Μέρος 19ο
Νέοι οικονομικοί νόμοι, νέες συνθήκες και νέες εξελίξεις δίνουν ένα χρώμα έντονης αμφισβήτησης στις παγκόσμιες εξελίξεις και δείχνουν ότι τα αδηφάγα κέντρα κραταιότητας του κεφαλαίου συμβιβάζονται πλέον με την ιδέα να μειωθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, αλλά με θύματα τούς ήδη φτωχούς πληθυσμούς!
Στο προηγούμενο σημείωμά μας σημειώναμε ότι «τώρα θα φανεί περισσότερο πώς οι πλούσιες χώρες της Ε.Ε. παγιδεύτηκαν στα δικά τους όνειρά και χρησιμοποίησαν εσφαλμένα, όπως το καταστροφικό για τη χώρα μας, και όχι μόνο, μοντέλο της λιτότητας»! Στα ίδια πλαίσια και η ξαναζεσταμένη σούπα του Grexit, δηλαδή της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ!
Για τα αναγραφόμενα στην ανωτέρω λεζάντα, υπενθυμίζω ότι σε πρόσφατη ομιλία της στο Κοινοβούλιο της χώρας της, η κυρία Μέρκελ είχε πει για τη χώρα μας ότι, αν θέλουμε την αλληλεγγύη της, θα πρέπει να είμαστε φρόνιμα παιδιά και να τηρούμε τις υποχρεώσεις μας. Η αθλιότητα των όσων είπε, φαίνεται από το ότι ακόμη και σήμερα -και δε θα καθησυχάσει ποτέ πλέον ο σχετικός θόρυβος- η ίδια αυτή καγκελάριος γνωρίζει πολύ καλά ότι η χώρα της οφείλει το αναγκαστικό δάνειο και μαζί με αυτό και τις αποζημιώσεις, παρά τα… προληπτικά μέτρα που πήραν όταν ενώθηκαν εκ νέου οι δυο Γερμανίες.
Δημοσίευμα της Der Standard για τις γερμανικές αποζημιώσεις 26/12/2014 κάνει εκτενή αναφορά στις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα, κυρίως από το αναγκαστικό δάνειο, αλλά και από τις πολεμικές αποζημιώσεις για την επί 3,5 χρόνια ναζιστική κατοχή, με αφορμή την επικείμενη κατάθεση της σχετικής εμπιστευτικής έκθεσης, από την ειδική ομάδα εργασίας στον υπουργό Οικονομικών.
Η αυστριακή εφημερίδα αναφέρει έναν δεκαπενταψήφιο αριθμό, δηλαδή 1,5 τρισεκατομμύρια δραχμές που αφαιρέθηκαν και είναι καταγεγραμμένα στην Τράπεζα της Ελλάδας, ως καταναγκαστικό δάνειο, το οποίο απέσπασαν τον Μάρτιο του 1942 από τους Έλληνες, το γερμανικό Ράιχ και η Ιταλία. Σημειώνει επιπλέον πως οι υπάλληλοι σε αυτούς τους υπολογισμούς τους δεν συμπεριέλαβαν καν τα δισεκατομμύρια δραχμών που ήταν τα μηνιαία έξοδα των κατοχικών δυνάμεων, ενώ, όπως παρατηρεί, το δάνειο παραμένει ανοικτό και υπάρχουν οι υπογραφές των κατακτητών που μάλιστα λίγο πριν από το τέλος του Πολέμου είχαν πληρώσει δύο δόσεις του, κάτι που αποδεικνύει πως επρόκειτο για ένα δάνειο [1]. Σημαντική η προσπάθεια του ευρωβουλευτή Μανώλη Γλέζου, καλογραμμένη μονογραφία του πρώην υπουργού κ. Ν. Χριστοδουλάκη για το ίδιο θέμα.
Η χώρα μας έχει μπει σε προεκλογική περίοδο, με μάλλον προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, την αλλαγή από το καθεστώς της υποτέλειας που την οδήγησε η διακυβέρνηση της χώρας, ήδη από το 2009. Οι άοκνες προσπάθειες των αναρριχητών στην εξουσία δεν θα μπορέσουν πλέον να ανακόψουν την πορεία προς τις εκλογές και παρά τις επιβεβαιωμένες προσπάθειες των φίλιων προς το καθεστώς «συστημικών» καναλιών, δεν επηρεάζονται πλέον οι ελληνικές ψήφοι, δεδομένου ότι η βαθμιαία φτωχοποίηση ευρέων στρωμάτων του λαού δεν μπορεί πλέον να πάει πιο μακριά! Έτσι, το πρόβλημα των ερχόμενων εκλογών πρέπει να παίζεται σε ένα μικρό κομμάτι των ψηφοφόρων που είναι το τελευταίο μέρος της μεσαίας τάξης που δεν έχει καταστραφεί πλήρως, αλλά μερικώς. Για το τμήμα αυτό, που θα διαδραματιστεί ισχυρός αγώνας από εκείνους που θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία, αλλά και από εκείνους που θέλουν να έρθουν στην εξουσία, χρησιμοποιείται θετικά ή αρνητικά το ότι κινδυνεύει η Ελλάδα να βγει από το ευρώ και αυτό θα σημάνει και την κήρυξη σε πτώχευση της χώρας μας, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν εκείνοι που θέλουν να παραμείνουν στην εξουσία.
Τίποτα δεν είναι περισσότερο αναληθές από το επιχείρημα αυτό, για όποιον έχει διαβάσει ορισμένα από τα προηγούμενα σημειώματα που έχουμε την τιμή να δημοσιεύουμε από τις στήλες του παρόντος εντύπου. Την ώρα που νέα κράτη μέλη εισέρχονται στο ευρώ, δε νοείται να φεύγουν άλλα, και μάλιστα… άνευ επιπτώσεων!
Πρέπει να γίνει πεποίθηση ότι η είσοδος και η έξοδος μιας χώρας από ένα νόμισμα, για το οποίο έχουν γίνει τα μύρια όσα, δεν είναι και το ευκολότερο για τους χειριστές κυβερνήτες, είτε εκείνων που είναι μέσα, είτε εκείνων που όντας μέσα, φοβούνται να μη βγουν έξω! Μάλιστα, μιας και μίλησα για «συστημικά κανάλια», ας θυμηθούμε και τις «συστημικές τράπεζες», όπου τουλάχιστον αυτές τις εξυγιάναμε! Ένας ισχυρός κλυδωνισμός στο ευρώ, ίσος με την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, δεν μας είπανε πώς θα τον αντιμετωπίσει η μεγαλύτερη και φοροδιαφεύγουσα τράπεζα της Ευρώπης, η γνωστή και μη εξαιρετέα Ντώϋτσε Μπανκ, που είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια! Θα θυμούνται οι αναγνώστες προηγούμενου σημειώματός μου ότι υποστήριξα, με βάση τα γνωστά στην αγορά στοιχεία, ότι η τράπεζα αυτή έχει προβεί σε μοχλεύσεις υπερτριπλάσιες από τις θεσμοθετημένες με βάση τους κανόνες της Βασιλείας (της ελβετικής πόλης και όχι του ομώνυμου ξεπερασμένου καθεστώτος), με το επιχείρημα ότι ο Γερμανός φορολογούμενος θα πληρώσει αν χρειαστεί και 70 και 200 δισ. ευρώ και όσα χρειαστούν, προκειμένου να μην πτωχεύσει η υπερτράπεζα αυτή!! Ποιος λογικός άνθρωπος, Ευρωπαίος πολίτης θα πει να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, αν η νέα πολιτική ηγεσία που ανέλθει στην εξουσία και πάρει πραγματικά τα ηνία στα χέρια της, πει το αυτονόητο, δηλαδή, «ελάτε εταίροι μας, να δούμε πως μπορεί να γίνει και τα λεφτά σας να μη χάσετε και εμείς να σταματήσουμε την εθνική εξαθλίωση των ευρέων μαζών του πληθυσμού μας.
Ποιος είναι ο άφρων Ευρωπαίος πολιτικός που για λίγα δισ. ευρώ, που ενδεχομένως θα χρειαστούν για να μην υπάρξει πιστωτικό γεγονός με βάση την Ελλάδα, θα πάρει τα ρίσκα να τινάξει ένα οικοδόμημα στον αέρα;
Ας σοβαρευτούμε όλοι μας, και εκείνοι που πρόκειται να φύγουν από την εξουσία, διότι δε ζήτησαν το αυτονόητο και επέτρεψαν μεγάλη φτωχοποίηση του λαού μας και εκείνοι που πρόκειται να ανέλθουν στην εξουσία να ξεκαθαρίσουν ότι και στο ευρώ θα παραμείνουμε και δε θα πτωχεύσει η χώρα. Δεν επιθυμώ σήμερα να παρατείνω την αναφορά μου στην επιχειρηματολογία περί του ότι δε θα βγει η χώρα μας από το ευρώ, αντίθετα, θα προϊδεάσω τον αναγνώστη μας, ότι στο επόμενο σημείωμά μου, θα δώσω όλη την προσοχή στο σοβαρό θέμα της επιχειρηματολογίας για την ανάπτυξη και τους άξονες που πρέπει να τεθούν άμεσα στο τραπέζι, ώστε η νέα κυβέρνηση να μπορέσει να προβεί στην αναθεώρηση του επαχθούς και μη δυναμένου να συνεχιστεί δημόσιου χρέους, με σοβαρό τρόπο και δημόσια διαφάνεια στη διαπραγμάτευση.
