Μέρος 2ο
Την περασμένη Δευτέρα 15/9/14 δημοσιεύσαμε το πρώτο μέρος και σήμερα το δεύτερο, για να δούμε που πάει η Ε.Ε. Στη διαμόρφωση του δρόμου που βαδίζει η Ε.Ε. έχει ιδιαίτερη σημασία που πάει και η χώρα μας και ο προφανής στόχος αυτών των σημειωμάτων είναι να κρίνουμε τους διοικούντες, τόσο για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, όσο και για το όραμα ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων απασχόλησης που έπρεπε και πρέπει να προκρίνουμε, ώστε να εκλείψει η πανούκλα της ανεργίας από τη χώρα και να βρεθούμε και πάλι, σε τροχιά ανάπτυξης. Όπως σημειώσαμε στο προηγούμενο σημείωμά μας την 1η Ιανουαρίου 1979 τέθηκε σε εφαρμογή το νέο σύστημα, με ελεγχόμενες διακυμάνσεις στις ισοτιμίες των νομισμάτων, που στηριζόταν στο Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών (ΜΣΙ). Ο μηχανισμός αυτός είναι και ο πατέρας της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Μονάδας (ECU), που είναι ο προκάτοχος του ευρώ! Πρόκειται για το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ), για την εφαρμογή του οποίου ο Γάλλος πρόεδρος Ζισκάρ ντ’ Εσταίν είχε πει ότι «Η Ευρώπη χρειάζεται τουλάχιστον δυο χώρες με ίση επιρροή». Φαίνεται ότι ο Γάλλος πρόεδρος είχε επίγνωση ότι αν περνούσε η δύναμη στη Γερμανία θα αντιμετωπίζαμε προβλήματα, και μάλιστα ισχυρά. Πράγμα που έγινε και που εμείς οι Έλληνες το πληρώνουμε ακριβά και θα το πληρώνουμε, απ ότι φαίνεται, για πολύ καιρό ακόμη. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες ανακάλυψαν την αδυναμία εφαρμογής της απλής πρότασης συμβιβασμού του Βέλγου πολιτικού Ζακ βαν Ύπερσελ, που προσπάθησε να συμβιβάσει τη γαλλική άποψη ότι οι πλεονασματικές χώρες πρέπει να στηρίξουν τα περισσότερο αδύναμα νομίσματα με τη γερμανική άρνηση στο τραπέζι. Εκεί ήταν που χάθηκε η ευρωπαϊκή ιδέα για περισσότερη σύγκλιση, όπως θα φανεί και από τη συνέχεια και ενδεχομένως από τις συνέχειες του παρόντος σημειώματος. Διότι επιβεβαιώθηκε η γερμανική κυριαρχία στην ΕΕ ήδη από τα χρόνια του Ζακ Ντελόρ, με την επανένωση της, μετά από την κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου.
Τα μετέπειτα βήματα ήταν βηματισμοί νηπίων, υποβασταζόμενα από μια γριά γιαγιά, που ήδη είχε βυθίσει την Ευρώπη και σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο ολόκληρο, σε δυο αιματηρούς πολέμους, και όπου η ανθρώπινη πρόβλεψη των Ευρωπαίων είχε καταχωρίσει την ευθύνης της να μην αφήσει πλέον την επανένωση των δυο Γερμανιών. Φευ, αυτή έγινε και η ΕΕ θα δρέψει σύντομα και τους υπόλοιπους καρπού από την αδράνεια να βάλει φρένο από κοινού, όταν μπορούσαν, στην εξέλιξη αυτή. Για την ώρα τα θύματα αυτοκτονιών της ελληνικής κοινωνίας που συνδέονται με τις οικονομικές εξελίξεις του τόπου ανεβάζουν τον αριθμό τους σε απώλειες 11 ολόκληρων συνταγμάτων δύναμης 800 ανδρών των στρατιωτικών απωλειών της χώρας κατά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο! Δε θυμούμαι να είχαμε τέτοιες απώλειες! Μόνο ο οξυδερκής Γάλλος πρόεδρος Μιτεράν προσπάθησε και πέτυχε σε σημαντικό βαθμό, να φρενάρει τη γερμανική αδηφαγία! Μόνες οι κερδοσκοπικές πιέσεις που έγιναν στις αρχές της δεκαετίες του 1990 στο γαλλικό φράγκο, άρκεσαν ώστε, να δούμε σύντομα το τέλος του ΕΝΣ, που άρχισε από τον Αύγουστο 1993, όταν το ΕΝΣ διεύρυνε σημαντικά το περιθώριο διακύμανσης σε +/- 15% Στις 7 Φεβρουαρίου του 1992 υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία προετοίμασε το έδαφος για την εισαγωγή του ευρώ. Στα χρόνια που ακολούθησαν από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, την ΕΟΚ, συστάθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, μπήκαν τα θεμέλια για μια κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας και το σημαντικότερο προετοιμάστηκε το έδαφος για την εισαγωγή του ευρώ με την ταυτόχρονη κατάργηση των εθνικών νομισμάτων.
Έτσι, πριν από 22 χρόνια στο Μάαστριχτ συζητήθηκε ήδη αυτό που σήμερα επανέρχεται και πάλι στο τραπέζι. Μια κοινή οικονομική πολιτική με περισσότερες αρμοδιότητες για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Τότε όμως δεν υπήρχαν οι αναγκαίες πλειοψηφίες. Καμία χώρα δεν ήθελε παραχωρήσει κυριαρχικά της δικαιώματα. Ελάχιστοι φαντάζονταν τότε ότι η Συνθήκη του Μάασχτριχτ θα έπρεπε να γίνει αυστηρότερη δύο δεκαετίες αργότερα με τη βοήθεια ενός δημοσιονομικού συμφώνου, που αποτελεί τον κολοφώνα επινόησης της Άγκελα Μέρκελ. Και όπως σημειώνει ο Γιόχαν βαν Όβερτβελντ, στο μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο του «το τέλος του ευρώ» από τις εκδόσεις της οικονομικής εφημερίδας «Ημερησία», σχεδόν όλες οι χώρες που επεδίωξαν την ένταξή τους στην ΟΝΕ, χρησιμοποίησαν στατιστικές αλλοιώσεις και δημιουργική λογιστική, όπως μη καταγραφή ορισμένων δαπανών, λάθος καταχωρήσεις από πωλήσεις κρατικής περιουσίας που φαινόταν ως τακτικά έσοδα, υπερεκτιμήσει από πάταξη φοροδιαφυγής και άλλα πολλά! Και σημειώνει ο ίδιος αξιόπιστος συγγραφέας ότι εκτός από την Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και το Βέλγιο βρίσκονται στην κορυφή της λίστας των υπόπτων για τις στατιστικές αλλοιώσεις που χρησιμοποίησαν, προκειμένου να ενταχθούν στην ΟΝΕ. Μεγαλόσχημοι πολιτικοί προσπάθησαν να μετατοπίσουν σε εύθετο χρόνο τη δημιουργία του κοινού νομίσματος, στην ίδια δεκαετία δημιουργήθηκε και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΣΣΑ), που ήταν προϊόν μιας άγριας και αδυσώπητης μάχης επικράτησης των δυο βασικών πυλώνων, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Μετά από σκληρή σύγκρουση και πάλι των δυο που κινούσαν τα ευρωπαϊκά νήματα, τοποθετήθηκε ως πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρική Τράπεζας (ΕΚΤ) ο Ολλανδός κ. Νούισενμπεργκ για μισή θητεία που αντικαταστάθηκε κατόπιν από το Γάλλο κεντρικό τραπεζίτη κ. Τρισέ. Τον Ιούνιο 1998 δημιουργήθηκε η ΕΚΤ που έγινε ταυτόχρονα η δεύτερη μεγαλύτερη κεντρική τράπεζα στον κόσμο!
Την 1η Ιανουαρίου 1999 η ΟΝΕ έγινε πραγματικότητα με τις 6 αρχικές χώρες της Κοινής Αγοράς, την Ισπανία, την Αυστρία, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Η Ελλάδα εντάχθηκε στο ευρώ το 2001 και την 1η Ιανουαρίου 2002 τα εθνικά νομίσματα των μελών της ΟΝΕ αντικαταστάθηκαν από το ευρώ (€). Εδώ θα υπενθυμίσουμε την ίδια σημείωση του κ. Όβερτβελντ, που σημειώνει στο ίδιο βιβλίο ότι μια νομισματική ένωση μπορεί να θεωρηθεί ως πετυχημένη αν τα οφέλη της ένταξης υπερβαίνουν το κόστος της απώλειας των εργαλείων νομισματικής πολιτικής, δηλαδή αν υπερβαίνουν το ότι δεν μπορούμε να εκδίδουμε πλέον χρήμα, κάθε φορά που θέλουμε, αλλά σύμφωνα με κοινούς κανόνες. Στο επόμενο θα συνεχίσουμε, για να επισημάνουμε τις αιτίες της σημερινής κακοδαιμονίας στη χώρα μας.
