Πού πάει η Ευρωπαϊκή Ενωση;

Μέρος 22ο
Η ανάλυση που μπορεί να γίνει για την κατάσταση στη χώρα μας  δείχνει ότι η τάση των Ευρωπαίων αναλυτών αντιστράφηκε την τελευταία εβδομάδα και αρχίζουν πλέον να αναγνωρίζουν αυτό που ο ελληνικός λαός γνωρίζει πολύ καλά: Την αποτυχία της συγκυβέρνησης που έχει οδηγήσει τη χώρα στα πρόθυρα της καταστροφής.
Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι αναφέρονται σήμερα στο ότι όποιος και να είναι ο επόμενος κυβερνήτης, η πτώχευση της χώρας δεν εξαρτάται από τις εκλογές, αλλά από την αρνητική πορεία που την οδήγησαν η άκαμπτη στάση του δίδυμου Μέρκελ – Σόιμπλε και οι τοποτηρητές τους που την εφαρμόζουν νυχθημερόν!
Οι Ευρωπαίοι αναλυτές γνωρίζουν καλά και έχουν κατά νου ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με την άσκοπη, άκαμπτη και αντιαναπτυξιακή λιτότητα (τα 3 Α), για να μην προσδώσουμε άλλο επίθετο στη λέξη αυτή! Ενώ οι Αμερικάνοι εξέδιδαν αβέρτα δολάρια για να στηρίξουν την κατανάλωση και να δώσουν μια επανεκκίνηση στην οικονομία τους, πράγμα που το κατάφεραν, οι Ευρωπαίοι περιχαράκωναν τον πλούτο των λίγων και ρήμαζαν τις δικές τους οικονομίες με μηχανισμούς, αποφάσεις και τερτίπια που κανείς πλέον δεν είναι σε θέση να βάλει σε μια τάξη.
Και για να μην το ξεχνούμε, κιόλας, έβαλαν και τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Ο αρχιμάγειρας της φοροαποφυγής έγινε και πρόεδρος της Κομισιόν και είναι και φιλέλληνας! Ετσι οδηγήθηκαν στο χείλος του γκρεμού οι οικονομίες του νότου της Ε.Ε. Εκείνο όμως που είναι εκπληκτικό είναι ότι αποδεικνύονται και χείριστοι παίκτες του πόκερ. Ούτε ψυχολογία γνωρίζουν, ούτε τρόπους συμπεριφοράς και εν τούτοις μια από τις μελετημένες κινήσεις αποδείχνουν ότι αρχίζουν να καταπίνουν τη γλώσσα τους, όταν λένε για GREXIT, γνωρίζουν πλέον ότι δεν μπορούν και βεβαίως δεν τολμούν να το πράξουν. Το κόστος τους θα είναι δυσανάλογα μεγάλο.
Και τούτο γιατί η πολιτική κρίση στην Ελλάδα υπενθυμίζει τις σκοτεινές ημέρες της κρίσης χρέους στη ζώνη του ευρώ. Αυτή τη φορά, δεν υπάρχει καμία ένδειξη μετάδοσης. Αλλά η ελληνική περίπτωση είναι πολύ ανησυχητική. Ενώ μεταξύ 2010 και 2012, η ελληνική κρίση χρέους είχε μολυνθεί σταδιακά όλες τις χώρες σε δημοσιονομική δυσκολία, δηλαδή την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, παρατηρείται σήμερα σχεδόν καμία επίπτωση στην αγορά κρατικών ομολόγων. Τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων είναι τα μόνα που έχουν βιώσει μια σημαντική τάση. Αυτή την εβδομάδα, το ελληνικό ομόλογο δεκαετίας κινήθηκε γύρω στο 10%, έναντι ενός χαμηλού σημείου 5,5% στις 8 Σεπτεμβρίου [1]. Και όμως, παρά την εξέλιξη αυτή η απελθούσα πλέον κυβέρνησης δε δίστασε να πει ασύστολα ψέματα ακόμη και για προσωπικά θέματα, όπως ότι το «πρωτογενές πλεόνασμα» θα παίξει ρόλο και θα γίνουν επενδύσεις και θα δοθούν λεφτά, άρα θα υπάρχει και ρευστότητα (εξακολουθεί να είναι κοντά στο μηδέν…) κ.λπ…
Από το 2010 έως το 2012, η ελληνική κρίση έχει εξαπλωθεί ταχύτατα, επειδή πολλές τράπεζες στη ζώνη του ευρώ είχαν σημαντικά μερίδια του ελληνικού χρέους.
Η ιστοσελίδα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), μας λέγει ότι στο τέλος του 2009, οι βελγικές τράπεζες που είχαν εκτεθεί στην Ελλάδα έως και 3,6 δισ. δολάρια, έφθασαν κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2014, να παρουσιάζουν έκθεση μόνο 29 εκατ. Την ίδια στιγμή, η έκθεση των γερμανικών τραπεζών στην Ελλάδα αυξήθηκε από 45 δισεκατομμύρια έως 31 δισεκατομμύρια δολάρια, αφού ακόμη και μειώθηκε σε λιγότερο από 25 δισεκατομμύρια στις αρχές του 2013.
Ενα άλλο παράδειγμα είναι οι γαλλικές τράπεζες, οι οποίες ήταν εκτεθειμένες στην Ελλάδα μέχρι 75 δισεκατομμύρια δολάρια το τέλος του 2009, κατέχουν πλέον ελληνικά περιουσιακά στοιχεία περίπου 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Ομοίως και οι ιταλικές τράπεζες, οι οποίες είχαν εκτεθεί στην Ελλάδα από 7 δισεκατομμύρια, κατάφεραν και το μείωσαν στο 1,5 δισ. δολάρια. Συνολικά, το 2011, οι τράπεζες κατείχαν το 18% του συνολικού δημόσιου χρέους. Σήμερα, εξακολουθούν να κατέχουν περισσότερο από το 7%. Σχεδόν το 85% του ελληνικού χρέους είναι τώρα στα χέρια των μελών των χωρών της ζώνης του ευρώ, είτε άμεσα είτε μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.). «Σήμερα, οι τράπεζες έχουν εστιάσει τις τοποθετήσεις τους σε κρατικά ομόλογα στη χώρα τους», λένε οι Ευρωπαίοι αναλυτές.
Εν τούτοις οι φίλοι μας Ευρωπαίοι μάλλον πρέπει να κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα για το ενδεχόμενο του GREXIT [2], διότι θα μπορούσε να κοστίσει στην Ευρώπη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος στην εξουσία (όπως φαίνεται) θελήσει να εγκαταλείψει τη λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τις Βρυξέλλες και το Δ.Ν.Τ. σε αντάλλαγμα για το πακέτο διάσωσης των 240 δισ. ευρώ που χορηγήθηκε. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους πιστωτές της Ελλάδα, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η τελευταία θα χρεοκοπούσε και ότι θα αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ αναλόγως. Και δεν είναι τυχαίο που ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και αρχηγός της Ομάδας των Φιλελευθέρων (ALDE στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο) κ. Φέρχοφσταντ (Verhofstadt) δηλώνει ότι «μια ελληνική χρεοκοπία για τα δάνεια έκτακτης ανάγκης € 240 δισεκατομμύρια θα στείλει ένα άλλο κύμα σοκ για τη ζώνη του ευρώ».
Σύμφωνα με τον αναλυτή κ. Έρικ Ντορ (Eric Dor), επικεφαλής της Σχολής Επιχειρήσεων IESEG στη Γαλλία, οι απώλειες θα μπορούσαν να είναι οι εξής:
• Η Γερμανία θα χάσει € 56,5 δισεκατομμύρια ή € 699 κατά κεφαλήν.
• Η Γαλλία θα χάσει € 42,4 δισεκατομμύρια ή € 644 ανά κάτοικο.
• Ιταλία θα χάσει € 37.300.000.000.
• Η Ισπανία θα χάσει € 24.800.000.000.
• Ολλανδία θα χάσει € 11.900.000.000.
• Το Βέλγιο θα χάσει € 7.200.000.000.
• Η Αυστρία θα χάσει € 5.800.000.000.
• Η Πορτογαλία θα χάσει € 1.100.000.000.
• Η Ιρλανδία θα χάσει 300 εκατομμύρια ευρώ.
Και καλά ας χαθούν τα κεφάλαια αυτά (που δεν είναι καθόλου εύκολο) μάλιστα αφού οι τράπεζες στη ζώνη του ευρώ δεν είναι επικίνδυνα εκτεθειμένες στο ελληνικό χρέος, όπως ήταν το 2012, όταν έγινε πιθανό ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αφήσει το ενιαίο νόμισμα.
Όμως ποιος μπορεί να υπολογίσει την αβεβαιότητα στην οικονομία της ζώνης του ευρώ, που θα δημιουργήσει αυτή η κρίση που θα μπορούσε εκτός ορίων;
Ορισμένοι οικονομολόγοι αναμένουν ότι τα επιτόκια του δημόσιου χρέους θα μπορούσαν να αυξηθούν, κάτι που θα αυξήσει το κόστος δανεισμού για τις χρεωμένες χώρες, σε βάρος των επενδυτικών δαπανών και θα υπονομευθούν οι προσπάθειες για την αναζωογόνηση της οικονομικής ανάπτυξης.
Καιρός, λοιπόν, να καταλάβουν οι ιθύνοντες ότι η πολιτική λιτότητας δεν πάει άλλο στην Ελλάδα, η χώρα πρέπει να μείνει στο ευρώ και πρέπει να κινητοποιηθούν σημαντικοί πόροι για την ανάπτυξη της, έναντι των αθλιοτήτων τύπου φοροαποφυγής των μεγάλων και ισχυρών μέσω του αέναου φίλου τους και σημερινού προέδρου της Κομισιόν κ. Γιούγκερ. Θα αναφερθούμε στο ιδιαίτερο αυτό ζήτημα και στο ερχόμενο σημείωμά μας, γιατί πρέπει να αγρυπνούμε, ώστε να εμποδίσουμε το οποιοδήποτε κουκούλωμα επιχειρηθεί, τώρα που άνοιξε το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.