
Έτσι αφού του έκοψαν τα αυτιά, τη μύτη, τη γλώσσα, τα χέρια και τα πόδια, του έβγαλαν τα μάτια και τέλος του έκοψαν το κεφάλι και σύμφωνα με την παράδοση το λείψανό του, μαζί με άλλων που θανατώθηκαν πριν από αυτόν, το έριξαν σε απόκρυφο τόπο στην περιοχή του Φουρνέ. Ήταν η 7η Φεβρουάριου του 1867.
Ο νεομάρτυρας αυτός είχε σχεδόν ξεχαστεί μέχρι που ο αείμνηστος και άγιος Ιερέας της περιοχής Μιχαήλ Κυδωνάκης, μετά από επανειλημμένες παρουσιάσεις του Αγίου εις ενοράσεις του, έθεσε έργο της ζωής του να οικοδομήσει τον ναόν του εκεί που του είχε υποδείξει. Έτσι η εκκλησία κτίσθηκε το 1969, κοντά στις Βρύσες Κυδωνίας.
Μια άλλη εκκλησία επίσης χτίσθηκε στον δρόμο από Αλικιανού προς Σκινέ.
Από τότε ήλθε και με βρήκε στην τράπεζα πριν από αρκετά χρόνια για να πάμε κάποτε μαζί να αναζητήσουμε την σπηλαιώδη τρύπα που είχε ριφθεί το άγιο λείψανο του Νεομάρτυρα. Από ασυγχώρητη αμέλεια καθυστερούσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την έρευνα και ο Παπάς δεν έπαψε να έρχεται συχνά να μου το θυμίζει. Όπως μου είχε πει, είχε τη βεβαιότητα ότι τα οστά βρίσκονταν στη Σκυλότρυπα που είναι στα ανατολικά υψώματα πάνω από το Φουρνέ. Δεν γνωρίζω αν είχε πάρει κάποιες πληροφορίες από παλιούς ανθρώπους ή παλιά κείμενα ή όπως και στην περίπτωση της εκκλησίας, είχε κάτι οραματιστεί.
Έτσι κάποτε αναζητήσαμε τη σπηλιά και φτάσαμε ως αυτή. Είναι περίεργο ότι πήγαμε ως εκεί δυο τρεις φορές και όλο κάποιο εμπόδιο τύχαινε για να μην προχωρήσουμε σε έρευνα στο εσωτερικό της. Στην αρχή ήταν φραγμένη με βάτους και έπρεπε να επανέλθουμε με κοπτικά. Την επόμενη φορά, παρότι καλοκαιρία, έπιασε ξαφνική καταιγίδα με κεραυνούς και φύγαμε από το ύψωμα. Την επόμενη με κρεμαστή σκάλα κατεβήκαμε τα λίγα μέτρα ως τον πάτο του κοιλώματος που δεν προχωρούσε πολύ βαθιά αλλά είχε χώματα από τα νερά με την πάροδο των χρόνων. Στην επιφάνεια βρισκόταν σάπιο βρετανικό κράνος και μερικές ιταλικές, μάλλον, χειροβομβίδες που ίσως είχαν πεταχτεί από άτομα που ήθελαν να τις ξεφορτωθούν. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση αλλά διστάσαμε, εκεί στον κλειστό χώρο, να διακινδυνεύσουμε και δεν συνεχίσαμε την έρευνα. Έτσι φύγαμε πάλι άπρακτοι προς μεγάλη λύπη του σεβάσμιου ιερέα.
Με όλα αυτά ίσως, αν ερευνούσαμε σε σωστό τόπο, ο άγιος να μην ήθελε να βρεθούνε ακόμη τα άγια λείψανά του. Ο πατήρ Μιχαήλ εκοιμήθη το 1989 και η υπόθεση μάλλον ξεχάστηκε. Ίσως κάποτε συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια. Το’ όνομα Σκυλότρυπα έχουν πάρει λίγα σπήλαια στην Κρήτη, επειδή έριχναν εκεί οι κάτοικοι της περιοχής ανεπιθύμητα σκυλιά. Κάνω όμως τη σκέψη, στη συγκεκριμένη Σκυλότρυπα, μήπως το όνομα έχει κάποια σχέση με τη ρίψη σ’ αυτό λειψάνων χριστιανών και του Αγίου, που όπως είναι γνωστό οι Τούρκοι ονόμαζαν “Σκύλους”. Μπορεί να ερευνηθεί και αυτό.
