Μέρος 12o
Δεν αλλοιώνεται το συμπέρασμά μας στο τελευταίο σημείωμά μας ότι επιδεικνύεται μία μετατόπιση του κινδύνου προς τις ελληνικές πορτογαλικές και ιταλικές τράπεζες, που είναι δεύτερης σημασίας σε σχέση με τον εντοπισμό και την κριτική από το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ότι η βασιλεία και η Ε.Κ.Τ. δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αλλού είναι το πραγματικό πρόβλημα και άλλες είναι οι επιπτώσεις, όχι μόνο για την ευρωζώνη, αλλά για ολόκληρη την Ε.Ε.
Η ανάληψη υπερβαλλόντων κινδύνων από τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν έντονο αίσθημα ανηθικότητας έναντι των Ευρωπαίων πολιτών και δεν βλέπω καμιά διάθεση από κανένα να πει έστω και για την τιμή των όπλων, μία κουβέντα. Η ανηθικότητα έγκειται κυρίως στην οικονομική ευρωστία, στην οποία στηρίζονται τα κράτη στα οποία ανήκουν
Πρόκειται για ένα αίσχος, για μία διαρκή ντροπή που θα παραμείνει εντελώς μελανό σημάδι στη δική μου συνείδηση, έστω και αν απομείνω ο τελευταίος ευρωπαίος πολίτης που θα ορθώνει το ελαχιστότατο ανάστημά του για να βροντοφωνάζει:
1. Πρώτα ήρθατε και είπατε ότι πρέπει να δεχθούμε τοποτηρητές, που μας τους επιβάλατε.
2. Κατόπιν, μας είπατε ότι θα ανακεφαλαιοποιήσουμε τις τράπεζές μας, με δικά μας λεφτά, τα χρεωθήκαμε, αλλά οι τοποτηρητές σας, που τους ψηφίσαμε, αφού άλλα μας έλεγαν και άλλα έκαναν την επομένη, άφησαν τους ίδιους μικροκεφαλαιούχους να παίζουν μπάλα με τα δικά μας κεφάλια. Και τουλάχιστον αν υπηρετούσαν την ελληνική οικονομία, τουλάχιστον ως προς τη δανειοδοτική τους υποχρέωση, θα ήταν ένα ενδεχόμενο σημάδι θετικής αντιμετώπισης του προβλήματος. Φευ!
3. Μας στερήσατε πλήρως τη δυνατότητα με την προσαρμοσμένη στα δικά σας δεδομένα ανάλυση κινδύνων και στρες τεστ να μας παρέχουν τραπεζικές υπηρεσίες και δάνεια, νεκρώνοντας και το υπόλοιπο της οικονομίας, όσο δηλαδή δεν είχε νεκρωθεί.
4. Ταυτόχρονα οι δικές σας τράπεζες, γίγαντες με πήλινα πόδια δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να μεγεθύνουν τους τραπεζικούς κινδύνους, αναθεωρώντας προς τα πάνω τα ποσοστά μόχλευσης, γνωρίζοντας ότι θα υπάρξουν λεφτά των φορολογουμένων, αν κινδυνεύσει το… σάπιο τους οικοδόμημα!
Τέτοια αναλγησία δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα δω. Αν οι απόψεις μου αυτές στηρίζονται στα όσα ήρθαν στη δημοσιότητα τις τελευταίες εβδομάδες, φαίνεται πως ο ύστερος καπιταλισμός [1] προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς.
Διότι:
1. Το ρεπορτάζ ξεμπροστιάζει το Λουξεμβούργο και τις μυστικές συμφωνίες επί Ζαν Κλόντ Γιούνγκερ, που έβαλαν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα, από τη νέα του θέση ως προέδρου της εκτελεστικής εξουσίας της Ε.Ε., ήτοι της Κομισιόν.
Το σημείο αυτό θα αναλύσουμε ευθύς αμέσως.
2. Ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν έχει στους στόχους και στα οράματά του (αυτά μας έλειπαν! τα οράματά του!) να επενδύσει 315 δισ. € για την ανάπτυξη στην Ε.Ε.! Και το σημείο αυτό θα αναπτύξουμε αμέσως μετά το ανωτέρω σημείο.
Δεν μπορεί όμως να μην κατανοούν ότι αυτά που κάνουν είναι ανήθικα, ότι δεν έχουν καμιά σχέση με την Ε.Ε., ότι δε στηρίζονται σε κανένα άρθρο, καμιάς από τις πολλές συνθήκες που δημιούργησαν την Ε.Ε. Παράλληλα, κανείς δε λέει το αυτονόητο, που στηρίζεται στην καταστροφική μανία των δανειστών μας, οι οποίοι, αφού δημιούργησαν τις συνθήκες σοβαρού πισωγυρίσματος της ελληνικής οικονομίας, αλλά και άλλων, πολλών οικονομιών της Ε.Ε., τώρα προσπαθούν να βρουν λύσεις. Ούτε νόμιμα πράγματα, ούτε ηθικά! Ας παρακολουθήσουμε τον κατήφορο στον οποίο έχει περιέλθει η Ε.Ε.
Ο κ. Γιούνγκερ, πρωθυπουργός και υπουργός οικονομικών του Λουξεμβούργου την τελευταία δεκαετία, συνήψε σειρά συμφωνιών (από το 2002 μέχρι το 2010) με μεγάλους ομίλους πολυεθνικών που δρουν στην Ευρώπη, με στόχο να αποφεύγουν τη φορολόγηση στις χώρες που είναι εγκαταστημένες φοροδιαφεύγουσες επιχειρήσεις. Οι επιχειρήσεις αυτές έχουν συστηματικά αποφύγει την καταβολή φόρων για τα επιμέρους προϋπολογισμούς των διαφόρων κρατών μελών της Ε.Ε. και, με τη βοήθεια του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου »[2].
Ταυτόχρονα, οι Βρυξέλλες έπρεπε να αναγκάσουν τις χώρες, όπως η Ισπανία, η Γαλλία και η Ιταλία, για τη μείωση των κοινωνικών παροχών και των δαπανών για την εκπαίδευση και την υγεία. (…), άσε τι συμβαίνει με άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία και η Ελλάδα! Δεν μπορούμε να βρούμε καμία πολιτική αιτιολόγηση για αυτήν την περίπτωση. Από την αρχή της θητείας του, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχει χάσει κάθε αξιοπιστία.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η γερμανική εφημερίδα “Frankfurter Rundschau” [3] αναφέρει ότι την κατάσταση αυτή είχε υιοθετήσει ο ίδιος ο Γιούνγκερ και βέβαια, τόσο η κυβέρνηση του Λουξεμβούργου, όσο και ο σύμβουλος της η γνωστή εταιρεία συμβούλων Pricewaterhouse Coopers διατείνονται ότι «τα πάντα είναι νόμιμα». Νόμιμα, ίσως, ηθικά όμως με τίποτα δε μπορεί να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο.
Ο γερο-λύκος αυτός ως Πρόεδρος της Επιτροπής θα πρέπει να “τιμωρεί” την Ελλάδα, για παράδειγμα, γιατί κερδίζει πάρα πολύ λίγα χρήματα, ενώ οι δαπάνες προς τους δανειστές της είναι πολύ υψηλές! Μα πώς να κερδίσει η Ελλάδα, αφού όλες οι δράσεις και οι πολιτικές λιτότητας της επέβαλαν αυξήσεις σοβαρές στην ανεργία, μηδενική ρευστότητα και όλα τα άλλα που τα έχουμε και χιλιοαναλυμένα και χιλιοειπωμένα! Μέρος της πραγματικής και ταυτόχρονα ανήθικης αυτής κατάστασης έδωσε και η ελβετική εφημερίδα Le Courrier [4], η οποία με άρθρο της στις 7 Νοεμβρίου 2014 αναφέρει ότι η υπόθεση αυτή μπορεί να δώσει την ευκαιρία να διορθωθεί ολόκληρο το οικονομικό σύστημα και να καταστεί δικαιότερο. Μάλιστα αναφέρει ότι δεν πρόκειται για φορολογικό παράδεισο, αλλά πρόκειται περί διαρθρωτικού προβλήματος.
Ως εκ τούτου, θα πρέπει να αναμένουμε ότι όσοι ζουν από αυτές τις προσοδοφόρες τεχνικές βελτιστοποίησης φόρου θα βρουν γρήγορα μια εναλλακτική λύση για να εκμεταλλευτούν. Πρόκειται για την πλέον άγρια μορφή καπιταλισμού. Ακόμα και χώρες αφοσιωμένες στην ορθοδοξία της ελεύθερης αγοράς βλέπουν ότι υπάρχει πρόβλημα. Στο όλο ζήτημα δόθηκε η ονομασία LuxLeaks και οι Βρυξέλλες με τον Γιούνγκερ ελπίζουν να αναβιώσουν την ιδέα ενός ευρωπαϊκού φόρου επί των επιχειρήσεων, φαίνεται να δήλωσε στις 20/11/2014 η Μαργαρίτα VESTAGER, Ευρωπαία Επίτροπος Ανταγωνισμού.
Τη συνέχεια στο τεράστιο αυτό θέμα ηθικής, που κανένας δεν θέλει να δει στο πραγματικό του μέγεθος θα δούμε στο επόμενο σημείωμά μας, αφού σημειώσουμε, ως συμπέρασμα ότι σωστά η ελληνική κοινωνία έκρινε πριν μερικά χρόνια έναν υπουργό της τότε κυβέρνησης που διατεινόταν ότι όσα έκανε ήταν νόμιμα, αλλά αυτό του στοίχισε την καριέρα του, γιατί το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό…
[1] Ο «Ύστερος Καπιταλισμός» Ερνέστ Μαντέλ – 1981) εξετάζει την μεταπολεμική περίοδο του καπιταλιστικού συστήματος δηλαδή τη δεύτερη φάση του ιμπεριαλισμού (η πρώτη φάση ονομάζεται «κλασικός ιμπεριαλισμός»).
Προσφέρει μια μαρξιστική ερμηνεία της ιστορίας του καπιταλισμού στον 20ό αιώνα με βάση τους νόμους κίνησης του κεφαλαίου που ανακάλυψε και διατύπωσε στο «Κεφάλαιο» ο Μαρξ. Ταυτόχρονα δίνει μια μαρξιστική ερμηνεία των αιτιών γένεσης, των βασικών χαρακτηριστικών και των εγγενών ορίων, του μακρού μεταπολεμικού κύματος ανάπτυξης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας.
[2] http <http://www.rp.pl/> ://www.rp.
