Πού να βρεις τη χριστουγεννιάτικη χαρά;

Μέσα στην άκρα ταπείνωση γεννάται ο Χριστός. Γεννάται στο σπήλαιο – στάβλο μέσα στην αθλιότητα και στη βρωμιά. Αυτό το βρωμερό μέρος γίνηκε «το πρώτο δωμάτιο του μοναδικού Αγνού ανάμεσα σ’ αυτούς που γέννησαν γυναίκες» (Τζ. Παπίνι). Και θα συνεχίσει με όλη την τραγικότητα της πραγματικότητος: «Ο Υιός του Θεού που έμελλε να φαγωθεί από τα ζώα που ονομάζονται άνθρωποι, είχε για κούνια του μια φάτνη, όπου τα ζώα μασούν τα εξαίσια λουλούδια της ανοίξεως… Στη γη, πρόσκαιρο στάβλο χοίρων, που όλοι οι καλλωπισμοί και τ’ αρώματα δεν μπορούν να κρύψουν την κόπρο του, παρουσιάσθηκε μια νύχτα ο Ιησούς, γεννημένος από μίαν ακηλίδωτη Παρθένο αρματωμένος με μόνη την Αγνότητα». Ετσι ήλθε ο Χριστός και έτσι “φιλοξενήθηκε” κατά τη Γέννησή Του. Και έτσι, δυστυχώς, τώρα και πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια “τιμάται” και “δοξάζεται” από τους περισσότερους “Χριστιανούς”! Χριστός και Χριστούγεννα έξω και μακριά απ’ Αυτόν και το θείο γεγονός της Γεννήσεως. Είναι μεν τα Χριστούγεννα «Μητρόπολις των Εορτών» (Ι. Χρυσόστομος), ωστόσο, όμως και ο τεχθείς Χριστός και η Γέννησή Του βρίσκονται πολύ μακριά από τη ζωή μας. Και είναι πρώτος αίτιος ο ίδιος ο άνθρωπος. Είναι ο ίδιος το πρώτο εμπόδιο του αληθινού εορτασμού και της βιώσεως των Χριστουγέννων. Εκείνος εξέπεσε. Εκείνος προτίμησε την απο-χριστοποίησή του. Εκείνος προσκύνησε και προσκυνά, τα είδωλα και όχι τον Χριστό. Εκείνος ελάτρευσε και λατρεύει τη σάρκα και την ύλη, τα αξιώματα και τις πρωτοκαθεδρίες. Το ξέρω ότι υπάρχουν και άλλα εμπόδια για τον επάξιο εορτασμό της Θείας Γεννήσεως όπως οι συνθήκες της ζωής, η φτώχεια, η πλούσια κοινωνική αδικία, οι επεκτατικοί πόλεμοι κι ας βαπτίζονται αλλιώς, η πείνα, το ανθρώπινο εμπόριο – δουλεμπόριο, το εμπόριο της εισαγόμενης πορνείας, τα ναρκωτικά, η τοπική και διεθνής τρομοκρατία, η διάψευση των ελπίδων, ιδίως των νέων, από τους πολιτικούς, η ανασφάλεια και η παντελής έλλειψις προστασίας του πολίτη. Οι εκκλησιαστικές “αντιπαραθέσεις” και τόσα άλλα, τοις πάσι γνωστά… Επειτα, οι κακίες, τα πάθη, οι αντιπαλότητες, ο εφήμερος έρωτας και ο κατακλυσμός των διαζυγίων. Η ατίθαση ακρίβεια των αναγκαίων καταναλωτικών αγαθών. Οι μισθοί, προπαντός οι συντάξεις πείνας, παρά τις τυμπανοκρουσίες για οικονομικά “θαύματα”(!)… Και δεν φθάνει μόνο αυτός ο εμπαιγμός, αλλά μας εξαπολύουν κάτι “μηνύματα” οι πάσης φύσεως άρχοντες, που, αν κατεβαίναμε εκείνη τη στιγμή από τον ουρανό, θα είχαμε την εντύπωση ότι προσγειωθήκαμε στον Παράδεισο! Θα έπρεπε να υπήρχε έστω κάποια στοιχειώδης σοβαρότης και κάποιος επίσης σεβασμός προς τον πολίτη, ο οποίος δυστυχώς δεν θα ξυπνήσει ποτέ… Χριστούγεννα, ημέρα χαράς: Μα πού να τη βρεις που στην παίρνουν μέσα από τα χέρια σου. Πού να τη βρεις που καταντήσαμε ένα σφαγείο, σφαγείο ελπίδων, σφαγείο αξιοκρατίας, σφαγείο εκμεταλλεύσεων, σφαγείο οραμάτων και αγώνων για κάποια καταξίωση και για κάποια θέση εργασίας με την αναρίθμητη στρατιά των ανέργων και τα αλλεπάλληλα κλεισίματα επιχειρήσεων και καταστημάτων. Ουρές τα εμπόδια και όμως “πανηγυρίζουμε”! Βεβαίως, πανηγυρίζουν οι έχοντες και κατέχοντες, οι αυλοκόλακες και οι αεριτζήδες. Ομως, οι αληθινοί Χριστιανοί και αυτοί κατ’ απόλυτη πλειοψηφία, είναι οι πτωχοί και οι άσημοι, που ζουν τα αληθινά Χριστούγεννα παρ’ όλα τα εμπόδια που ορθώνονται μπροστά τους. Βασική τροφή τους είναι η πίστη και η αγάπη τους προς τον Θεό. Δεν τους συγκινεί ο “κόσμος”, τα κοσμικά, ο λούστρος, οι βιτρίνες και τα μάταια αξιώματα (Εβρ. 11, 38). Ζούνε και μοιράζονται την Αγια Απλότητα. Την Αγια Ταπείνωση, γνήσιοι και διαμάντια, προσκυνητές του φτωχού και Ταπεινού Βρέφους της φάτνης της Βηθλεέμ. Δεν ζουν για τον εαυτό τους, ζουν για τον Χριστό και ζει ο Χριστός μέσα τους (Γαλ. 2, 20). Ζώντες για τον Χριστό, ζουν και για τους συνανθρώπους τους (Μαρκ. 12, 31). Και τους αγαπούν ειλικρινά και ταπεινά. Χωρίς διαφημίσεις και τηλεοράσεις… Χωρίς πονηρίες και υστεροβουλίες. Χωρίς ειρωνείες και παχυλά λόγια. Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν εμπόδια για να αγαπήσουν τον Χριστό και τον πλησίον του (Φιλιπ. 4, 13). *θεολόγος – τ. λυκειάρχης