Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ!..

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σε ακούω να φωνάζεις: “Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ!” και με εκπλήσσεις, γιατί θαρρώ πως είσαι και τυφλός και κουφός!
– Σε ακούω να ξαναφωνάζεις: “Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ!” και με εκπλήσσεις, γιατί θαρρώ πως δεν είσαι νοήμων!
– Μα πάλι σε ακούω να φωνάζεις: “Πού να ’ναι ο ίσκιος σου Θεέ!” και με εκπλήσσεις, γιατί δεν ακούς την απόκριση, ούτε και βλέπεις τη σκιά Του μα ούτε θα τη δεις, σαν τούτη δεν υπάρχει!
– Σε ακούω να μου λες: “Πες μου εσύ”, και σε καλώ να έρθεις σιμά μου, μα εσύ προτιμάς να μένεις στην πλάνη της αναμονής στο αγωνιώδες σου ερώτημα…

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ:
… – Σ’ ευχαριστώ που υπάκουσες και πλησίασες να με ακούσεις, που κι εγώ μονολογούσα κάποτε στην ίδια απορία, μα θαρρώ (καλλιεργώντας τα αισθητήρια της ψυχής) βρήκα την απάντηση, που γίνεται στην υστεριά φωνή δυνατή, κραυγή στεντόρεια σαν ήχος σάλπιγγας, που κάνει τα τύμπανα του ανθρώπινου αυτιού να πάλλονται… έτοιμα να σπάσουν…
…Και σε όλα τούτα που θα σου αραδιάσω, είναι έντονη η παρουσία του Θεού!  Αρκεί να τα δεις με τα μάτια της ψυχής και να τα αφουγκραστείς με τα αυτιά της ψυχής, γιατί, όλα τα δημιουργήματα μιλάνε, ακόμη και τα άψυχα…. Τούτα ειδικά μιλάνε με τη σιωπή τους για τον προορισμό της ύπαρξής τους, αρκεί να τα προσεγγίσεις… να τα δεις με αγάπη… να αφουγκραστείς με ευλάβεια τη “φωνή της σιωπής” τους… Μην ψάχνεις τη σκιά Του λοιπόν –αν κυριολεκτείς- δεν θα τη βρεις καθώς το πνεύμα το άϋλο, σκιά δεν έχει!  Αλλά, τι να την κάνεις τη σκιά, σαν είναι έντονα αισθητή η θεϊκή η παρουσία;
Μα σαν δεν είσαι έτοιμος για τέτοια προσέγγιση, και για να μη μένεις στο σκότος του εναγώνιού σου ερωτήματος, άκουσέ με προσεκτικά:
Άκου λοιπόν, αδερφέ:
– Ακούω το χώμα να μου λέει: “Εγώ είμαι η μήτρα και ο τάφος σου, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος σου, και θα υπάρχω μέχρι να σβήσουν τα αστέρια και ο ήλιος να γίνει στάχτη!”.
– Ακούω τα αστέρια να μου λένε: “Εμείς είμαστε η απόδειξη του ύψιστου μεγαλείου της Δημιουργίας, εμείς στείλαμε ένα αδερφό μας εκείνη τη νύχτα στη Βηθλεέμ και θα υπάρχουμε μέχρι το ίδιο αστέρι να σημάνει τον δεύτερο ερχομό Του και το τέλος το δικό σου, χωμάτινε αδερφέ!”.
– Ακούω τον ήλιο να μου λέει: “Εγώ είμαι η αρχή και το τέλος της ύπαρξής σου γήινε μονόδρομε διαβάτη, και θα φύγουμε κάποτε μαζί… γιατί χωρίς εμένα, δεν ζεις κι εσύ!”.
– Ακούω τη Σελήνη να μου λέει: “Δεν βρέθηκα σε τυχαία περιπλάνηση στις ουρανίσιες στράτες… μένω γα να δίνω φως στο γήινο πέρασμά σου τη νύχτα σαν αποσυρθεί ο αδερφός μου ο ήλιος, και θα υπάρχω μέχρι να με προστάξει Εκείνος που μου έδωσε το φως… Και σαν χαθώ εγώ, θα χαθείς κι εσύ χωμάτινε αδερφέ!”.
– Ακούω τον ήχο των ουράνιων σωμάτων σαν διανύουν την τροχιά τους σε μια μελωδική μουσική των σφαιρών του Πυθαγόρα, που ύμνησε ο μύστης Γκαίτε στα ποιήματά του στο έργο του “Φάουστ”. Ακούω τη μουσική αυτή, που μου δείχνει τη θαυμαστή αρμονία των Ουράνιων Κόσμων…και σιωπώ, μαγεμένος!… Και νοιώθω μικρός, ελάχιστος… ένα μικρό “εγώ”!
– Ακούω το νερό της πηγής να μου λέει: “Εγώ είμαι η αιτία της ύπαρξής σου, είμαι μέρος τη ύπαρξής σου και θα υπάρχω μέχρι η μάνα μου η βροχή να μου δίνει ζωή! Όταν θα πάψω να υπάρχω, θα χαθείς κι εσύ… σιαμαίοι οργανικά και υπαρξιακά!”.
– Ακούω τη βροχή να μου λέει: “Είμαι η ευλογία που συντηρεί τον πλανήτη!”.
– Ακούω τα φυτά να μου λένε: “Εμείς σου δίνουμε το οξυγόνο για τα πνευμόνια σου και τα γεννήματα από τα σπλάχνα μας. Δεν φυτρώσαμε τυχαία στον πλανήτη… για σένα ζούμε… Και όσο υπάρχουμε εμείς, θα υπάρχεις κι εσύ! Σκέψου το, γιατί είσαι σκληρός μαζί μας, χωμάτινε αδερφέ!”.
– Ακούω τα ζώα –χωρίς διάκριση- να μου λένε: “Δεν βρεθήκαμε τυχαία στον πλανήτη… Υπάρχουμε και υπάρχεις κι εσύ. Και όταν χαθούμε, θα χαθείς κι εσύ, σκληρέ αφέντη, χωμάτινε αδερφέ!”.
– Ακούω τις ψυχές των πρωτοφευγάτων να μου λένε: “Είσαι δόκιμος στον Αισθητό Κόσμο. Η ζωή, αιώνια συνεχίζεται στον Κόσμο τον Υπεραισθητό. Για τούτο, πρόσεξε τη στάση ζωής σου, στον Κόσμο που πορεύεσαι προσωρινά!”.
– Ακούω τον άνθρωπο να μου λέει: “Είμαστε αδέρφια… ανάγκη υπαρξιακή η αγάπη, η συντροφικότητα… αλλιώς, θα χαθούμε… και θα χαθούμε οριστικά!”.
– Ακούω την πάλη των κακών και των καλών πνευμάτων, που πασχίζουν να προσεταιριστούν –καθένα για λογαριασμό του- την ψυχή μου… κι εγώ, κλείνω με κερί “τ’ αυτιά” τούτης της ψυχής, στα καλέσματα των πονηρών πνευμάτων!…

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ
… – Με ρωτάς πώς τα απέκτησα όλα τούτα που σου αράδιασα…                    Με προσπάθεια εναγώνια να μυηθώ και να γνωρίσω με τις αισθήσεις της ψυχής, τον Υπεραισθητό Κόσμο που μας περιβάλλει… προσπάθεια ίδια κι απαράλλαχτη με εκείνη της εκ γενετής τυφλής και κωφάλαλης Ελεν Κέλερ, που μη γνωρίζοντας καν την όψη και τους ήχους του Αισθητού Κόσμου στον οποίο ήρθε να ζήσει, μπόρεσε να τον γνωρίσει με τα μάτια της ψυχής της, και να τον υμνήσει στα απαράμιλλα λογοτεχνήματά της…
– Με ρωτάς και για τους άθεους… και σου απαντώ αβίαστα: “Είναι ένθεοι κι ας μην το ξέρουν ή ας μην θέλουν να διασύρουν την άποψή τους… την ύστατη στιγμή θα αποκαλυφθούν!”
– Αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου… ελπίζω, κάπως να το μπόρεσα!…
*γεωπόνος – συγγραφέας